Meer pop kon het niet worden op Les Nuits dan met Marina & The Diamonds. Derde album, Froot, onder de arm, pakte de zangeres een bloedhete Chapiteau in met een set vol opzwepende synthpop. Dat ze dat ook zelf erg leuk leek te vinden, was een bonus.
“You can’t pin me down”, zingt ze ergens halverwege haar nieuwe album Froot, en zo’n moeilijk geval is Marina Diamandis wel degelijk. Zelden was iemand zo wanhopig op zoek naar sterrendom als deze Welshe met Griekse roots: ooit deed ze zelfs auditie voor een boyband, tegelijk dweept ze ook met een rockster als Brody Dalle van Distillers of een indie-icoon als Emily Haines van Metric. Dat haar op tienermeisjes mikkende songs dus toch altijd net een tikje schever of pittiger in elkaar zitten dan “I kissed a girl and I liked it” mag niet verbazen, uitdagend genoeg zal het voor de indiegemeenschap ook nooit echt zijn. Daarvoor wordt op haar albums te nadrukkelijk naar de hitparade gelonkt.
Een geval van tussen twee stoelen vallen dus, en het leek alsof Diamandis met Elektra Heart uit 2012 haar hand had overspeeld. Geschreven in samenwerking met verschillende hitproducers was de popprinses de pit verloren die The Family Jewels twee jaar eerder nog zo’n prettig debuut had gemaakt. Op Froot werd dus met recht en reden het roer opnieuw stevig in eigen handen genomen. Het resultaat is één van de fijnste popplaten van deze lente.
In vergelijking met haar vorige passage, toen nog in de Rotonde van de Botanique, ten tijde van dat debuut, heeft Diamandis zich ontpopt tot een rasechte diva die star quality uitstraalt; met trots ontblote buik en een potsierlijke “Froot”-diadeem in het haar, paradeert ze van de ene kant van het podium naar de andere. Dat de wat potige groep achter haar nog altijd niet in staat is tot subtiliteit maakt dan niet uit; de brede penseelstreken hebben Marina & The Diamonds altijd gepast.
Dit is geen zangeres voor het fijnere werk. Vocaal zakt ze een paar keer ostentatief door het ijs, en dat een tape zonder veel gêne meeloopt zou met wat meer budget voor een achtergrondzangeres ook niet nodig mogen zijn. Niet dat Marina niet over een indrukwekkende strot beschikt, overigens: ze kan aardig diep gaan, en haar jodelachtige zang is een aangename afwisseling met het oeverloos fröbelen dat aan de andere kant van de oceaan voor ‘soulvol’ moet doorgaan. Maar als ze uit de bocht gaat, zoals in het a capella begin van “Primadonna”, dat ze moet hernemen, of in “Radioactive”, kun je er niet naast luisteren. En dat ze verder ook een matig pianiste is, bewijst ze in het ook al wat halfslachtig gezongen “Obsessions”.
Tot daar de kritiek. Met een setlist die op “Blue” na nauwelijks een inzinking vertoonde, bouwden Marina & The Diamonds een geweldig popfeestje dat maar bleef doorgaan. “Bubblegum Bitch” was een zinderende opener, “Radioactive” en de platte EDM-beats van “Primadonna” deden het publiek uit zijn dak gaan. En dat waren dan nog nummers uit dat vermaledijde Elektra Heart. Helemaal door het dolle heen werd het publiek toen de zangeres “Hollywood” van haar debuut inzette of op de langoureuze discodreun “Froot” iedereen tot dansen uitnodigde. Charmant ook hoe de vele tienermeisjes het koortje van het ingetogen “Happy” voor hun rekening namen. Zo moest dat alvast niet op tape voorzien worden.
Twee keer zou Marina & The Diamonds met Elektra Heart in 2012-13 in de Botanique optreden, even veel keer werd het concert afgezegd. Vanavond viel dus iets goed te maken, en dat doet de Britse met goesting. Meer nog, ze lijkt er zelfs schik in te hebben, en wanneer het publiek in het slot van “Hollywood” mee uit de bol gaat zie je: dit is een meisje dat de popdroom wél gelooft, en hem ook aan het waarmaken is. Dit is een volmaakte ster die nu al een Sportpaleis uit haar hand kan doen eten — nu nog genoeg platen verkopen om dat ook vol te krijgen. Vanavond werd een bloedhete tent, waar geen avondbries doorheen raakte, alvast overtuigd. Het is een begin.
