Vorig jaar maakte het eerste deel van Midgard een verpletterende indruk. Bij enola.be werd alvast halsreikend uitgekeken naar het vervolg. Nu is Onderweg een feit.
In het eerste deel maakten we kennis met de hoofdpersonages uit Midgard. Via een flipbook liet Steven Dupré de lezer kennismaken met de verhalen van de viking Snorri en van het buitenaardse wezentje Oon. Hoewel beiden zowel letterlijk als figuurlijk mijlenver uit elkaar liggen, vloeiden de verhalen aan het einde van deel één in elkaar over. Snorri is na een mislukte vikingraid achtergebleven in een dorpje en is nu terug op weg naar het noorden. Ondertussen is Oon met zijn ruimteschip neergestort op de aarde, net als zijn achtervolger Argh die Oon terug naar het heropvoedingskamp op hun thuisplaneet wil brengen. Oon valt in handen van een troep vikings, terwijl Argh achterblijft in een monnikengemeenschap. De titel van dit tweede album is typerend voor het verhaal. Na de ambitieuze opening van het epos, zit Midgard in Onderweg op snelheid en vermengen de werelden van de vikings en de aliens zich zonder al te veel problemen.
De laatste jaren heeft Steven Dupré steeds meer naam gemaakt met zijn tekenwerk voor de reeks Kaamelott en het album Interpol dat hij op scenario van Didier Alcante tekende. Zo kon men wel eens vergeten dat de man minstens evenveel schrijftalent heeft. Wij houden alleszins warme herinneringen over aan de reeksen Coma en Sarah & Robin. Die albums scoren in allerhande overzichtslijsten nog steeds erg goed, wat erop wijst dat enola.be niet bevolkt wordt door blinde nostalgici. Midgard is een nieuwe kennismaking met de scenarist in Dupré, en in dit tweede deel trekt hij alle registers open. Het is bijzonder knap hoe vlot hij een verhaal kan opbouwen en daarbij perfect het tempo laat zakken of stijgen naargelang het verhaal het vraagt. Deel één was in dat opzicht nog iets stroever, aangezien er daarin ook nog eens twee aparte verhalen tot één geheel vermengd moesten worden. In Onderweg is die introductie achter de rug en gaat Midgard in volle vaart echt van start.
De tekeningen in Midgard zijn van hetzelfde hoge niveau dat we al langer kennen van Dupré. De dynamiek van het verhaal ondersteunt hij perfect in zijn tekeningen. Waar hij in Kaamelott wat te vaak statische praatscènes moet tekenen voor onze smaak, gaat Midgard volop vooruit. Hij maakt nog steeds makkelijk de overgang tussen het realisme en meer cartooneske figuren. Die combinatie stoort niet in Midgard.
Wij zijn dus alleszins bijzonder enthousiast over Midgard. De opbouw van het verhaal draagt invloeden van manga, waardoor er aan het einde van dit album geen verhaallijn afgerond wordt. Het epos loopt gewoon door en Onderweg is één van de stukken uit een veel grotere puzzel. Dit zou voor de liefhebbers van Europese strips wel eens een frustratie kunnen zijn. Indien Steven Dupré echter het strakke tempo van één deel per jaar aan kan houden, zitten we als stripliefhebber de komende jaren zonder al te lang wachten nog gebeiteld voor het nodige leesplezier bij het vallen van de bladeren.
