Het was vrijdagavond nog relatief koud buiten, maar met een zweverige set in de Charlatan solliciteerde Bed Rugs, een beetje de Belgische Tame Impala, toch al voor een goedgevulde festivalzomer.
Met het reeds genoemde Tame Impala, Ariel Pink, Unknown Mortal Orchestra, Pond, Jacco Gardner en vele andere bands, lijkt de stroom hedendaags klinkende psychedelische gezelschappen die infiltreren in de indiescene niet meer te stoppen. Ook Bed Rugs past in dat rijtje, niet in het minst omdat hun tweede plaat een internationale sound heeft. “Als een ruimteschip dat in slow motion door de dauw en de duisternis van de kosmos nadert, ergens dwalend tussen dwaalsterren”: zo werd deze tweede van de Antwerps-Limburgse band treffend omschreven door een collega.
Net als andere psychedelische bands zweeft Bed Rugs met een eigen sound tussen Pink Floyd en The Beatles. Was het een Amerikaanse of Australische band, konden ze al gauw in het kielzog van pakweg dat Unknown Mortal Orchestra gaan toeren — wellicht zoekt de AB nog een support? Maar zeg nooit nooit, want de band speelde al op het toonaangevende Liverpool International Festival of Psychedelica. Soit, we leven in het kleine België en Bed Rugs zit op het kleine maar fantastische label Waste My Records. En geef nu toe: heerlijk toch, zo’n groots psychedelisch geluid in een nummer als “Specks” aanhoren in een volgestampt café?
Indrukwekkend én zweverig is het minste wat je kan zeggen van de zangharmonieën van Yannick Aerts en Stijn Boels in opener “Drift”. Maar ook de toetsen van Yorgos Tsakiridis, de groovende bas van Arne Omloop en heerlijk doffe drums van Noah Melis nemen een belangrijke plaats in in het geluid van Bed Rugs. De in echo en reverb gedrenkte gitaren vormen ten slotte de kers op de psychedelische taart. Dat moet normaal te proeven zijn in “The Knot”, maar dat laat het geluid in de Charlatan niet toe zoals op plaat.
In dat nummer en “Chronicle” is andermaal duidelijk te merken wat voor een aanwinst Tsakiridis is voor de band. Niet alleen met synthesizerbijdragen, waarmee hij zich ontpopt tot een nieuwe Richard Wright, ook met percussie in “Love”. Toch hebben we het gevoel dat de trein pas vanaf het überherkenbare “Specks”, een nummer dat nooit zal kapot gespeeld worden, pas echt vertrokken is. Naast toegankelijkere nummers passeren ook psychedelische trips (“Clear Obscure”, “Shine”) de revue. Beide zijn caleidoscopische nummers die nog eens avontuurlijk en dreigend overkomen.
Het is al in het interview met de band aangehaald: het heerlijk stuwende “Piles” groeide in geen tijd uit tot een van de favoriete nummers van de nieuwe plaat en is nu ook goed op weg om ook live een hit te worden. Zo wordt het ook in de Charlatan gebracht. Gent mocht dus een dik uur lang proeven van LSD in muzikale vorm. Het leidt geen twijfel dat Dour Festival dit ook wel eens zou kunnen smaken. Met andere woorden: waar blijft die bevestiging? Band én publiek zijn er voor gemaakt.
