Het was een puik idee om een tweede cyclus aan de reeks Alleen te lassen. Het verhaal was na deel 5 zeker nog niet af. Na het traag op gang komende deel 6, halen de auteurs alles uit de kan om de reeks alle kanten te laten uitwaaien. En nee, wij maken geen evidente verwijzing naar Jef Nijs.
Deel 6 eindigde met een knoert van een cliffhanger, waarbij de rode zone van de stad waar de kinderen zich nu bevinden begint weg te zakken in de aarde. De twee rivaliserende clans worden dan ook verplicht om samen te werken. Vooral om letterlijk uit de intussen dieper wordende put te geraken. Maar dan schiet het verhaal in een enorme stroomversnelling. Het lijkt wel of alle hypes uit de huidige televisiereeksen uit de kast gehaald worden. Kinderen veranderen in zombies, vampieren duiken te pas , maar vooral te onpas op, miljoenen insecten kleuren de stad en we krijgen te maken met Lost-achtige flashbacks.
Alle hoop komt op de schouders van de twee rivaliserende leiders Dodji en Saul terecht. Zij moeten naar het middelpunt van de stad, om daar vanaf het hoogste gebouw met paragliders de rand van de put te bereiken om zo de anderen te redden.. Maar het spectaculaire einde zorgt weer voor een ongelooflijk verwachtingsgevoel naar deel 8.
Deel 7 heeft alles om weer een succes te worden, vooral bij een jonger publiek. Grafisch is er ook niet veel aan te merken op het werk van Bruno Gazzotti, die hier nog steeds z’n reeks Soda voor op een laag pitje zet. Wat het verhaal betreft, kunnen we hier wel eens op het punt van een generatiekloof gekomen zijn. De snelheid en veelheid aan vreemde wezens en gebeurtenissen zullen bij het jonge publik zeker in goede aarde vallen. De oudere lezers, die de Alleen-reeks ook een warm hart toedragen zouden bij dit overaanbod wel eens kunnen afhaken. Daarbij komt dat wat in dit album wordt aangebracht als een probleem, zoals de zombies, de vampieren, het einde, de insecten en ga zo maar verder, niet opgelost wordt. Dit laat je na het lezen met een ietwat leeg gevoel achter.
Maar niet te veel knorren. Vehlman weet wat de jeugd interesseert en zorgt voor een uitbreiding naar jongere lezers met zijn nieuwe plotwendingen en er zullen ook heel wat oudere volgers trouw blijven. Al was het maar om antwoorden te krijgen op hun intussen vele vragen. Adolescenten krijgen een spiegel van hun leefwereld voorgeschoteld en zullen zich meteen in een van de personages herkennen en ook in hun gevoelens van verlatingsangst, onbegrepen zijn en nieuwsgierigheid naar extremen.
De auteurs hebben een risico genomen om het verhaal een ander tempo te geven en te spelen met verschillende, vooral veel, genres. Dit zou wel eens een tweesnijdend zwaard kunnen zijn. Toch valt er nog heel wat spanning en plezier te beleven aan dit zevende deel en kunnen we; met nog drie delen te gaan, uitkijken naar de ontknoping van Alleen.
