De Marsupilami is terug! In De Marsupilami is woest wordt het gekende fabeldier weer verenigd met zijn oude vrienden Robbedoes en Kwabbernoot. Nochtans maakte juridisch getouwtrek diens terugkeer jaren onmogelijk.
Na jaren in een auteursrechtelijk limbo – én in een eigen reeks gericht op kinderen – gezeten te hebben, keert de Marsupilami dan eindelijk terug naar de reeks die hem initieel lanceerde. Het was André Franquin die in 1952 in Robbedoes en de Erfgenamen,het dier voor het eerst introduceerde. Recent werd dit album nog heruitgegeven binnen de integrale heruitgave van Franquins Robbedoes en Kwabbernoot-albums. Wanneer Franquin indertijd een punt zette achter zijn werk voor de reeks, wist hij de auteursrechten op de Marsupilami te behouden. Hij verhuisde zijn creatie naar de nieuwe uitgeverij Marsu Productions, waar in de jaren tachtig een losstaande reeks rond het dier opgezet werd. Die reeks loopt tot de dag van vandaag, waardoor de link tussen Robbedoes en de Marsupilami bij vele jongere lezers niet meer bestaat.
Nu verschijnt de Marsupilami dan toch nog eens in een album van zijn oorspronkelijke thuis. In De Marsupilami is woest keren Robbedoes en Kwabbernoot terug naar de jungle van Palombië om hun vriend, die ze zo lang verwaarloosd hebben, terug te vinden. De Marsupilami onvtangt hen echter niet met open armen. Ook de aanwezigheid van Kwabbernoots malafide neef Wiebeling voorspelt weinig goeds.
Sinds het eenenvijftigste deel uit de reeks (Alarm! Zwendeltuig!, 2010) maakt het duo Yoann en Fabien Vehlmann de reeks Robbedoes & Kwabbernoot. Nadat het vorige duo José-Luis Munuera en Jean-David Morvan een zodanig wrevelige relatie met de uitgever kreeg, was Dupuis meer dan enthousiast om de makers van het eerste Robbedoes one-shot, Versteende Reuzen (2006), een contract aan te bieden. Van bij aanvang waren de reacties bijzonder positief. Yoann en Vehlmann maakten geen abrupte breuk met het verleden, maar vermengden in hun verhalen de moderne aanpak van hun voorgangers met een voorliefde voor de klassieke elementen uit de reeks. Zo spreekt de reeks nu zowel jongere lezers als nostalgische ouderen aan, wat de uitgeverij uiteraard waardeert.
Voor Yoann was de overstap naar Robbedoes en Kwabbernoot ook de overstap naar een ruim publiek. Voordien bleef zijn werk beperkt tot het segment van de echte stripliefhebbers. Zo debuteerde hij in 1997 met de jeugdreeks Toto l’Ornithorynque, op scenario van Eric Omond. Nadien volgden verschillende reeksen die hij meestal rechtstreeks in heldere kleuren tekende, waaronder het drieluik La Voleuse du Père-Fauteuil (opnieuw met Omond). Met Versteende Reuzen werd pas echt duidelijk dat zijn tekenstijl, onder al het kleurengeweld, bijzonder schatplichtig was aan de school van Marcinelle. Hierdoor leunt zijn stijl naadloos aan bij deze van de verschillende, vaak illustere voorgangers, die ook al werkten aan Robbedoes en Kwabbernoot.
Fabien Vehlmann kenden we al wat langer. Na zijn debuut met de humoristische detectivereeks Green Manor (tekeningen van Denis Bodart) ging hij als een raket van start met tal van reeksen en one-shots. Hij maakte al snel naam als een scenarist die verschillende stijlen aankan en zich niet beperkt tot één gekende formule. Met een reeks als Heer der Dolende Zielen (tekeningen van Matthieu Bonhomme) zette hij een moderne, zij het ondergewaardeerde klassieker neer. De start van Alleen met Bruno Gazzotti in 2007 betekende een eerste echt groot commercieel succes. De reeks kent met elk deel een nog groeiende populariteit en ook zijn werk voor Robbedoes en Kwabbernoot draagt daar verder toe bij.
Uiteraard werken Yoann en Vehlmann binnen een vast kader dat de uitgeverij streng bewaakt. Een grote inventiviteit en eigenheid mag er van deze albums niet verwacht worden. Toch maken ze ook van De Marsupilami is woest een vlot lezend album dat nieuwe en oude elementen vermengt. Indien ze nog verder werken aan verhalen als dit, mogen Yoann en Vehlmann nog wel een tijdje voort werken aan hun Robbedoes en Kwabbernoot.
