Aan het eind van de 19de eeuw beschreef de compleet gesjeesde Fransman Alfred Jarry in zijn pre-dadaïstisch toneelstuk Ubu Roi een “machine à décervelage”, een executiemachine die op een burleske manier je hersenen eruit floepte. Jarry-lookalike Trey Spruance en zijn Secret Chiefs 3 hadden er nu niet bepaald eentje mee op tour genomen maar verdraaid, het optreden kwam toch danig in de buurt.
We dachten dat Secret Chiefs 3 op apegapen lag: we wachten al 3 jaar op de release van het nieuwe album Book Of Souls en op een paar losse shows na (waarvan één in de Marokkaanse woestijn in september) werd er eigenlijk niet meer intensief getourd. Maar het rariteitenkabinet rond duivelskunstenaar Trey Spruance verraste ons dit jaar met een nieuwe EP én een Europese tour.
Secret Chiefs 3 is altijd een beetje een vreemd beestje geweest. Ontstaan als een afsplitsing van de — nu officieel opgeheven — avant-garde superband Mr. Bungle, waar Spruance zijn experimenteel gefröbel kon botvieren, evolueerde de band naar een verzameling van verschillende studioprojecten, elk beïnvloed door verschillende aspecten van Spruance’s muzikale en spirituele interesses, zoals daar zijn: UR, Traditionalists, Ishraqiyun en Holy Vehm. Maar live is er maar één Secret Chiefs 3, die steevast gaat voor een mix van de verschillende stijlen, wat steeds een goed gevarieerde set oplevert.
Fashionably late en uitstekend opgewarmd door het Engelse kwintet weirdo’s van .a.P.A.t.T., betrad de band het podium in hun traditionele zwarte pijen en stortte zich in een bevlogen versie van Saint-Saëns’ “Danse Macabre”, met een hoofdrol voor vaste SC3-muzikant Timba Harris op viool, gevolgd door het nog niet uitgebrachte ethnojazzpunknummer “Fast”. Dit is Secret Chiefs 3 ten voeten uit: tegendraadse ritmes, exotische klanken, potige uitbarstingen en een scheurende solo van Spruance, die zonder enige moeite zijn status als meestergitarist bestendigt.
Verder krijgen we nog “Sophia’s Theme”, dat iets meer rechttoe rechtaan is maar nog steeds klinkt als The Shadows op acid. ‘Shoel’ is het enige nummer van de avond dat uit de samenwerking met John Zorn ontstond, maar heeft een heerlijke Oosterse, jazzy vibe. “Toccata” daarentegen haalt alle bombast boven, met een digitaal kerkorgel, loodzware gitaren en vlammende blastbeats van uitblinker Kenny Grohowski die zit te drummen alsof hij zichzelf een overdosis Red Bull intraveneus heeft toegediend. Het gezapige Balkan-boemeltrein “Ship of Fools” krijgt een denderende finale, en Ennio Morricone-tribute “Book T: Exodus” kreeg een razend knappe uitvoering, mede door het feilloos trompetspel van Timba Harris
Maar het is een meer dan tien minuten durend, razend en ronduit waanzinnig “Brazen Serpent” dat een magistraal einde breit aan de reguliere set, die gevolgd wordt door een bisronde waar “Halloween” op eigen wijze word gecoverd en in het eerder onuitgegeven “R&R” de paardjesmolen from hell wordt bovengehaald in een keyboardduel tussen Spurance en toetsenist Matt Lebofsky. Het eclectische “Dolorous Stroke” beëindigt de vlotjes anderhalf uur durende set.
Secret Chiefs 3 heeft de reputatie een stevige liveband te zijn en bewees in de Trix Bar dat het die reputatie dubbel en dik verdiende. Er werd bevlogen, geïnspireerd en met veel goesting en humor gespeeld. Het was kortom een niet minder dan schitterende set van een band die zich — net als het publiek — te pletter amuseerde, en het publiek meenam in een muzikale vortex van ontelbare stijlen en invloeden. Zoals Secret Chiefs 3 zijn er geen twee bands: Spruance is zijn eigen maatstaf, zijn eigen invloed geworden, en dat toonde zich in dit ronduit geweldig concert. En als u mij nu wil excuseren, ik moet even mijn verstand gaan zoeken.
