Neil Gaimans The Sandman is een van de monumenten van het beeldverhaal. Recent schreef Gaiman ook een Batman-verhaal. Dit werd nu gebundeld samen met enkele andere kortverhalen van de Britse grootmeester.
Er zijn in de wereld van het beeldverhaal maar weinig auteurs die zo tot de verbeelding spreken als Neil Gaiman. In de jaren 80 en 90 zorgde zijn reeks The Sandman (die nu ook vertaald wordt door RW) voor een aardverschuiving in de VS. Comics konden ook zonder superhelden én voor een volwassen publiek gemaakt worden. Naast The Sandman maakte Gaiman nog tal van andere strips, maar toch bleef zijn verhaal over The Endless altijd het ijkpunt in zijn oeuvre.
Begin jaren 80 schreef de jonge Neil Gaiman als journalist vooral boekgerelateerde artikels. Hij maakt kennis met het werk van Alan Moore (o.a. Swamp Thing, V for Vendetta) en zijn fascinatie voor het stripverhaal werd gestart. Via het stripverhaal maakte Gaiman de overgang van non-fictie naar fictie. Na het overnemen van de reeks Miracleman van Alan Moore, overtuigde Gaiman de redactie van DC Comics. Tegelijk werkte hij ook voor het eerst samen met een van zijn vaste tekenpartners, Dave McKean. In 1987 schreef Gaiman Black Orchid, wat de springplank vormde voor het opstarten van The Sandman, waarin hij een aantal oude DC-personages nieuw leven mocht inblazen. Het vervolg is ondertussen genoegzaam bekend. Naast zijn strips heeft Gaiman doorheen de jaren een nog grotere bekendheid verworven door zijn romans. Sinds de publicatie van American Gods in 2001 werden al zijn boeken internationale bestsellers. Hij wisselt bovendien verhalen voor volwassenen af met boeken voor een jonger publiek. Steevast staat de fantasie echter centraal in zijn werk.
In 2009 werd Gaiman gevraagd om een verhaal over Batman te schrijven dat als laatste verhaal zou dienen van de toenmalige reeksen Batman en Detective Comics. Zo kwam hij op de proppen met Hoe is het afgelopen met de duistere ridder?, een verhaal in twee delen waarvan elk deel een reeks afsloot. Eerder schreef Alan Moore met dezelfde titel al een verhaal over Superman, dat bovendien als een van de meest essentiële Supermanverhalen ooit de geschiedenis ingegaan is. Dit zal bij Batman toch niet meteen het geval zijn. Daarvoor is het scenario naar onze mening net iets te zeer een geconstrueerd verhaal over de mythe van Batman, zonder zich veel om de personages en hun karakter te bekommeren. Zo ligt Batman opgebaard in een kist en komen in een achterafzaaltje van een verlopen café verschillende personen uit zijn leven de revue passeren om hun verhaal over Batman te vertellen. Zo legt Gaiman de nadruk op het iconische karakter van Batman, een figuur die verder gaat dan de persoon Bruce Wayne en zijn donkere familiegeschiedenis. Het is dan ook een sterke en intrigerende denkoefening rond Batman, eerder dan een sterk verhaal over Batman.
Met Andy Kubert kreeg Gaiman een van de sterkste tekenaars van superheldencomics aan zijn zijde. Zijn indrukwekkende stijl zit soms wat gewrongen in het sobere scenario dat vooral gebaseerd is op pratende personages. Hoewel het een plezier is om zijn pagina’s te bekijken, leken er toch betere combinaties mogelijk voor dit verhaal.
Achteraan in deze bundel heeft RW een aantal kortverhalen van Neil Gaiman opgenomen die ook over Batman gaan of zich in Gotham City afspelen. Hierin speelt Gaiman naar ons gevoel beter zijn troeven uit om karakterdrama’s te schrijven die indruk maken, ondanks het beperkte aantal bladzijden. Hierdoor is Hoe is het afgelopen met de duistere ridder? een wat onevenwichtig album, dat echter wel een verplichte aankoop blijft voor de talrijke Gaiman-liefhebbers.
