In hoeveel verschillende omstandigheden kan je diep geraakt worden Amenra? In de grote zaal van de AB, die voor de gelegenheid werd omgetoverd tot een volledig verduisterd theater, ging Belgiës meest aangrijpende live-band voluit voor soberheid. Maar dat maakte de impact er niet minder om, integendeel.
Een overdonderend optreden op Graspop, een intiem akoestisch optreden in een grot in Riemst of een knappe video met modefotograaf Willy Vandeperre en filmmaker Nicolas Karakatsanis. Achter elk project schuilt een doel: zoveel mogelijk mensen een emotionele trip bezorgen. Onder meer om die reden is het een beetje vreemd dat de band concerteerde in het kader van de IBM (INSPIRED BY BLACK METAL)-serie waarmee de AB in mei onder meer Mayhem naar Brussel haalde. Geef toe: wat heeft Amenra nog te maken met een black metalact die een karikatuur van zichzelf is geworden? Laat ons de aandacht niet afleiden van het echte doel waarvoor we in de AB waren: de breekbaarste versie van onze post-metaltrots.
Die vindt zijn oorsprong in Afterlife uit 2009, een ijzingwekkend mooie plaat met drie sobere nummers en de achteruit gespeelde versie daarvan. Als een testament gecreëerd door de vijf leden om iets na te laten voor hun kinderen. Het eerste optreden in die verstilde vorm zagen we in oktober 2009 in de Stadsschouwburg van Kortrijk. Rond drummer Bjorn Lebon stonden vier kerkstoelen opgesteld: één voor zanger Colin H. Van Eeckhout en drie bandleden, die volledig akoestisch gingen. De schreeuwerige zanger waande zich met broze, heldere vocalen als een Maynard James Keenan, schreven we toen. We zijn intussen vier jaar en één plaat verder. Twee jaar na de release van het zowel nationaal als internationaal gelauwerde Mass V weet de band van geen ophouden. Na een groots opgezette Church Of Ra-viering in de Vooruit, enkele festivalsets en drie (semi-)akoestische shows staat er weer een Europees offensief (van Finland over Duitsland tot Noorwegen) op het programma.
Maar dit zal nooit een doorsnee album-tour-album-tourband worden. Routine moet de hel zijn voor een band als Amenra. Daarom wordt er nu ook gewerkt aan een akoestische plaat. In de AB vormt elke muzikant een gelijkwaardig deel van één geheel bij de akoestische set. De bandleden lijken in de duisternis dezelfde schimmen. Vroegere nummers als “Aorte. Nous Sommes Du Même Sang” en “Razoreater” worden herwerkt tot één lange bezwerende geluidstrip die nog fragieler dan anders klinkt. Voor de band zelf moet dit een hele uitdaging zijn, want zonder zware gitaren kunnen fouten ongemakkelijk overkomen. Ook de drums van Lebon klinken hypergevoelig. Geen doodssmakken, maar broze veertjes. Neurosis is even niet meer de belangrijkste referentie, muzikaal gezien eerder de dronemuziek van Earth en op vocaal vlak Tool.
Wie er destijds bij was in de Handelsbeurs in juli 2010, herinnert zich vast en zeker nog de indrukwekkende cover van Tools “Parabol”. U zal zich misschien afvragen waarom daar niet “Parabola” aan gebreid werd. Deze Amenra komt nooit tot een uitbarsting. Het sleurt je langzaamaan mee in de donkere tunnel, maar één waar het licht aan het einde zichtbaar is. Naarmate het optreden vordert, wordt dat gevoel intenser, zeker nadat er sobere visuals verschijnen. Een nieuwigheid live is de bijdrage — tijdens onder meer “The Dying Of Light” — van violiste Femke De Beleyr, u misschien wel bekend van bij Kapitan Korsakov en Spidergoats. Tussenin komt ook dichteres Sofie Verdoodt voorlezen uit Doodwater (check gerust deze link). Nog een bewijs dat Amenra meer dan een muziekgroep is.
Het superbe geluid en gepaste visuals maken van “The Go On.: And Live With. Out” en het nieuwe “Longest Night” de ultieme hoogtepunten, die alle haartjes op de armen doen recht veren. Maar nadien laat de band sommige fans (net als de nummers zelf misschien ook?) op hun honger zitten. Een dikke vijftig minuten, waarbij de zware riffs en donderende drums nog eens worden vervangen door rustige vocalen en subtiele gitaartokkels, doen ons vooral uitkijken naar die akoestische plaat. Want Amenra bewijst nogmaals dat het veel meer zalft dan zout in de wonden strooit, zoals de meeste black metalbands.
