Met Spiegelingen heeft Valérie Mangin een ambitieuze trilogie uitgebracht. Met drie verschillende tekenaars spint Mangin een verhalenweb dat, hoewel fascinerend van opzet, geen onverdeeld succes is.
Griffo, die eerder voor Vrije Vlucht al S.O.S. Geluk en Mister Black tekende, valt de eer te beurt de lezer het universum van Spiegelingen binnen te loodsen. Op aansturen van Mangin duikt Griffo het leven van Honoré de Balzac in. De Franse schrijver, die een rock-‘n-rollleven avant la lettre leidt, belandt in een vreemd web van feit en fictie. Het feuilleton dat de schrijver heeft lopen in Revue de Paris wordt plots opgeschort om plaats te maken voor een verhaal waarin Balzac zelf de hoofdrol speelt, tot grote ontsteltenis van het onderwerp van het verhaal. Met het vorderen van de pagina’s wordt een vreemde mengeling van werkelijkheid en fantasie aangeboord, die echter niet het overrompelende effect heeft dat je van een dergelijke aanpak zou hopen.
Hetzelfde geldt voor het tweede deel van Spiegelingen, dat draait rond regisseur Henri-Georges Clouzot, die midden jaren 40 van de vorige eeuw een film draait over Balzac. Net zoals bij diens onderwerp in het eerste album, wordt ook hij het slachtoffer van onverlaten die zijn werk stiekem vervangen. De parallellen tussen beide verhalen zijn intrigerend en de manier waarop dezelfde invalshoek op twee media in verschillende tijdperken toegepast wordt, spreekt tot de verbeelding en maakt dat Spiegelingen de nieuwsgierigheid weet te prikkelen.
Door gebruik te maken van Loïc Malnati voor het tekenwerk wordt, net als in het eerste deel overigens, iemand ingeschakeld die perfect in staat is de sfeer van de historische setting in tekeningen te vatten. Wat dat betreft geen klachten over Spiegelingen. Ook niet over het derde deel overigens, waarvoor Mangin haar echtgenoot Denis Bajram aan haar zijde kreeg.
Rezen er echter bij de eerste twee delen twijfels over de sterkte van Mangins trilogie, dan is het met het laatste deel dat de balans in haar nadeel overhelt. De gehanteerde raamvertelling is weliswaar ingenieus van opzet, maar wekt niet het enthousiasme op dat beoogd werd. De mengvorm van fantasie en realiteit neemt bij momenten zelfs groteske proporties aan en weet, mede daardoor, niet bepaald te boeien. Al moet het gezegd dat wanneer Mangin over the top gaat, ze voluit gaat.
Spiegelingen balanceert daarmee tussen geweldig concept en teleurstellende invulling, een jammerlijke conclusie voor een trilogie die zijn ambities niet onder stoelen of banken steekt. Om te boeien, moet de lezer echter een meeslepend verhaal voorgeschoteld worden en ondanks de aanwezigheid van een sterk idee, is het daar dat het Spiegelingen aan fundering mankeert.
