Het zijn hoogdagen voor de liefhebber van de experimentele elektronische muziek. Vorige week vond het Electronic Arts Festival plaats in de Bozar en vanavond stelt de AB zijn deuren open voor Miles, Demdike Stare en Andy Stott, de drie paradepaarden van het al even eigenzinnige als interessante label Modern Love.
Deze labelavond kadert in het AB-project “Dub be good to me”, dat de vijfenveertigste verjaardag van de Jamaicaanse dubmuziek viert. Dub is in oorsprong een bastaard van de stokoude reggae. Maar veel eigenschappen, zoals de lome ritmes, het gebruik van veel bas, galm en echo’s, keren terug in recente stromingen van elektronische muziek als dubstep en dubtechno. Ook de artiesten van het Noord-Britse label Modern Love halen maar al te graag inspiratie uit de dub. Vanavond verzoenen ze het broeierige Kingston met het kille Manchester in de AB Club, die voor de gelegenheid is omgetoverd tot een echte club; het is er pikdonker en op het podium is geen plaats voor echte instrumenten, wel voor een grote tafel vol samplers, laptops, platenspelers en een indrukwekkend arsenaal aan stopcontacten.
De Modern Love-clan hangt aaneen als een hechte familie. Wanneer Miles vanuit het publiek het podium opstapt, wordt hij luid aangemoedigd door zijn labelgenoten op de eerste rij. Ze zullen er de hele avond blijven staan, grappend en grollend. Miles laat zich niet afleiden, draait een donkere drone open en gooit er een beat tegenaan. Gaandeweg ruïneert hij zijn drone met ruwe ruisbarrières. Unheimisch is het woord en Fuck Buttons de band die ons te binnen schieten als referenties. Halverwege zijn set drijft Miles het tempo wat op en schakelt hij over op conventionelere techno waartussen hij hier en daar wat soulstemmen mixt. Aan het eind draait Miles er nog wat flarden drum ‘n’ bass door, maar het is wachten tot zijn kompaan Sean Canty hem vervoegt vooraleer het weer echt spannend wordt.
Samen met Canty vormt Miles het duo Demdike Stare. Van alles wat artiesten die vanavond ten dans spelen al uitbrachten, leunt hun album Symbiosis (2009) wellicht nog het dichtste aan bij dub. Dit onder meer door de vele omgevingsgeluiden en het creëren van een organische sound met digitale instrumenten. Demdike Stare maakt als enige act gebruik van visuals. Het zijn grof gepixelde beelden waarvan de oorsprong vaak niet te achterhalen valt. Hetzelfde geldt voor de muziek, die vaak beatloos is en cryptisch en dreigend overkomt. Een lange, bezwerende soundscape met slechts subtiele variaties houdt de club meer dan vijfentwintig minuten lang in een houdgreep. Er wordt digitaal geïmproviseerd, denk aan een elektronische variant van Godspeed You! Black Emperor. Hierna nemen de diepe, duistere bassen het over en duikt een kale beat op als houvast. Het publiek even geruststellen? Even dan toch maar. Al snel valt beat de weg en worden sterk vervormde, beangstigende pianotonen de zaal ingedreven. Net als tijdens zijn eigen set kiest Miles ook nu voor een streep drum ‘n’ bass als slotakkoord.
Veel dubpioniers uit de jaren zestig klusten bij als geluidstechnicus. Het waren perfectionisten, zeg maar audiofetisjisten. Afsluiter Andy Stott is ook zo een pietje precies. Op plaat dan toch, waar hij gitzwarte, bedroefde beats brengt, vaak met een sferische ondertoon. Vanavond mikt hij resoluut op de benen. Hij neemt het publiek mee op één lange rit waarop de repetitieve baslijnen aan zet zijn. Na twintig minuten valt de beat in en vanaf dan gaat het hard. Beenhard. Er zijn geen herkenningspunten, Stott bouwt zijn set geleidelijk op tot je in het zweet staat te dansen. Eens op stoom raast de man onverbiddelijk voort. Dit is techno zoals het hoort te zijn; minimaal en uitgepuurd. Gek genoeg volgt ook in Stotts set een korte passage drum ‘n’ bass. Zou het om een weddenschap gaan? Zijn labelgenoten grinniken alvast aan de zijlijn. Als iedereen denkt dat het gedaan is, gooit de Brit er nog zijn geweldige remix van Tricky’s “Valentine” tegenaan, als ultieme kopstoot die het publiek finaal murw slaat.
Een perfecte afsluiter van een avond die het juiste evenwicht bood tussen experiment en dansbaarheid. Wij kijken nu al uit naar de volgende hoogmis van de elektronische muziek, het Sonic City festival dat eind november plaatsheeft in De Kreun. Daar staan onder meer Forest Swords, The Haxan Cloak en Holden op de affiche. Benieuwd of ze een even diepe indruk zullen nalaten als hun collega’s uit Manchester dat vanavond deden.
