Net als bij Daughter vrijdag, hielp pech Bat For Lashes een handje om van een goed concert een uitstekend concert te maken. Natasha Khan raakte compleet van slag door geluidsproblemen op het podium, flirtte zelfs met opgeven, maar liet zich door het publiek naar een zinderende climax leiden.
Khan laat zich nog het best beschrijven als het weliswaar eerder begonnen intimistische zusje van Florence Welch, al week haar sprookjespop van de eerste twee platen voor een iets robuustere, soberdere aanpak op de redelijk hermetische derde plaat The Haunted Man. De tijd dat dieren konden praten in Khans universum lijkt stilaan tot het verleden te behoren – al zorgt “My Horse And I” wel voor een van de hoogtepunten in haar set. Toch dompelt ze bij het betreden van het podium de Marquee meteen onder in haar wereld, waar lantaarnlichten flikkeren en zijzelf getooid is in een kleurrijke geishabroek en een roze bloem in het ravenzwarte haar.
Maar echt lekker zit ze aanvankelijk niet in de set door een barslecht geluid op het podium. De verwensingen die ze haar geluidsman toesnauwt, willen we niet weten, en ze contrasteren met de brede glimlach die ze moeizaam de Marquee instuurt. Kantelmoment is “Moon And Moon” dat Khan fout inzet en het dan plots uitgilt: “Aaaaaah… I’m having such a bad time!” De luide ovatie van het publiek duwt haar naar het volgende nummer, “Travelling Woman”, dat haar eindelijk controle over haar set geeft. Op “Oh Yeah” danst Khan de slechte vibes finaal weg en vanaf dan gaat het crescendo met een aaneenschakeling van zinderende hoogtepunten. “It’s good to see you dancing and smiling” lacht ze na een zoveelste een-tweetje van uitbundigheid met de Marquee. “You give me so much positive energy”, terwijl ze het steeds harder op een dansen zet.
Vooral Khans hees-ijle stem komt live nog een pak beter tot zijn recht en dirigeert haar songs naar een totaalimpact. Die songs worden met veel zorg opgebouwd door een uitstekende band, die kleurrijke details toevoegt middels fijnzinnige streepjes percussie of vocale effecten. Een concert als dit wil je het liefst van al de avond zelf herbeluisteren om te horen wat je al dan niet gemist hebt. “Sleep Alone”, “Rest Your Head” en “A Wall” zorgen zo voor een steeds uitbundigere ontlading. Euforie met een donkerblauwe schijn. “Laura” tekent voor een van de mooiste momenten van deze editie en ontpopt zich tot festivalhymne. Ja, de Marquee kan ook stil zijn. Al is dat bij “Daniel” uiteraard van geen tel: er wordt gesprongen, gezongen. De tent davert, de aanhouder wint. Uitstekend concert dus na een slopend tourjaar. Rustig aan dat vierde album beginnen nu. Bat For Lashes heeft nog veel marge. Als Lykke Li na amper twee platen kan headlinen op de Main Stage, waarom Bat For Lashes dan niet over een paar jaar na vier platen?
