Met een indrukwekkend intens concert liet CHVE, de nieuwe alias van Amenra-frontman Colin H. Van Eeckhout, zich zondagavond bij de voorstelling van zijn soloplaat RASA van zijn meest kwetsbare kant zien.
Veel shirts en truien van Amenra in een volgepakte AB Club. De Church of Ra blaast dan ook om een goede reden verzamelen in de AB Club, die door de spaarzame belichting omgetoverd is tot een intieme bezinningsplaats. Colin H. Van Eeckhout komt zijn soloplaat RASA voorstellen. Geen zware gitaren, verpletterend gekrijs of bombastische drums en evenmin neo-folkmateriaal zoals op Afterlife (het akoestische uitstapje van Amenra) of bij zijn andere band Harlowe – trouwens ook het checken waard. Maar wat dan wel? Sjamanistische stemmen, een draailier, primitieve percussie en drones domineren dat prachtige schijfje. Verwacht geen aparte nummers, maar wel een soort lang uitgesponnen monoloog van 40 minuten waarin je niet anders kan dan verdrinken.
Van Eeckhout schreef de plaat nadat hij had geëxperimenteerd met een draailier en een naaste getroffen werd door een hersenbloeding en van nul af aan moest herbeginnen. Er moest nu eenmaal iets uit zijn systeem, zoals bij iedereen die met een tegenslag geconfronteerd wordt. Zo’n album kan live alleen maar intenser klinken. De veertig minuten durende trip in de AB Club voelt aan als een balsem op hart en ziel. Of is het een aanslag? We raken er niet meteen uit. Zeker is dat Van Eeckhout iets universeels aanspreekt. Of dat nu gaat om verdriet, angst, frustratie of melancholie. Dat is duidelijk te merken aan de uiteenlopende reacties van de aanwezigen: de ene staat er stokstijf bij, de andere knikt voortdurend met het hoofd en één (overenthousiaste) fan lijkt zichzelf helemaal te verliezen en gooit zijn handen in de lucht.
Van Eeckhout, die zich rechts op het lage podium genesteld heeft, bouwt laagje per laagje met zijn draailier op terwijl zwart-witbeelden van takken geprojecteerd worden op een reusachtig videoscherm. Sober, maar meer hoeft dat niet te zijn. Na tien minuten gedrone — net genoeg tijd om in de sfeer te komen — voelen de hypnotiserende gezangen aan als een zalving voor de geest. Nog eens tien minuten later komt er nog maar eens een laag bij en vanaf dat moment beginnen we te denken dat de bar misschien even mocht sluiten — want het geluid van kletterende bekers past in deze geluidstrip. Misschien lijkt alles strak getimed, maar dat is het gevoel dat spreekt. Wanneer de percussieslagen als dreigende voetstappen door de AB Club bonken, is de catharsis nabij. Dit is minimalisme op zijn best. Na veertig minuten valt alles weer langzaamaan stil.
CHVE versterkte de impact van elke aanwezige emotie op die kille zondagavond. Het contrast met het compromisloze monster genaamd Amenra was groot en daarom is het des te indrukwekkender wat Van Eeckhout helemaal alleen doet. Hoe raar het ook mag klinken: dit is op de valreep een van de mooiste concerten van 2015. Maar de volgende keer gaan we er nog het liefst van al bij zitten. Of zelfs liggen.
