Vier jaar nadat hun passage op Pukkelpop voor een hetze en nieuwe, strenge geluidsnormen zorgde, streek My Bloody Valentine nog eens neer in België. Dat ging niet zonder slag of stoot, maar uiteindelijk bleken beide partijen aan de winnende hand: ook zonder oorsuizingen bleven de songs van de groep staan als een huis.
“Don’t clap. You might break the law.” Kevin Shields smijt het bij opkomst sarcastisch het publiek in. Het is dan ook een behoorlijk uit zijn hum My Bloody Valentine dat vanavond het podium opwandelt. Enkele uren eerder hadden de verantwoordelijken van de AB de groep een contract laten tekenen dat ze zich aan de Vlaamse geluidsgrenzen zouden houden. En dat was niet naar de zin van de notoir luide band, die er lang aan dacht om het optreden dan maar helemaal af te lassen. Zover kwam het niet — zo’n annulatievergoeding betaalt een mens met tegenzin — en de groep beperkte zich tot een bittere mededeling vooraf op het projectiescherm achteraan het podium.
Was het dan zo’n drama dat de groep niet luider mocht dan 103 decibel? We haten het om Joke Schauvliege een hart onder de riem te steken, maar: neen. Natuurlijk mocht deze set een tikje luider — de geluidsnormen zijn dan ook onnodig streng — maar echt schaden deed het niet. Meer nog; nu het volume iets is teruggeschroefd, krijgt de gelaagde muziek van de groep meer reliëf.
De sterkte van My Bloody Valentine — u gelooft ons misschien niet — is immers dat de groep ondanks alle sonische geluidsstormen die Kevin Shields uit zijn snaren tovert over een onbeschrijfelijk gevoel voor melodie beschikt. Diep gewikkeld in alle gierende en daverende geluiden gaan prachtige stukken schuil die zorgen dat dit meer dan agressie is. In “When You Sleep” is het niet de stem die zingt — die murmelt hoogstens iets — maar die hoge noten.
Eigenlijk is het pure alchemie wat Shields doet, bedenk je in een weemoedig “New You”: je weet dat hij het met gitaren en pedalen doet, maar hoe is een geheim dat waarschijnlijk ooit samen met hem in de nevelen van de tijd zal verdwijnen. Zelfs wanneer het in “You Never Should” een tikje luider mag, blijft alles glashelder.
En luider wordt het. Nummer na nummer rekt Shields de grenzen wat op. “Honey Power”, van op de Tremolo-EP is het eerste moment dat er even stevig wordt uitgehaald, en ook “Only Tomorrow”, van op M B V dat eerder dit jaar na 21 jaar plots in de winkel lag, is een nummer dat het van kracht en volume moet hebben; helemaal anders dan het vroege “Thorn” dat in 1988 nog niet meer was dan prikkeldraadpop, en ook vanavond, opgenomen in het latere stofzuigergeluid van de groep, bijzonder dansbaar blijft.
Oude nummers, nieuwe nummers, obscure EP’s; een behoorlijk complete dwarsdoorsnede van de carrière van de groep passeert de revue, maar natuurlijk zijn het de tracks van klassieker Loveless die het meeste reactie uitlokken. De sonische aanval van “Only Shallow”, natuurlijk, maar net zo goed “Soon”, dat drijft op het soort branievolle beat waarop eind jaren tachtig hele muziekstromingen werden gebouwd.
Uiteindelijk gaan alle registers open in het afsluitend duo “Feed Me With Your Kiss” en “You Made Me Realise”; twee keer hevig ontsporende rock waarin dat van die melodie duidelijk minder belangrijk is. Nog even wordt stevig decibels opgewekt — maar niet te lang — en dan is het gedaan. Joke Schauvliege kan op haar beide oren slapen, maar ook de groep hoefde niet zo te mopperen. Ook onder het juk van de Vlaamse wet kunnen ze nog goeie concerten afleveren.
