De laatste jaren verschenen er heel wat sidekicks van Batman, waaronder een vijftal Robins en een drietal Batgirls. Ondertussen weten we ook dat Batman/Bruce Wayne een zoon had: Damian. Kubert brengt hem terug tot leven. En hoe…
Damian Wayne, officieel de vijfde Robin, werd verwekt bij Talia al Guhl, dochter van Ra al Guhl. Ra was een vroegere kompaan en latere vijand van Batman. Dat Damian zijn eigen vierdelige miniserie krijgt, die in deze uitgave gebundeld werd, zegt heel wat over de populariteit van het personage. Meer nog, het feit dat Kubert hem terug tot leven brengt, doet bij ons een belletje rinkelen dat het commerciële aspect van Damian ook zijn rechten heeft. Het verhaal speelt zich af in de nabije toekomst. De voornaamste reden daarvoor is zonder twijfel het feit dat de strip moet samenvloeien met de in Amerika populaire animatiefilm Son of Batman. Ondanks de wat bizarre setting, werd er vol verwachting uitgekeken naar hoe Kubert vorm zou geven aan het vrij zoutloze nevenpersonage uit de Batman en Robin van Peter Tomasi.
Jammer genoeg is Kubert er niet echt in geslaagd om Damian een voldragen persoonlijkheid te geven. Dat maakt dat de verhaallijn in Zoon van Batman onafgewerkt lijkt en de personages te weinig uitgepuurd zijn. Er starten verhaallijnen die niet verder uitgewerkt worden en de flashback naar de geboorte van Damian, ooit neergepend door Grant Morrison, biedt niet echt een meerwaarde maar stokt het verhaal.
Toegegeven, de plot die Kubert uitdacht voor Damian was in theorie zeer interessant. Batman sterft al in het begin door een boobytrap van The Joker en Damian is er van overtuigd dat hij de perfecte volgende Batman zal zijn. Maar waar Batman, door de traumatische moord op zijn ouders, als de dood is voor vuurwapens, valt er door toedoen van wreker Damian hier en daar wel een lijk. Damian wil immers een verschil maken met het verleden. Waar Bruce er niet voor kon zorgen dat zijn tegenstanders steeds weer terug opdoken, wil hij ze voorgoed uitschakelen. Het vergt heel wat overtuigingskracht van trouwe Alfred en een priester, die verdacht veel trekken heeft van commissaris Gordon, om Damian te doen inzien dat hij beter zijn vijanden in leven laat.
Maar waar een andere schrijver aan die plot meer dan voldoende zou hebben om een degelijk verhaal te schrijven, gaat Kubert maar door met het creëren van zinloze zijsprongen. Damian krijgt zo te maken met een leger gemuteerde misdadigers en zelfs een nieuwe Joker, waardoor hij steeds terug moet overgaan tot moord. Hoewel dat wel tegemoet komt aan de Damian die Morrison voor ogen had, zou Kubert toch moediger geweest zijn om op het einde niet de Amerikaanse moraalridder uit te hangen maar Damian zijn specifieke tegendraadse karakter te laten behouden. Het zou de weg open laten voor een verfrissende nevenreeks. Ook opvallend is dat Kubert Damian door zijn taalgebruik streetwise probeert te maken, zonder al te veel succes. Het plaatje klopt niet.
Kubert creëert een volwaardige Robin, maar hij heeft meer weg van Jason Todd dan van de oorspronkelijke Damian Wayne. Damian heeft een gebrek aan respect op een manier dat hij zichzelf superieur beschouwd tegenover de anderen.. Van Jason hadden we bijvoorbeeld kunnen verwachten dat hij slachtoffers zou beschrijven als “enkel een hoop dode mensen”. Uit de mond van Damian klopt dat niet.
Maar genoeg over het personage. Ook aan het verhaal schort het een en ander. Zo identificeert Damian een slachtoffer op een moment als Tim Drake. Maar Drake komt niet een keer ter sprake in de rest van het boek. Overbodig dus. Ook de priester, wellicht Gordon, heeft mankementen. Eerst blijkt dat hij de Bat-familie jaren gediend heeft, maar later krijg je vermoedens dat hij met de Joker geheuld zou hebben en dan stopt plots zijn verhaallijn. Dus naar het hoe en waarom hebben we het raden. Dan verschijnt er plots een pagina waar een comateuze Bruce Wayne verzorgd wordt door een obese verpleegster, waarvan het vermoeden gewekt wordt dat ze de vermomde Joker is. Maar ook daar stopt plots de zijsprong. En op een gegeven moment speelt Damian schaak met een duistere tegenspeler van wie we ook nooit meer iets zien of horen.
Veel ballast dus, wat de originele invalshoek een beetje teniet doet gaan. Zelfs het einde, dat veelbelovend start, wordt abrupt afgebroken met meer vragen dan antwoorden en vergroot zeker niet de honger naar een vervolg. Het is allemaal mooi in beeld gebracht en Damian verdient een eigen spin-off. Maar een andere scenarist die uitgaat van “less is more” zou hier een knap verhaal van gemaakt hebben. Een gemiste kans!
