In 1998 had Steven Soderbergh al zes films afgeleverd, een Gouden Palm gewonnen en de critici grotendeels aan zich gebonden. Toch was hij nog geen grote naam bij het alledaagse bioscooppubliek. De regisseur had zich de afgelopen tien jaar beziggehouden met eigenzinnige indie- en arthouseproducties, waarmee je allesbehalve een brede doelgroep bereikt. Soderbergh wou nu eindelijk wel eens proeven van wat het betekende om een grotere Hollywoodproductie te maken, met enkele bekende (en sexy) koppen in de hoofdrollen. De misdaadroman Out of Sight van Elmore Leonard – een auteur die medio jaren negentig plotseling populair bleek bij filmmakers – diende ter inspiratie. In de handen van een de meest gedreven regisseur van zijn generatie resulteerde dat in een geestige, verleidelijke, stijlvolle en intelligente misdaadkomedie om duimen vingers bij af te likken. Soderberghs eerste poging tot mainstream cinema was een voltreffer.
Waar enkele jaren eerder Heat één van de opwindendste bankovervallen uit de moderne filmgeschiedenis etaleerde, opent Out of Sight met één van de simpelste hold-ups die we ons kunnen indenken. Professioneel bankovervaller Jack Foley (George Clooney) begeeft zich met al zijn charme naar een bediende en vraagt vriendelijk om zoveel mogelijk geld in een enveloppe te proppen. Foley weet rustig met het geld buiten te lopen, maar wordt toch gevat door de politie. Hij belandt in de gevangenis, maar ontsnapt, waarna hij samen met de U.S. Marshal Karen Sisco (Jennifer Lopez) in de koffer belandt, letterlijk. Karen weet te ontsnappen van Foley, maar maakt er haar doel van om de misdadiger te vatten. Foley ziet nog wel de humor in van de aantrekkelijke Marshal die hem op de hielen zit en smeedt ondertussen een plan om de obscure zakenman Ripley (Albert Brooks), met wie hij samen in de gevangenis heeft gezeten, te ontdoen van diens verzameling aan diamanten. Maar Foley is niet de enige die achter de diamanten zit.
Out of Sight is een film die perfect past binnen de (in de jaren negentig zeer invloedrijke) tendens om te spelen met genreconventies. Creatieve honden als de gebroeders Coen en Quentin Tarantino (die met Jackie Brown ook een Emore Leonard-boek verfilmde) zetten met plezier het misdaadgenre naar hun hand en gaven het een vette knipoog mee. Slimme zet dus van Soderbergh om mee te varen op die golf. Toch vermijdt hij om met Out of Sight te vervallen in het plat kopiëren van een populaire trend en maakt hij van de film geheel zijn eigen ding, geholpen door een spitsvondig scenario, zijn gekende visuele kenmerken en het verheffen van ‘die knappe dokter uit E.R.’ en ‘Jenny from the Block’ tot volwaardige acteurs. Out of Sight pakt het iets subtieler aan dan een Tarantino-film en leunt wat meer aan bij de modus operandi van de Coens. Subtiliteit, stijl en gelatenheid zijn het devies in dit vehikel.
Out of Sight voelt zich perfect thuis in het moderne filmklimaat, maar legt ook de finesse aan de dag die zo eigen was aan misdaadfilms uit de jaren dertig en veertig. De eigenlijke misdaad waar de film naartoe werkt is, niet het allesoverheersende middelpunt van de film – er wordt veel meer gerekend op de chemie tussen de twee centrale personages, die daarnaast nog eens worden bijgestaan door enkele kostelijke nevenfiguren. Wanneer Clooney en Lopez op elkaar liggen gehoopt in de koffer van een auto ontstaat er een kort gesprek over de romance tussen Faye Dunaway en Robert Redford in Three Days of the Condor. Lopez merkt op dat de manier waarop Dunaway en Redford op elkaar vallen in die film weinig steek houdt. Hetzelfde is het geval tussen Clooney en Lopez, waar Soderbergh zich meer dan bewust van is. Het draait hier niet om een goed onderbouwde romance die steek zou houden in de realiteit, maar om de looks en uitstraling van de acteurs. Soderbergh jaagt chemie na, en met succes. De scènes die Clooney en Lopez met elkaar delen pulseren met een speels verlangen, een bitsig afstoten en aantrekken en het constante charisma dat van de acteurs afstraalt. Een wisselwerking met een licht screwball-gehalte. His Clooneyness bewijst zich perfect als een moderne reïncarnatie van Cary Grant, die het vrouwvolk al door de knieën doet gaan met enkel een zacht glimlachje.
Terwijl de acteurs zich staan te amuseren voor de camera, geeft Soderbergh achter de camera blijk van een visuele stijl die hem de rest van zijn carrière meer en meer zou typeren. Wat opvalt, is het afwisselende gebruik in kleurenfilters. Waar de scènes in Californië nog een warme gloed over zich hebben en baden in het licht, wordt het minder fleurig wanneer de focus zich verplaatst naar Detroit, waar er een koele blauwige filter wordt gebruikt. Het bepalen van sfeer via kleur is iets dat essentieel zou worden in het oeuvre van Soderbergh. Het hoogtepunt in kleur- en lichtgebruik in Out of Sight is de confrontatie tussen Clooney en Lopez in het restaurant, waar de warme lampen mooi contrasteren met de zwarte nacht die doorbroken wordt door het gedwarrel van de witte sneeuw. De regisseur verwacht ook een zekere filmische geletterdheid van zijn publiek en kiest nooit voor de gemakkelijke weg. Hier daagt hij de kijker lichtjes uit door wat te puzzelen in zijn montage en heen en weer te gaan in zijn chronologie. Dat kan in het begin eventjes voor oriëntatieproblemen zorgen, maar dwingt ook dankbaarheid en respect af, omdat Soderbergh tenminste zoekt naar manieren om de structuur van zijn film niet te voor de hand liggend te maken.
Out of Sight blijft één van Soderberghs meest entertainende en genietbare films, die een ouderwetse klasse uitstraalt en compleet in balans lijkt qua regie en scenario. Een film die steeds in zijn vuistje lijkt te lachen en zich met een aanstekelijke luchtigheid voortbeweegt. Radde dialogen, hilarische scènes en acteurs die zich van hun betere kant laten zien maken van Out of Sight een bijna perfect filmpje. Bijna, want Steve Zahn doet mee, en dat zou wel eens de irritantste acteur aller tijden kunnen zijn. Maar voor de rest een Soderbergh die we koesteren en waar we met plezier naar teruggrijpen.
