De komst van deze band had op 1 juni normaal het sluitstuk gevormd van een reeks van vijf concerten met Chicago als rode draad. Enkele weken voor die datum moest er gezocht worden naar een vervanger (uiteindelijk gevonden met het percussieduo van Michael Zerang en Hamid Drake), maar de geduldige liefhebbers kregen uiteindelijk toch nog het kwartet te zien, dat de concertreeks afrondde met een uitstekend concert.
De band niet te zien krijgen zou immers extra spijtig zijn, want veel meer dan de anderen (Rempis Percussion Quartet, Sun Rooms, Sonore en Seval) is de link met Chicago hier cruciaal. Niet enkel omdat de muzikanten al geruime tijde deel uitmaken van een jongere garde die er grote sier maakt of omdat Reed, zelf een sleutelfiguur binnen de organisatie van het lokale concertgebeuren en de AACM, de band stuurt, maar omdat het kwartet zich jarenlang geënt heeft op de geschiedenis van de Chicago jazz.
Met Proliferation (2008) dook de band voor het eerst in de rijke jazzgeschiedenis van de stad, en dan de periode 1954-1960 in het bijzonder, toen er een uitweg werd gezocht uit de dominante hardbop en de wortels van de freejazz vorm kregen. Op vervolgalbum About Us (2009) kwam het kwartet op de proppen met eigen werk dat direct geïnspireerd was door die periode, terwijl Stories And Negotiations (2010) de cirkel rondmaakte door de aanwezigheid van enkele oudgedienden uit de Chicago jazz.
De beoogde trilogie zat erop, maar met Clean On The Corner (2012) werd een album gemaakt dat in het verlengde ervan lag en ook live viel er geen breuk te ontwaren met het voorgaande. Ook nu combineerde het kwartet eigen werk met dat van enkele Chicagomeesters en werd je ook voortdurend eraan herinnerd dat er een tijd was dat klassiek en avontuur in gelijke dosis aanwezig waren, met vlotte ritmes en hechte thema’s, maar net zo goed wat omwegen en vreemde klanken.
Binnenkomen gebeurde met het aanstekelijke “Sharon” van John Jenkins, dat meteen het vloeiende samenspel en de luchtige ritmes van het kwartet tentoonspreidde. Daarna volgde meestal een mooi afgewogen combinatie van meer gezapig en/of bluesy werk, schuifelend in de beste nachtclubtraditie, met brokken kleurrijke, vlot swingende grootstadsjazz, die gestuwd werd door flukse solo’s en gedreven spel van Jason Roebke (bas) en drummer Reed.
Er werd nooit gebruuskeerd en geweld werd evenmin gebruikt. Vooral tenorsaxofonist Tim Haldeman liet zich kennen als een subtiel muzikant met een klank die voortdurend op het terrein tussen romig en rokerig vertoefde. Altsaxofonist Greg Ward toonde iets meer klankkleur en zocht iets meer de uitersten op, liet even schril gegier horen in zijn eigen compositie “It’s Enough” en was, tot een krachtige solo van Reed aan het einde van de eerste set, de meest expressieve muzikant.
Er waren wel een paar nerveus kletterende passages (“V.S #1), net zoals er composities gespeeld werden die bijna goed waren voor clubs die gevuld worden met nostalgici, en soms werden de twee gewoon gecombineerd, zoals in Fred Andersons “Bernice”, dat een lange, statige aanloop nam om uiteindelijk te belanden in een flukse springerigheid en een exotischer ritme. Opruiend of zelfs gespierd kon je het moeilijk noemen, want elegantie en subtiliteit werd nergens overboord gegooid.
De tweede, iets compactere set was nog sterker dan de eerste en liet een band aan het werk horen die een eigen smoelwerk had zonder te moeten vervallen in ingrijpende truken. Een knappe interpretatie van Sun Ra’s “Saturn” (uit klassieker Jazz In Silhouette) en een al even gedreven bisnummer waren de kers op de taart. De Chicago Jazz Connection-reeks werd afgesloten met het soort klasse waar elke concertorganisatie voor wil tekenen.
In het voorjaar van 2013 slaan Sound in Motion en De Singer de handen in elkaar en wordt de nadruk verlegd op New York. Meer info op de website.
