Nu het er, voor de verandering, opnieuw bovenarms opzit tussen David Crosby en Neil Young, blijft die laatste vrolijk uit de buurt wanneer zijn drie hippiemaatjes op tournee vertrekken. Ooit was dat niet meer dan een schouderophalen waard: Crosby, Stills & Nash was immers de supergroep die de toen nog meer low profile opererende Neil Young onder zijn hoede nam.
Ondertussen zijn de rollen al jaren omgekeerd en is het de vraag in hoeverre Crosby, Stills & Nash overeind blijven zonder Young, die wanneer hij de band wél vervoegt, duidelijk aan de stuurknuppel zit. De tournee ter ondersteuning van Neil Youngs anti-Bush-plaat Living With War gebeurde met Crosby, Stills, Nash & Young. Het leverde het gezelschap in de VS pakken middenvingers en walkouts tijdens concerten op. Want ja, wie had ooit gedacht dat die oude hippies een vredesboodschap zouden durven brengen?
Geen middenvingers of walkouts in Vorst, maar wel apathische blikken op de klokken en smartphoneschermpjes die soelaas moeten brengen in tijden van opperste verveling. Want zoveel wordt al tijdens het klassieke openingstrio “Carry On/Question”, “Marrakesh Express” en “Long Time Gone” duidelijk: dit drietal, Stills even buiten beschouwing gelaten, is de vocale top van CSNY, maar met het wegblijven van Neil Young is er muzikaal weinig spannends te beleven op het podium.
Tenzij je valt voor typische nonkelrock-ingrediënten: ieder bandlid zijn overbodig solomoment gunnen. Wijdse gebaren bij het afwerken van die spotlightogenblikken. Een pauze inlassen ergens halverwege. De band voorstellen alsof het de beste vriendjes aller tijden zijn: het gebeurt nogal scriptmatig en haalt bovendien de vaart behoorlijk uit de avond.
Dat wordt echter in min of meerdere mate goedgemaakt door sterkhouders als “Military Madness”. En wanneer het pianomotiefje en Nash’ stem voorzichtig “Our House” laten weerklinken, waarin Crosby en Stills laten horen zelf op hun respectabele leeftijd nog tot fraaie close harmonies in staat te zijn, dan ben je blij in Vorst te zijn.
Daarmee wordt bevestigd dat CSN het soort band is dat het louter van de publiekslievelingen moet hebben. Ook “Almost Cut My Hair” en “Teach Your Children” vormen de opstekers, maar zijn – net als Dylans “Girl From the North Country”, dat Stills met zijn half vergane stem bijna de vernieling in zingt – weinig verrassend te noemen.
De conclusie is pijnlijk, maar voor de hand liggend: zonder Neil Young, die vorig jaar met een militant concert de erfenis van de jaren zestig wél zeer levendig hield, is dit trio niet meer dan vergane glorie, een van de zovele nostalgie-acts die ergens onderweg hun jeugdigheid hebben ingeruild voor een gezapige aanpak, daarmee een Disneyficatie van hun eigen oeuvre in de hand werkend.
