Steven Soderbergh is zoals velen bijna geobsedeerd door Channing Tatum. Dat moet het zijn, want hij werkt al maar met een select groepje acteurs, en met niemand meer dan met Tatum. Klopt ook: Soderberg houdt van uitdagingen en Tatum waagt zich altijd vol overgave aan iets nieuw. Het alleen maar ogenschijnlijk vreemd duo kwam op filmideeën die weinig anderen zouden aanvatten: Magic Mike en Logan Lucky, twee films die hun premisse los inspireerden op bepaalde sleutelmomenten uit het leven van Tatum. Het zijn ook twee uiterst aanstekelijke films.
Steven Soderbergh was eigenlijk met pensioen. Enfin, als filmregisseur. Hij maakte nog wel de tv-serie The Knick — die hij regisseerde en filmde onder de naam Peter Andrews en vervolgens zelf monteerde als Mary Ann Bernard — en werkte mee aan de heerlijk luchtige backstagemusical Magic Mike XXL. Ook die laatste filmde en monteerde hij onder dezelfde aliassen. Zo geloofwaardig was hij dus niet toen hij zijn pensioen aankondigde. Stilzitten blijkt geen sterkte van deze man, maar dat is niet erg: zijn filmrenaissance, naar een scenario van ene Rachel Blunt, levert geweldig geestig vertier op. Die Rachel Blunt blijkt dan weer het pseudoniem van Soderberghs vrouw Jules Asner en mogelijks van hemzelf. Het resultaat: Ocean’s Eleven meets O Brother Where Are Thou in een hillbilly-kleedje.
De Logan-clan waarvan sprake in de titel draagt al jaren een vloek: de twee broers trekken ongeluk aan. De gemeenschap in dit stukje West Virginia vindt hen bovendien niet erg snugger. Toch zijn de twee broers best complementair, zoals het grapje dat men over hen maakt: de ene heeft geen hand, de andere een kapotte knie, dat maakt hen samen tot één man. Die met de kapotte knie heet Jimmy (Channing Tatum) en was ooit een beloftevolle all American guy: homecoming king, quarterback op weg naar de NFL en gehuwd met een cheerleader. Tot het noodlot hem tot een lokale Al Bundy herleidde. Zijn broer Clyde (Adam Driver) verloor in Irak zijn hand en draagt sindsdien een prothese. Het leven van de broers Logan is shit. Als Jimmy zijn job kwijtspeelt en verneemt dat zijn ex met hun dochter en haar nieuwe echtgenoot wil verhuizen, ontpopt Jimmy zich tot the man with a plan. De broertjes besluiten de kluis van een racecircuit te beroven. Hiervoor roepen ze de hulp in van hun zusje Mellie (Riley “kleindochter van Elvis” Keough) en van Joe Bang (een onweerstaanbaar hilarische Daniel Craig) en diens nitwitbroers. De rest ontpopt zich tot een comedy caper die zichzelf omschrijft als “Ocean’s Seven Eleven”.
Channing Tatum stond ook in het echte leven op het punt door te breken als football-ster, maar verwondde zijn knie en opteerde dan maar voor een leven als stripper (wat uiteindelijk zou leiden tot de inspiratie voor Magic Mike). Moest hij het via die weg niet geschopt hebben tot model, danser en acteur, zou dit trieste portret zijn deel kunnen geweest zijn. Gelukkig neemt Tatum zichzelf doorgaans weinig serieus, zoals sommige van zijn online grapjes aantonen (check “The Dick Graze” of “Channing all over you Tatum”). In interactie met Driver levert hij comedy gold. Dat ze geloofwaardig als broers overkomen, zit ‘em in hun ogen. Voeg hier Daniel Craig met zijn idiote accent aan toe en je hebt een fun ride van twee uur. Craig steelt op zijn sokken elke scène, maar net omdat Tatum en Driver hem waar nodig dat podiumpje gunnen.
Het plezier stopt trouwens niet bij de hoofdrolspelers: in de bijrollen zien we een stoet aan acteurs waar het plezier van afspat. Katie Holmes als de ex-vrouw van Jimmy, Dwight Yoakam als de bajesbaas en Hilary Swank als FBI-agente. Opmerkelijk is ook de naturel van Riley Keough, die volledig in de omgeving verdwijnt alsof ze haar hele leven niets anders heeft gekend.
Soms lijkt het erop dat de broertjes Logan misschien toch slimmer zijn dan ze eruitzien, wat wordt uitgebuit door de filmtechniek van Soderbergh. Het is een plezier om Soderbergh bezig te zien. Hij heeft dit soort films echt in de vingers. Hij weet als regisseur perfect wat hij wel en niet mag tonen in een bepaald shot. Hij keert geregeld naar bepaalde shots terug om dan te tonen wat ervoor niet getoond mocht worden. Denk terug aan de brede glimlach die hij je bezorgde met de Ocean’s-trilogie door bepaalde informatie pas op het einde te tonen. Deze prent hoort in het rijtje thuis van klassiekers als The Sting.
Al deze fun, verpakt in een vlot verhaal waarbij je vaak hardop lacht (die “beer” in het bos!), bolt op de aanstekelijke soundtrack van vaste Soderbergh-componist David Holmes. Waarschuw je gezelschap dat je niet zal kunnen blijven stilzitten door de kenmerkende funky baslijntjes en gesyncopeerde beats. En als je de zaal verlaat, heb je zin om luidkeels John Denver te zingen: “West Virginia, mountain momma. Take me home, country roads!” Geef toe, de film die dat mogelijk maakt, kan je niet links laten liggen.
