Nog maar de tweede keer dat ze in België stonden, The Last Shadow Puppets. En wat zijn Alex Turner en Miles Kane veranderd in die tijd. Hun hobbyproject bijgevolg ook, en live meer ten goede dan op plaat. Dat bleek tijdens een verrassend secure en soms verschroeiende set.
Krachttoertje hoor van Studio Brussel om deze band naar hun stilaan gerenommeerde Club 69 te halen. Als tussenstop tussen Parijs en Amsterdam, die wel in de agenda van Turner en Kane stonden voor een zaalconcert tijdens het eerste luik van hun tour. Het tweede luik brengt hen naar Werchter, en aan vanavond af te leiden kan u beter maar post vatten voor het hoofdpodium op dat moment. Want The Last Shadow Puppets bieden meer nog dan acht jaar geleden live een ontzettende meerwaarde.
Zo zijn Kane en vooral Turner ontzettend gegroeid als performers. Waar is de tijd van de kritiek op concerten van Arctic Monkeys door de afstandelijke sfeer en teruggetrokken frontman die Turner toen was. Is dat even anders nu. Turner beschikt over tonnen attitude, gelukkig wel met een knipoog even vet als de brillantine in het haar. De halfdronken dandy die hij neerzet, met bekakt toontje tot hilariteit van Kane, doet z’n werk wel. Kane zelf is het ongeleide projectiel, soms wat neigend naar een frituurmacho, maar op het podium werkt die chemie tussen beide wel. Het is dollen, lachten met elkaars strapatsen, een-tweetjes achter één microfoon opvoeren. Speelplezier dat als een zak snoepjes over het publiek wordt uitgestrooid.
Maar de songs van het toch ietwat wisselvallige Everything You’ve Come To Expect hebben er nood aan verteld te worden. En dat doet Turner onevenaarbaar: hij croont en verhaalt zich een weg door zompigere, op een groove gestoelde songs als “Dracula Teeth”, “Used To Be My Girl” en “Miracle Aligner”. Slotnummer van de plaat, “The Dream Synopsis” (“Isn’t it boring when I talk about my dreams”) wordt zo een bloedmooi rustmomentje. Zoals de meeste songs live meer het verschil maken dan op plaat, doordat het ritme ontzettend strak wordt gehouden. Daar zit hem die meerwaarde: de bombast van de vorige plaat werd live destijds feilloos vertaald, maar nieuwe invalswegen in de songs leverde dat niet op. “The Element Of Surprise” blijft ook live echter een vingeroefening die het repetitiekot niet had moeten verlaten en “Pattern” valt plat op een koude steen. En geen arrangementen meer die zulke gaten in de nummers kunnen dichtplamuren.
Want het strijkorkest dat acht jaar geleden nog mee op tour ging is meer dan gehalveerd. Voortaan stellen The Last Shadow Puppets het met een strijkkwartet. Symptomatisch voor de rol van de orkestraties van Owen Pallett op de tweede plaat: ze dienen meer de songs dan dat ze de dans leiden zoals destijds op The Age Of The Understatement. Ten koste van de stijkers is er voortaan de prominente rol van de bas, die zich rond de gitaren van Kane en Turner kronkelt. Het is de ritmesectie die de ruggengraat van de songs bepaalt, niet langer de weelderige orkestraties.
Moodier allemaal dus, en wederom feilloos, puntiger gespeeld waardoor Everything You’ve Come To Expect groeit waar je bij staat. Maar tegelijk doet de ontsporing van “Bad Habits”, waarin Kane eens loos mag gaan, en de verrassend felle uitbarsting in “She Does The Woods” wel even deugd. Net als het rijtje oude songs dat als uitsmijter achteraan de set wordt geplakt. Dan blijkt tijdens “The Age Of The Understatement”, “Standing Next To Me” en vooral de geweldige coda van “In Your Room” tot wat The Last Shadow Puppets in staat zijn wanneer de branie het weer haalt van de bravoure. Dan komt die noodzaak, die drang van enkele jaren geleden weer naar boven, tot zichtbaar plezier van henzelf. Dat die oudere songs trouwens blijven staan als een huis en bovenal worden meegebruld door de zaal als moderne klassiekers zegt iets over die eerste plaat. En over de potentie die in dit project zit en er op Everything You’ve Come To Expect niet voldoende uitkomt.
Op The Age Of the Understatement waren de songs stijloefeningen – daarbij meden Turner en Kane door een overdaad aan talent de pastiche met een brede bocht. Nu zijn de songs vingeroefeningen die ze voor hun andere werk niet kunnen gebruiken, waardoor ironisch genoeg de pastiche op zichzelf al eens verraderlijk om de hoek kijkt. Maar live blijkt dat Turner en Kane als topspitsen op het nakende EK zijn: met een paar welgemikte klasseflitsen het verschil maken.
The Last Shadow Puppets staan op 3 juli in Werchter. Tweede plaat Everything You’ve Come To Expect is net uit.
