Een volgepakte en uitgelaten AB wachtte Ellie Goulding op. Enkele jaren geleden stond ze nog als een schuchter meisje in de Botanique te schuifelen, vandaag behoort ze tot het clubje dat zalen in enkele uren tijd uitverkoopt. Het is snel gegaan, maar voor een keer heeft dat ook tot een snelle persoonlijke groei geleid.
Opwarmer van dienst was ook al geen misse naam te noemen. De alterno-crowd likt de vingers af bij het nieuwe popsnoepje Charli XCX, maar deze miniset maakte niet duidelijk of ze nu de hip-hop versie van Katy B is, dan wel de zoveelste Cher Lloyd. Het materiaal heeft ze: de perfect gecomponeerde radiohit (“Nuclear Seasons”), de beats met een licht undergroundkantje (“Stay Away”) of het dance-punk anthem voor de Skrillex-generatie (“I Love It”). Charli zelf mist echter de persoonlijkheid om die extra je ne sais quoi live waar te maken. Haar stoerdoenerij pakt enkel bij het puberkwart van de zaal, haar stoute-schoolmeisjes-heupgeklik bij diens vaders. Muzikaal zou ze een Gwen Stefani van de dubpop kunnen worden, maar qua podiumuitstraling lijkt het nog te sterk op een auditie voor de tigste lineup van Sugababes. Aardig in het oor, maar aan de ribben blijft het niet kleven.
Ellie deed dat een pak beter. Bij momenten belandde ook zij in de platte popsectie, maar onder elke beat hoorde je nog een ambachtelijk skelet waardoor je er nooit aan twijfelde dat achter al het welwillend geschud een artieste verscholen zit. De akoestische solo “Guns And Horses” toonde middenin de set dat mevrouw Goulding in wezen een songwriter is die over de muzikale know-how beschikt om in haar uppie een wereldhit te schrijven. Ondertussen is deze figuur live een schaarsheid geworden en ondanks de argwaan rond haar overgang naar electropop bij de release van haar debuutplaat, lijkt het ondertussen meer dan duidelijk dat dit kleedje haar het best past. Live kreeg het commerciële materiaal sowieso een randje dankzij de sterker doorklinkende heesheid. In zware instrumentaties als “My Blood” moest ze geforceerd vechten om voldoende volume door haar strot te krijgen, maar over het algemeen gaf het dat beetje meer aan de songs.
Het lieve, schuchtere meisje van weleer is er nog steeds, maar deze zoete Ellie kwam met de nodige ups en downs. Met de meeslepende schmalz van “Explosions” en “I Know You Care” raakte ze een paar gevoelige snaren, maar in een vergeetbaar “Halcyon” of een slecht gebalanceerd “JOY” ging ze de bocht uit. Het zijn de bombastische synthpop-spektakels die haar het podium echt laten vullen. Het verlegen meisje is namelijk uitgegroeid tot een zelfzekere performer die zich in de pompende beats volledig kan verliezen. Daarmee bracht ze de AB dan ook tot meerdere climaxen.
Verduisterde dance wakkerde bij de aftrap van de set de intrige aan: een onderkoelde versie van de electro ballad “Hanging On” en een uitmuntend “Figure 8”, dat van een verstild begin uitgroeide tot een zinderend bombastische finale. Naar het eind toe zagen we meer en meer de dartelende dansdeerne bovenkomen die haar publiek meermaals in lichterlaaie zette. Daarbij was het niet zozeer “Lights”, voor de gelegenheid op te weinig subtiele wijze in dubstep ondergedompeld, dat de klassebak uithing. De ware showstelers waren de killer dancefloor filler “Animal”, een lentefris “Starry Eyed” en voornamelijk een wervelend energiek “Only You”. Nu ja, zelfs bij het ultiem ultratoppe “I Need Your Love” leek de gapende generatiekloof plots gedicht. Uiteindelijk mocht het er al wat platter aan toegaan als je zag met hoeveel natuurlijke spontaneïteit het gebracht werd. Slechts één keer ging Goulding echt de bocht uit: door “Under The Sheets” geforceerd in een synthjasje te murwen, castreerde ze haar debuuthit.
Gouldings set was geen muziek met een grote M, maar wel entertainment van de bovenste plank. Nog maar twee platen ver hoorden we al een hele reeks blijvertjes die live nog net iets strakker in het pak zaten en zagen we een artieste die ze met onaflatende energie de zaal in smeet. Het eerste concertfeestje van de lente is een feit.
