Het gaat snoeihard voor de vier stoere rockers van ID!OTS. Na een unaniem enthousiast onthaald en ongemeen krachtig debuut hebben ze tientallen optredens achter de rug en hun zomeragenda staat ook al vol. En of ze klaar zijn voor de festivals.
De band speelde een paar weken geleden een naar verluidt overdonderende show in een bomvolle De Kreun in Kortrijk. Niet zo verrassend, want zanger Luc Dufourmont en bassist Dick Descamps hebben hun roots in de streek. Zoals de oudere rockminnende Vlaming wellicht zal weten, zijn deze heren veteranen van Humo’s Rock Rally 1990. In de jaren negentig maakten ze furore met cultband Ugly Papas, die ze oprichtten in 1989. Die band ligt nu al een paar jaar in de touwen en de West-Vlamingen, die er even ongeschoren uitzien als 20 jaar geleden, konden gitaarvirtuoos Wouter Spaens en drumbeest Tom Denolf strikken om een nieuwe, al even beestige band op te richten.
We hebben het al eerder geschreven: twee veertigers vonden jongere muzikanten om nog eens het beest uit te hangen en de combinatie werkt. Dat merk je aan de muzikanten, die zich op het podium volledig in hun element voelen, en aan de sfeer in het publiek — bijna een onderonsje van West-Vlaamse Gentenaren.
Spaens, wiens gebrek aan baardgroei gecompenseerd wordt door zijn wild virtuoos gitaarwerk, weet meteen het vuur aan de lont te steken met de heerlijke, riff-gebaseerde ietwat Queens Of The Stone Age-achtige opener “Mosquito”. Ook “The Bill” wordt voortgestuwd door de gitarist, een enorme aanwinst voor de band. Het nummer zelf heeft een redelijk foute kant; het brengt je terug naar de cock rock van de jaren tachtig. Maar who cares, dit is rockplezier van de bovenste plank.
U vraagt, de idioten draaien. In “Idiots Dance” is het Clement Peerens-gehalte (“Move Your Feet To The Beat Yeah!”) dan weer vrij hoog — “Waar Is Mijn Boormachine?”, iemand? Het smerige “Hangman” wordt live nog meer dan op plaat voorzien van een ver-ruk-ke-lijke southern rockinjectie, al kan de samenhang tussen de muzikanten beter. Maar laat dat een detailkritiek zijn, want nogmaals: met ID!OTS amuseren we ons rot.
“Killing”, ook weer een rock-‘n-rollnummer dat niet echt voor watjes geschikt is, is het ultieme partynummer van de set. Maar het hoogtepuntje is echter “C2H50H”, het enige echte rustpunt in de daverende set van ID!OTS, dankzij de ferme Nick Cave-injectie. Dufourmont bewijst hiermee dat hij niet alleen keet kan schoppen, maar ook dat hij een enorm goede zanger is. Ook in dit nummer wordt de onstuimige, vette en vuile sound niet uit het oog verloren.
De belangrijkste troef van ID!OTS waren we nog vergeten te vermelden: mede door de gemakkelijk meeschreeuwbare teksten van Dufourmont — bijvoorbeeld in “Breakdown” (“I need a new brand new heart now”) — is de band in staat om je, zonder dat je ook maar één nummer van de band kent, mee te sleuren in een rock-‘n-rollfeestje. Hun debuutplaat is misschien niet een langgerekt hoogtepunt, maar live is ID!OTS zonder meer een schot in de roos. ID!OTS is de ideale feel-goodband om een zware werkweek weg te drinken. Aan alle festivalorganisatoren die nog acts zoeken: boek deze band, en uzelf en het publiek zullen het zich niet beklagen.
