Cat Power is het soort zangeres waarvan we ons bij elk optreden hebben afgevraagd of het nou wel een goed idee is dat ze de wereld rond wordt gestuurd om haar kunstje te doen. Maar al te vaak zag de zangeres met de bloedmooie hese stem er immers uit alsof ze eerder een liefhebbend stel armen nodig had en iemand die haar toefluistert dat alles wel goed komt. Gek genoeg was het zaterdag net op haar meest kwetsbaar, volstrekt alleen op het podium, dat ze eindelijk een concert gaf dat meer dan een curiosum was.
“Is dat de goeie noot?” Plots twijfelt Cat Power een beetje, wanneer ze “I Don’t Blame You” inzet. “Of is het deze?” De reactie van het publiek is schamper; hoongelach stijgt op. Dit is dan ook wat we van Chan Marshall verwachten; een verloren iemand, onbeholpenheid, rampspoed. Het is bijna van een sadistisch ramptoerisme hoe niemand geruststellend “Ja hoor” roept. Want ze heeft het juist. En ze levert een goeie versie van het nummer, een van haar topsongs, af.
Dit is niet wat we van haar verwachtten, zeker niet solo. Maar dit is dan ook niet 2003, toen ze in de Botanique haar doorbraakalbum You Are Free kwam voorstellen met een ellenlang en dronken concert waarin zo goed als geen enkele song volledig werd gespeeld, ze om de haverklap achter de schermen verdween voor een plaspauze of wat illegale substanties, en chaos regeerde. Zaterdag, voor het eerst in lang alleen op zichzelf aangewezen, leverde Cat Power zoniet haar beste dan zeker haar meest persoonlijke concert in tijden af.
Natuurlijk; wie publieksvriendelijke, gladde versies — met liefst nog een tandpastaglimlach aan toe — van haar songs verlangt, komt nog steeds bedrogen uit. Marshall stuntelt nog altijd meer dan ze schrijdt, mompelt duizend keer “sorry” vooraleer ze een nieuwe song inzet, maar toch: zelden zagen we de zangeres zo gefocust bezig als vanavond. Maar het kost haar zichtbaar moeite. “I wanna do this right” fluistert ze net voor ze “The Greatest” inzet op piano. En alweer doet ze dat wel degelijk goed. Het is niet de prachtige soulvolle versie van op plaat — dat reproduceren laat ze met plezier over aan giecheltrutjes uit The Voice van Vlaanderen — maar één die leeft, en de vrouw die het nummer brengt weerspiegelt.
Dat is dan ook nog steeds het fascinerende aan Cat Power. Hoe dit onzekere meisje van 42 iets brengt dat zo fragiel is dat het elk moment opnieuw in elkaar lijkt te kunnen storten maar je toch aan haar lippen weet te kluisteren. “You got so much problems, boy / You never have fun”, zucht ze in een nummer. In “Names”, een dodenlijst van een song, overloopt ze een verdwenen vriendenkring en je weet dat het dan wel misschien fantasie mag zijn, ver van de waarheid zal het ook weer niet zijn.
Ondertussen negeert ze volstrekt haar laatste, meer hoekige en elektronische plaat Sun. Liever grijpt ze terug naar het geluid van You Are Free en ouder werk, toen ze alleen met piano of gitaar en die stem de aandacht wist te grijpen. Uit die plaat diept ze een enthousiast onthaald “Fool” op, een bloedmooi “Maybe Not”, maar ook “Good Woman”.
Voor iemand die ooit voor het eerst wat aandacht kreeg met een plaat die The Covers Record heet, is het niet verwonderlijk dat we ook vandaag onze portie interpretaties van klassiekers krijgen. Een flard “Satisfaction”, een onherkenbare versie van de Rolling Stonesklassieker bijvoorbeeld, maar ook een langoureus, zuchtend gebracht “I Wanna Be Your Dog” van The Stooges, en “Wolf Among Wolves” van Bonnie ‘Prince’ Billie. Telkens sleurt ze de originelen haar muzikaal universum binnen, alsof ze nooit ergens anders thuis hoorden.
Met steeds dezelfde soort gitaar of dezelfde pianotoetsen grenst dit optreden bij momenten ook aan de verveling, maar nooit laat Marshall helemaal los. Toch is het laatste kwart van dit optreden er wat te veel aan. Songs passeren iets te eenvormig, zodat zelfs een klassieker als “Naked If I Want to” bijna onherkenbaar passeert. Marshall zelf ploetert manmoedig verder, maar lijkt zelf niet helemaal meer te weten waarom. Uiteindelijk zal ze vrij abrupt toch ophouden met een a capella liedje dat ze half in het Frans zingt.
Geen bisnummers, wel komt Marshall even opnieuw het podium op om een bos witte rozen uit te delen aan de eerste rijen. Het is alweer zo’n onberedeneerd gebaar, maar wel een dat ze al een paar tours volhoudt. Geen idee waarom ze dat zo belangrijk vindt, maar het doet er ook niet toe. Wat wel belangrijk is, is dat Cat Power zonder vangnet soms beter is dan als ze wel op anderen kan terugvallen. En dat ze ons nog altijd mag bellen als ze een knuffel nodig heeft.
