Na Madonna, Prince en Metallica behoort Muse nu ook tot het selecte clubje waarvoor Herman Schueremans wel eens iets speciaals wil doen. De band bedankte met een wervelende rollercoaster aan hits in een megalomaan spektakel waarin de voeling met de realiteit soms wat zoek leek.
Juicht gij allen; het festivalseizoen is begonnen! De komende maanden mogen we allemaal weer schaamteloos paraderen met onze getrainde bierbuik en de schrale tribaltattoos die we liever nooit hadden laten plaatsen. Een rijke traditie die de gemiddelde Belg zomer na zomer onverstoorbaar verderzet. Een lange werkdag of een moeilijk examen ten spijt, in het leven zijn er een aantal dingen die je liever niet mist: een DNA-test bij de Koninklijke Familie, een match van de Rode Duivels met Vincent Kompany als kapitein of een optreden van een van de grootste bands van deze generatie. Na zowat elke concerttempel in Europa plat te hebben gespeeld, besloten de jongens van Muse dat het misschien wel tijd werd voor iets nieuws; een fris concept, volledig in de buitenlucht. Waar anders dan Werchter zou dat spektakel kunnen plaatsvinden?
Voor de falset van Matthew Bellamy de ingedommelde wei ruw wakker schudt, krijgen SX en Balthazar de ondankbare eer om het publiek — ondanks de hitte — op de juiste temperatuur te brengen. “Beach, zo is het hier precies wel”, grapte frontvrouw Stefanie Callebaut al vroeg in de set van SX. Het laconieke publiek gaapte de charismatische Selah Sue-lookalike wat onbeholpen aan en zelfs successingles “Gold”, “Graffiti” en “Black Video” konden amper beroeren. Een verwoede poging, maar ook niet meer dan dat. Balthazar, aanwezig op vraag van Muse zelf, onderging nonchalant hetzelfde lot. De mensenmassa, ondertussen herleid tot een makke kudde met de potentiële slagkracht van een net ontsproten aubergine, negeerde belpopparels als “The Oldest Of Sisters” en “Fifteen Floors” volledig. Openen voor Muse; it’s a dirty job, but somebody’s got to do it…
Zou den Herman een uitverkochte avond verwacht hebben? In dat geval kwam hij toch wat bedrogen uit. De liefdesrelatie die de groep met ons land heeft, is overduidelijk, maar vraag en aanbod lijken niet meer op elkaar afgestemd. Amper zeven maanden, langer duurde het gemis deze keer niet. Zou dat de reden zijn waarom “slechts” drieëndertigduizend fans naar Werchter waren afgezakt? Aan de Lijn en de NMBS zal het — voor één keer — niet hebben gelegen. Hemel en aarde werden, uiteraard in beperkte mate, verzet om zoveel mogelijk followers of Muse bij het triumviraat uit Devon te brengen. Als extraatje zorgde de NMBS zelfs voor een aantal nachttreinen naar de verschillende uithoeken van het land. Prachtige reclame voor een bedrijf met zo’n rotslecht imago.
Voor Muse zelf was de avond in Werchter er duidelijk eentje zoals er al zoveel zijn gepasseerd. Dat nieuwe concept bleek uiteindelijk niets meer dan een vakkundig geregisseerd amalgaam van hoogtepunten uit vorige passages, een visuele carrousel waarbij handig gekeken werd hoe andere topacts tegenwoordig hun saus kruiden. De trapezeact tijdens “Blackout” was schatplichtig aan Pink!, de pyrotechnics die Werchter tijdens “Knights Of Cydonia” en een resem andere tracks veranderde in een no fly-zone werden een aantal jaar geleden al gepatenteerd door Rammstein. De televisiegimmick op de achtergrond: een overblijfsel van Zoo TV… Wat originaliteit betreft, is Muse niet meer die baanbrekende band van tien jaar geleden, dat zie je én dat hoor je. Voor “Supremacy” werd gretig leentjebuur gespeeld bij Led Zeppelin, “Madness” blijft Queen in een vers jasje en “Panic Station” is niets anders dan een poging om via een populair dancegenre de fanbase te verjongen. Maar goed, kritiek of niet; uiteindelijk doet er maar één vraag toe: “Was het dan slecht, gisteren in Werchter?” God, nee. Muse kwam, zag en overwon.
Een klein kwartiertje, meer had het trio niet nodig om Werchter twee uur lang met de billen bloot te doen gaan. Als een zwart gat zoog Bellamy de aandacht naar zich toe tijdens “Supermassive Black Hole” en de gitaarsolo die de man uit zijn instrument weet te persen in het midden van “Hysteria” blijft buitenaards goed. Het is voornamelijk tijdens de zwaardere nummers, krakers die ingeluid worden door de apocalyptische bas van Wolstenholme, dat de absolute superioriteit van de band ten opzichte van tijdsgenoten zich toont. Wie anders dan Muse slaagt er in om complottheorieën en haast militaristische manifesten als “Resistance” of “Uprising” aan te smeren als meezingers? In dat opzicht lijkt de band de realiteitszin toch wat kwijt. Capitalism bad!; die boodschap is zowat het credo van Bellamy geworden. “Feeling Good” is net ingezet wanneer op de industriële constructie achter het podium een vrouwelijke beursyuppie wordt afgeschilderd als een geldzuchtige, benzinedrinkende loeder met penisnijd. Je zou voor minder opstandig worden. Net voor de bisronde duikt Bellamy op de tonen van “Undisclosed Desires” het publiek in, ongetwijfeld een obligaat nummertje.
Met “The 2nd Law: Unsustainable” wordt de eindspurt ingezet. “Plug In Baby” en “Survival” brengen de wei een laatste keer in vervoering voordat “Starlight” een einde maakt aan een strakke show waarin er amper plaats was voor spontaniteit. Entertainment van de bovenste plank, maar ook; business as usual, een vakje dat aangevinkt kan worden op een to-do-lijstje. Benieuwd wat het volgende project wordt. Een goede cd maken, zou dat erin zitten?
