Zelden werd een tekenaar al zo bejubeld vooraleer hij goed en wel een album op zijn naam had staan. Internationaal werd Brecht Vandenbroucke al de nieuwe chouchou. White Cube zet al die beloftes nu eindelijk om in een eigen album.
Met illustraties voor onder meer The New York Times, schaart Brecht Vandenbroucke zich in een selecte groep van internationaal gewaardeerde illustratoren die ook actief zijn als stripauteur. Via zijn blog en via heel diverse kunstenpublicaties publiceerde hij al korte verhalen en losse pagina’s. Ook de gereputeerde Britse uitgeverij Nobrow pikte zijn werk al op. Begin dit jaar kreeg zijn relatieve bekendheid nog een serieuze duw in de rug via de deelname aan de groepstentoonstelling La Boîte à Gand op het festival van Angouleme, met als curator Brecht Evens. Deze tentoonstelling kreeg bijzonder veel positieve commentaren en een eerste oplage van White Cube die daar verdeeld werd, was in een mum van tijd verkocht. Nu ligt White Cube ook in de Vlaamse winkels en is de verovering van zijn thuisland begonnen. Voor enola.be is dit nu de gelegenheid om het werk van Brecht Vandenbroucke los te trekken van de hypemachine die de laatste maanden actief zijn werk deed. Is het eigenlijk wel wat, die strips van hem?
Twee kale en rode figuren hebben via korte strips van één of enkele pagina’s verschillende aanvaringen met de hogere kunsten. In het kunstencentrum White Cube geven ze uiting aan hun verwondering bij de confrontaties met verschillende hedendaagse kunstvormen. In de volledig woordloze scènes blinkt Vandenbroucke uit in het spelen met verwachtingen en clichés over moderne kunst. Hij gaat er op een visueel vernuftige manier mee om en vermijdt zo zelf in clichés te vervallen waarbij moderne kunst gereduceerd wordt tot een tijdverdrijf voor werkschuw tuig. De humor is in White Cube alomtegenwoordig. Narratief is White Cube wat ons betreft een aanzet voor de toekomst. Korte humoristische denkoefeningen rond kunst hebben in een volledig album ook wel hun beperkingen.
Grafisch kan de auteur wel al veel grootser uitpakken met kleurrijke composities en experimenten met de grenzen van het stripmedium. Enkel de uitbundigheid van de kleuren lijkt Vandenbroucke met zijn vriend Brecht Evens gemeen te hebben. De strips van Vandenbroucke sluiten grafisch veel meer aan bij de oude humorstrips uit de jaren ’40 en ’50, aangevuld met een fikse dosis psychedelica. White Cube is zeker en vast een overweldigend debuut van een groot nieuw talent. We blijven nog afwachtend of Brecht Vandenbroucke zijn weg eerder in de illustratie dan wel in het beeldverhaal zal zoeken. Zijn grafische vernieuwing zet zich voorlopig nog niet door in een even sterke verhaal. Anderzijds maakt White Cube wel eens te meer duidelijk dat het beeldverhaal in Vlaanderen bijzonder snel evolueert en een onmiskenbare diversiteit etaleert. Alleszins kunnen we besluiten dat White Cube wel degelijk ‘wat’ is.
