Na Mamma Mia: Here We Go Again kiest Ol Parker voor een nieuw eiland vol liefdesperikelen. Deze keer zijn we te gast in Bali – of toch in Australië dat voor Bali moet doorgaan – vergezeld van twee A-list celebrities, Julia Roberts en George Clooney, die na vijfentwintig jaar (en voor het eerst samen sinds de Ocean’s Eleven franchise) opnieuw verliefd mogen worden op dit tropisch eiland terwijl ze plannen smeden om de bruiloft van hun dochter te saboteren. Wie wil daar nu geen ticketje voor?
De plot van Ticket to Paradise is nog dunner dan het fijnste schelletje carpaccio. Een gescheiden koppel, Georgia (Roberts) en David (Clooney), reist halsoverkop naar Bali om hun net afgestudeerde dochter (Kaitlyn Dever) te weerhouden van de grootste fout die zij zelf maakten: veel te jong en veel te snel trouwen. Dit opzet doet zich al in het eerste kwartier uit de doeken en veel plottwists zijn er verder niet. Het verhaal is dan ook overbodig, want de film draait om de toenadering tussen de twee hoofdpersonages die ooit zo vreselijk verliefd waren maar zich nu niet eens meer in dezelfde tijdszone kunnen bevinden.
De dialogen bestaan voornamelijk uit snedige opmerkingen die enkel en alleen grappig worden door de uitstekende vertolking van deze klasacteurs die zelf doorbraken met hun rollen in romantische komedies (Mystic Pizza en Pretty Woman voor Roberts, One Fine Day voor Clooney – al dankte die laatste zijn doorbraak vooral aan zijn rol als Dr. Doug Ross in de successerie E.R.). Je voelt dat ze beiden uiterst vertrouwd zijn met het genre waardoor hun acteerprestatie juist gedoseerd is en toch vernieuwend genoeg. Anders gezegd, zonder Roberts en Clooney was het gebleven bij een mager script in een iets of wat exotische locatie. De Hollywoodsterren zorgen ervoor dat de ‘puns’ toch nog landen en de grappen toch nog grappig worden. Maar een echte terugkeer naar de glorieuze rom-com waarmee beide acteurs zich een weg naar de top baanden kan je dit niet noemen. Vooral de structuur van de film is nogal simpel. Na een korte schets van de situatie en de verschillende verhoudingen begint de afwikkeling van de plot, die niet bepaald spectaculaire wendingen of verrassingen kent. Het enige wat verandert, is de verhouding tussen David en Georgia. En zelfs die ontwikkelingen zie je van mijlenver aankomen.
Het grappigste moment uit de film is de blooperreel die mid-credits getoond wordt. Deze fragmentjes geven meteen inzicht in waarom de film werkt: puur en alleen omdat Roberts en Clooney duidelijk goed op elkaar zijn ingespeeld zijn en tonnen plezier hebben bij het maken van de film. Dat plezier komt over en zorgt dat je blijft kijken, en zo er zelf toch ook plezier aan beleeft.