MOTEK heeft het zichzelf niet gemakkelijk gemaakt op zijn vierde plaat. De Belgische postrockers keren met Sonder resoluut terug naar hun instrumentale beginperiode, toen ze de typische postrockstructuren al op een overtuigende manier in vraag stelden. Wie zich vond in deze gedurfde aanpak én de technische euvels negeerde, kon woensdagavond van een geslaagde releaseshow spreken.
Rauwer, krachtiger, eerlijker: zo wil MOTEK anno 2013 opnieuw klinken. In tegenstelling tot bij de releaseshow van Dragons, de voorganger van Sonder, zijn er nu live geen gastmuzikanten meer bij en moeten we het stellen met de vier vaste bandleden voor een reusachtig projectiescherm. Inderdaad, de nieuwe MOTEK vertoont gelijkenissen met die van ten tijde van zijn debuut in 2006. Hoewel de groep toen nog werd omschreven als het Belgische antwoord op Mogwai, was MOTEK al van in het begin een verfrissende postrockband. Twee jaar later werden ze door de zogenaamde mainstream media dan plots de hemel in geprezen dankzij onder meer single “Tryer”. Ook na Dragons zweefden ze tussen rock en experiment en bleef de vraag rijzen of ze nog wel in het postrockvakje thuishoorden. Met nieuwe drummer, gitarist én label (het sympathieke dunk!records) wil MOTEK opnieuw dat eigen gezicht van vroeger.
De kleine, prachtige opera in Gent is de perfecte plaats om de donkere, bijna volledig instrumentale plaat voor te stellen. Maar het lijkt MOTEK technisch niet mee te zitten. Bij de twee openingsnummers (“Vivid And Complex As Your Own” en “Orbit”) moeten we het zonder de visuals van Tine Guns (Amenra, Syndrome) stellen. De langgerekte, uitwaaierende gitaarpartijen worden dan wel intens en met veel gevoel en enthousiasme gebracht, wij raken op dat moment nog lang niet in een trance door het geluid in de schouwburg. Met “Dragons Are Forever” – wat ons betreft het beste nummer van Dragons — keert het tij dan toch stilaan dankzij de meeslepende, hypnotiserende melodie.
En toch geeft de eigenzinnige aanpak van Bert Delafontaine, Kim Aernoudt, Steven Biebaut en Wout Roelants ons soms een dubbel gevoel op. Uiteraard is het goed dat ze de zacht-hard-zacht-regel uit de postrock aan hun laars lappen. De rauwe gitaar- en drumpartijen bewijzen hun efficiënte in “You Might Appear Only Once”, maar in andere nummers komen ze minder tot hun recht. “Another Seamans Song” kon iets verfijnder — begrijp ons niet verkeerd: het nummer is en blijft top dankzij de heerlijk versnellende gitaren — en in “Each Random Passerby”, het meest betoverende nummer van de nieuwste plaat, missen we de groepszang op het einde keihard.
Voor wie de nieuwe plaat al gehoord heeft, is het geen verrassing dat “Ambitions, Friends, Routines, Worries And Inherited Craziness” met zijn onheilspellende explosie van gitaren een hoogtepuntje is. Ook de afsluiters mogen er zijn: een meeslepend “I’m Your Son” (van het titelloze debuut) met haar hevig gloeiende gitaren en “Tenbagger”, dat naar ons gevoel ook iets te snel, maar des te krachtiger werd gespeeld.
Op papier had MOTEK alles in huis om deze avond een verschroeiend concert neer te zetten (lees: een sterke, nieuwe plaat en een meer dan puike setlist met nadruk op instrumentale kracht). Door technische problemen en een paar schoonheidsfoutjes werd het daarentegen een beetje het optreden van ‘net niet’. Wij blijven dus nog wat op onze honger zitten, maar op dunk!festival volgend jaar moet en zal alles goed zitten. Nog een tip voor de technici: zorg voor wat minder lichtflitsen, zo komen de visuals nog beter tot hun recht.
Op 19 oktober speelt MOTEK in de Cultuurkapel De Schaduw in Ardooie. Op 23 november kan je de Aalsters-Gentse band dan weer aan het werk zien op Blender Festival in Aalst.
