Spelen in Gent, dat is intussen thuiskomen voor Flying Horseman. Na een handvol concerten in het voorprogramma van Balthazar en een passage in Brugge zat de band nog altijd aan het begin van een concertreeks. Dat is doorgaans niet het ideale moment om een band aan het werk te zien, maar Flying Horseman is dan ook niet de gemiddelde band, zoals we na een genereuze performance van honderd minuten konden vaststellen.
Even lijkt het alsof Dockx z’n bedeesde zelf is, met enkel een “Goeienavond” na opener “Faithfully Yours”, maar snel daarna lijkt het wel alsof de man een assertiviteitscursus gevolgd heeft. Hij richt regelmatig het woord tot het publiek, geeft hier en daar een woordje uitleg en staat er zelfs zo ontspannen bij dat hij enkele keren zowaar aan het gesticuleren slaat met intense armbewegingen die de muziek ondersteunen. Maar die is dan ook zo bedwelmend als de pest, zoals eindeloze draaibeurten van het magistrale Night Is Long ons de voorbije weken ook al geleerd hebben. Het is het album waar het voor Flying Horseman en Bert Dockx allemaal bij elkaar komt, het album dat per beluistering weer een paar inzichten oplevert en waarop de stukjes beter dan ooit op hun plaats vallen. De nacht en de romantiek, de dreiging en de sensualiteit, het exotische en het nabije, de waanzin daarbuiten én die vanbinnen. Dat kon enkel een wervelend optreden opleveren.
Met “Faithfully Yours” kregen we meteen een persoonlijke favoriet voor de kiezen. Op het album een absoluut hoogtepunt (ook al moeten we een stuk of dertig luisterbeurten later bij die intro nog altijd hier aan denken), en live niet minder dan een verleidelijke, gitzwarte schaduwdans. Maak ‘m nog donkerder, en het krijgt een morbide sensualiteit, waarbij de zussen Maieu vanachter hun toetsen ijle dreigementen blijven uiten (” The fear strikes hard”) als ijskoninginnen badend in een broeierige groove. Twee gitaren ook, die steeds gemakkelijker rond elkaar wentelen, met meteen knap slide-werk van Warmoeskerken. Het is meteen ook de ideale aanzet naar het iets lichtere “Wild Colours’, waarvoor Dockx z’n diepste croon bovenhaalt en drummachine Alfredo Bravo z’n percussieve werk aanvult met digitale klanken. Die muziek danst in gewillige kleurschakeringen. Flying Horseman start straf.
Meteen erna: “Brother”, opnieuw een albumtopper. Dockx gebaart theatraal als hij de openingsflarden ritmisch declameert, gehuld in koude lichttinten die perfect passen bij de kloppende ritmes die deze tribale dansmuziek voortstuwen. De gitaren klinken afwisselend Afrikaans speels en grandioos, de totaalsound staat op stand ‘Erop/Erover’, barst van de details en er wordt uitgehaald met een paar van de sterkste tempoversnellingen sinds “William” van Come. Daarna: tijd om tot rust te komen met het introspectieve “Little Boy”, dat ontvouwt als een slaaplied waarin Loesje Maieu haar rol van sirene opnieuw kan opnemen.
Met “Sunsets” doet de band een Robert Wyatt-je: uitpakken met iets dat zo eenvoudig aanvoelt als een kinderriedel (en die iele toetsen!), maar er wel een minder lieflijke boodschap aan koppelen. Het bevat ook Dockx’ compacte ideeën over het Europa van vandaag. Met “Spider” wordt het tempo en de intensiteit opnieuw opgekrikt, waarna de band even Night Is Long opzij zet, om terug te keren naar de vorige twee albums, met versies van “Lucile” en “Memorial” die een tijd later toch iets anders zijn gaan klinken, al komt die slagzin “Did you pass it on to others?” uit die laatste, wat ons betreft nog altijd een van hun parels, nog altijd aardig binnen.
Met de mijmerende nachtmuziek van “Chaos” (“Dit gaat niet over woede of haat, maar over de liefde”) wordt de eindsprint ingezet. “You can marginalize love, but can’t make it go away”, prevelt Dockx, en even lijkt het allemaal goed te komen. Zeker als de vrouwenstemmen er even later bij komen, alsof het om een stukje interbellumgospel gaat. Vervolgens albumafsluiter “Night Is Long”, dat ook live best wel dicht bij het materiaal van Dans Dans zit. Net zoals dat trio met het simpele basismateriaal van, pakweg, “Fleurette Africaine” knappe dingen uithaalde, zo werd ook deze versie een oefening in prangend, filmisch minimalisme, met een lange instrumentale coda die dan weer herinnert aan “Htes To Vradi Sto Teke Mas”, een geërodeerd stukje Panavision-dromerij. Slotstuk “Money” was dan weer alles wat we ervan verwachtten: het ultieme prijsbeest. Een daverende, lillende lap rock-‘n-roll die ondanks het feit dat er vermoedelijk nog wat marge inzit en Dockx even z’n tekst kwijtspeelde, nu al uitpakte met een ziedende mix van intense verbetenheid en een bedrukte mars.
Voor de driedelige bisronde keerde de band opnieuw naar het verleden. “America Is Dead” verscheen enkel op de Navigate EP, maar werd al zo vaak live gespeeld, dat er meteen een zucht van herkenning door de goedgevulde zaal ging. Ook nu was het vanaf de gitaarintro een hoogtepunt. Al kan je dat net zo goed zeggen over “Bitter Storm”, de allereerste song op hun debuutalbum, en een uit z’n voegen barstend “We Care”, dat de ambitie, de gelaagdheid en het volume van “Money” herhaalde, maar er nog een schep bovenop deed. Dit was bevlogenheid in een jungle groove, met opjuttende stemmen, naadloos verweven gitaarwerk en het meeslepende, repetitieve drumwerk van Bravo om het af te ronden. Het deed je ineens beseffen dat de band met dit soort spul een song gemaakt heeft die zelfs de stadionkanonnen groen kan doen uitslaan van nijd.
Dat Flying Horseman ongetwijfeld nog beter kan dan dit, daar twijfelen we niet aan. Hier en daar zat het misschien nog niet zo strak als het zal zijn zodra de band het tourritme eenmaal te pakken krijgt, en we hebben het zestal al dingen horen doen die, om wat voor reden ook, grensden aan de magie. Die was er nu minder, maar het was wel heel goed. Meer dan goed genoeg om de bevestiging te krijgen dat de band staat te spelen met onwrikbare, internationale klasse.
Flying Horseman speelt op 3 en 4 december in Het Bos, op 5 december in De Warande (Turnhout) en op 9 december in het Stuk (Leuven). Nog data op de website.
