Met Waiting for Something to Happen, plaat nummer twee, zette Veronica Falls eerder dit jaar een forse stap voorwaarts. Mocht de band het ten tijde van het debuut vooral hebben van enkele catchy singles en aardige concerten, dan heeft het Brits viertal in de AB een rugzak sterke songs bij zich. Alleen jammer dat de Box een maatje te groot bleek.
Die nieuwe plaat vormt de ruggengraat van het concert, waarin ook deze keer weer Veronica Falls zich laat opmerken als de erfgenamen van The Vaselines. Jep, die vergelijking wordt een beetje saai maar een meer treffende is voorlopig niet beschikbaar. Toch niet als het gaat om fijns zoals openingsduo “Tell Me” en “My Heart Beats” waarmee het viertal de toon zet: songs worden er in hoog tempo doorgejaagd maar verliezen nooit hun fijnzinnig karakter, alsof de band een kruising tussen een blitzkrieg en een charmeoffensief op het oog heeft.
Dat komt nog het best tot uiting in single “Teenage”, dat op zijn eigen bescheiden manier anthem-achtige trekjes heeft en daarmee perfect geschikt is voor de finale van het concert, die het deelt met “Come on Over”, de single waarmee Veronica Falls zich nog niet zo heel lang geleden liet opmerken en die voor de gelegenheid een uitgesponnen intro aangemeten krijgt waarin Velvet Underground-drums een sleutelrol spelen.
Tussen dat begin en einde liggen hooguit drie kwartier die uiterst vakkundig benut worden. Zo nu en dan dreigt een en ander weliswaar inwisselbaar te worden maar door enkele kleine subtiele weerhaken houdt Veronica Falls het publiek makkelijk bij de les. “Bad Feeling” doet met zijn donkere ondertoon denken aan de begindagen van The Raveonettes, en weet te charmeren met even subtiele als onweerstaanbare backingvocals.
“Found Love in the Graveyard” zorgt dan weer voor een toonverandering: hier hangt plots een ietwat donker sfeertje, dat in “Bad Feeling” en “If You Still Want Me” helemaal tot uiting komt. De hunkering die Roxanne Clifford in haar stem legt, lijkt van diep te komen, alsof het afkomstig is van een tienermeisje dat, dagboek in de hand, weemoedig uit een beregend slaapkamerraam kijkt, hopend op wat waarschijnlijk niet zal gebeuren.
Opzienbarend is het uiteraard allemaal niet maar door met een dozijn hele eenvoudige en verdacht efficiënte nummers uit te pakken, is Veronica Falls het soort band geworden dat moeiteloos weet te charmeren, een band ook die zich ondertussen Rocky Ericksons “Starry Eyes” zo eigen gemaakt heeft, dat hun cover dagenlang in je hoofd blijft ronddolen. Niet slecht voor een stelletje doorduwers, dat duidelijk nog — met succes — aan de weg aan het timmeren is.
