Het aantal boeiende Vlaamse debuten is moeilijk bij te houden dit voorjaar. Na een geslaagde entree via de Focus Knack Stripstrijd brengt Wide Vercnocke nu zijn eerste album uit. Met dank aan podium par excellence Bries.
In 2010 won Wide Vercnocke de publieksprijs van de Focus Knack Stripstrijd met de strip De Luiaard. Hoewel Vercnocke in die strip duidelijk nog feller zoekend was naar de juiste vorm, bevat net De Luiaard opvallende gelijkenissen met Mijn Muze Ligt In De Zetel. Ook daar vormt de zetel van het hoofdpersonage een centraal element in het verhaal en verlokken de luiheid en het zalige nietsdoen het hoofdpersonage. Grafisch is De Luiaard in niets meer te vergelijken met Vercnockes debuutalbum. Zijn losse en vaak verwrongen figuren kronkelen zich doorheen de bladzijden, waar De Luiaard toch nog veel klassieker en braver van stijl was. In 2010 verscheen zijn werk overigens ook in de bloemlezing Bing van de Hogeschool Sint-Lukas, een soort eenmalige opvolger van hun eerdere jaarlijkse initiatief Demo. In Bing stonden verschillende auteurs die de laatste tijd een debuutalbum uitbrachten (Charlotte Dumortier) of die er eentje in de pijplijn hebben zitten (Frederik Van den Stock of Shamisa Debroey). In die groep zat ook student Wide Vercnocke.
Het parcours van de auteur is er een vol van belofte. Toch verrast Mijn Muze Ligt In De Zetel door de ongewone stijl van vertellen. Via korte strips en gedichten deelt Vercnocke zijn observaties met de lezer. Zijn zetel is daarbij vaak het uitgangspunt en de centrale ontmoetingsplek. De plot steunt niet op gebeurtenissen, maar gaat vooral uit van de kracht van sfeer en gevoelens. De auteur analyseert die gevoelens en vergroot die visueel uit. Zo is de strip waarin de opmerking dat het hoofdpersonage echt wel ‘enorme rollende aders’ heeft, leidt tot een kluwen van dansende aders een van de sterkste voorbeelden. Wie zijn strips graag poëtisch heeft en bovendien zijn strips met (overigens sterke) gedichten vermengd ziet, zit bij Mijn Muze Ligt In De Zetel goed.
We zeiden het al. Grafisch is deze strip bijzonder sterk en eigenzinnig. De figuren van Vercnocke zijn enerzijds meteen herkenbaar en anderzijds bouwt hij zijn pagina’s sterk op, waardoor hij erin slaagt om zonder veel tekst toch veel te vertellen. Bij zijn deelname aan de Stripstrijd gaf hij aan dat onder meer Olivier Schrauwen en McBess tot zijn voornaamste inspiratiebronnen gerekend kunnen worden. Ondertussen is zijn werk naar ons aanvoelen verder van zijn voorbeelden verwijderd. Tegelijk benadert hij daarmee wel de experimenteerdrift van een Schrauwen en de compromisloze eigenzinnigheid van McBess. Mijn Muze Ligt In De Zetel is een verrassend debuut. Net als Brecht Vandenbroucke debuteert ook Wide Vercnocke meteen erg sterk. Met zijn fijne mix van poëzie en strip kan hij bovendien ook de liefhebbers van het betere dichtwerk aanspreken.
