Kan een nieuwe Batman en Robin-reeks het kronkelige parcours van dit kabbelende duo nieuw leven inblazen? DC heeft in elk geval zijn grote kanonnen ingezet.
Het dream team Peter Tomasi en Patrick Gleason, die de reeks Green Lantern succesvol nieuw leven inbliezen, stond borg voor een minstens even succesvolle herhaling. Meer nog, het resultaat is uitzonderlijk leesbaar, volgepakt met beeldige actie en emoties. Exact wat een nieuwe lezer verwacht van een Batman en Robin-strip.
Voor de fervente fan zit er misschien een tikkeltje te veel herhaling in. Zo probeert Tomasi voor te stellen hoe het vader-en-zoon-team, Batman en Robin (meer bepaald Bruce Wayne en Damian) zich tot elkaar zouden verhouden. Wat we te zien krijgen, is exact hoe ze op elkaar reageerden in eerdere uitgaven. Omgekeerd, als de relatie tussen Bruce en Damian begint te groeien, zijn de emoties die Tomasi neerschreef wel ontroerend, maar door het voorgaande ook nogal ongeloofwaardig.
In deze bundeling van zes episodes, stelt Tomasi de Waynes op tegen de nieuwe vijand NoBody, de ontaarde zoon van Bruce’s mentor Henri Ducard. Ook de Ducards worstelen trouwens met een generatieconflict. Het gebruik van Henri Ducard is een goede zet van Tomasi. Hij was al een potentiële nevenfiguur in de Batman-reeks met Tim Draken als Robin, maar ook in de recente Dark Knight-trilogie van Christopher Nolan. NoBody start zijn verschijning als een doorsnee slechterik, maar het verhaal begint pas echt te lopen als Tomasi onthult dat Bruce en NoBody (Morgan Ducard) een gezamenlijk verleden hebben. Ze kennen dan ook elkaars identiteit.
Wat volgt, is een voortdurend pendelen tussen de begrippen ‘goed’ en ‘kwaad’. NoBody lijkt nu eens een psychopaat, dan weer een handlanger van het goede, en ook Batman blijft duistere geheimen te hebben. De sleutelfiguur is dan ook Damian, die een moorddadig kantje blijkt te hebben, ondanks dat hij door Bruce wordt aangemaand om het moordende karakter te bedwingen. NoBody speelt hier meteen op in om Damian tegen Bruce op te zetten. De Bruce Wayne van Tomasi ligt trouwens ver weg van de coole, gereserveerde Batman van de Grant Morrison-verhalen, maar dichter bij de Wayne van Scott Snyder.
Tomasi zorgt al vanaf hoofdstuk twee voor een degelijke plotwending, wanneer Bruce geheimen blijkt te hebben voor Damian, waardoor die hem niet meer gehoorzaamt. Ook hier haalde Tomasi de mosterd bij oudere Batman-verhalen. Het maakt Wayne kwetsbaarder en menselijker. Een invalshoek die ook werkte bij Watchmen. Het vadergevoel dat hij niet kan plaatsen, kwelt hem eveneens. Hij krijgt zijn gevoelens niet geuit en begint deze zelfs in te spreken op een recorder, om later aan Damian mee te geven. Naast het vadergevoel dat Wayne parten speelt, hebben we ook gewoon een fijne thriller in handen die weleens zou kunnen uitmonden.
Patrick Gleason is als tekenaar natuurlijk een schot in de roos. Zijn lijnvoering en sfeerschepping zijn er pal op. De verschillende oogpunten en het gebruik van glimmende oppervlakken om details weer te geven, zijn subliem. Wat we hier hebben, is dus een meer dan degelijke nieuwe reeks met heel wat potentieel, goed uitgetekende karakters en een logische, spannende plot. Soms wat te bloederig, maar continu spannend. Je koopt dus zeker geen bat in een zak.
