Hypnotiserende ritmes, repetitieve baslijnen, druggy synthdrones, breed uitwaaierende en van fuzz en wah wah-effecten doordrenkte gitaarriffs; ze passeerden dinsdagavond allemaal uitgebreid de revue. Het grootste deel van de tijd leverde dat ook fijne muziek op.
Krautrock en psych rock zijn dan ook weer hot. Dat kunnen we uit de hoge opkomst in een van Antwerps finest venues wel besluiten, ook al moesten de liverpudlians van Mugstar zich nog met een handvol toeschouwers tevreden stellen. En hoewel hun album My Baby Skull Has Not Yet Flowered uit 2006 door kenners wordt bestempeld als een psych classic, hebben we een donkerbruin vermoeden dat zo’n lege zaal gitarist Pete Smyth en co al eens eerder overkwam. Getuige de halfuur durende dampende hutsepot van wilde stoner rock geserveerd op een cannabisblad van kraut- en spacerock, lieten deze veteranen dat echter niet aan hun hart komen. Ideale muziek voor een nachtelijke busrit naar Polen, al deden de visuals wel heel erg nineties en dus gedateerd aan.
Zo klonk de muziek van het Californische Carlton Melton allerminst. Funkadelics adagium “Hit It And Quit It” in ere houdend, trakteerden Andy Duvall en zijn gabbers het al talrijker publiek op een paar geïmproviseerde soundscapes. Naar Ry Cooder of Tom Verlaine op quaaludes knipogende bluesy gitaartokkels werden in een Spacemen 3-achtige drone gewikkeld en kregen door een roestig klinkend ritme een duwtje in de rug. Overheen dat sedatieve, bezwerende en broeierige klanktapijt werden ten gepaste tijde hakkende drums en Gary Moore-achtige gitaarsolo’s gemorst. Niets in de handen, niets in de mouwen, maar wel experimentele, instrumentale en erg knappe psychedelica; een dezer dagen reppen we ons zeker naar de platenboer om dit combo’s laatste worp Photo’s Of Photo’s aan te schaffen.
Albums van jonkies Zechs Marquise daarentegen zullen we niet snel kopen. De Texanen brachten funky klinkende stoner rock die aan het allerflauwste van The Mars Volta deed denken en ruim veertig minuten autistisch bleef voortdenderen. En toen het bassende afrokapsel Marfred Rodriguez-Lopez ons vroeg om dichterbij te komen, zochten wij licht paniekerig onze weg naar de uitgang. Passons.
Moon Duo klonk gelukkig als het broodnodige antigif. Met Mazes en Circles hebben Wooden Shjips’ Ripley Johnson en diens vriendin Sanae Yamada erg verdienstelijke albums gemaakt waarop een — uit het kluwen van elektropunk-ritmes en naar dolkruid smakende melodieën ontstane — wazige én verslavende geluidsgolf te horen is. Tegen een achtergrond van sobere maar uiterst effectieve projecties klonken liveversies van klasbakken als “Goners”, “Seer” en “Sleepwalkers” niet echt anders dan op de albums. Zich tegen Suicide aanschurkende ritmes bonsden en sputterden terwijl ZZ-Top kloon Johnson zijn gitaar op z’n Spacemen 3’s lekker liet zoemen. En hoewel zingen het duo minder goed afging en technische problemen de vaart uit de set haalden, was deze performance ongetwijfeld de sterkste van de vier.
The Velvet Underground, Can, Neu!, The Thirteenth Floor Elevators; ze zijn nooit helemaal weggeweest, en hun invloed valt nooit of te nimmer te onderschatten. Dat werd na deze concerten weer overduidelijk, hoewel deze vier bands het niveau van die helden nooit haalden.
