Met zijn debuut All Hour Cymbals eind 2007 speelde het uit Brooklyn afkomstige Yeasayer dankzij de rush van eindejaarslijstjes bij magazines nog even in de luwte. Met zijn mix van psychedelica, wereldmuziek, electro soul en rock werd de band bovendien op één lijn gesteld met stadsgenoten TV On The Radio, Dirty Projectors, Vampire Weekend en Animal Collective (oorspronkelijk uit Maryland) en binnen een “nieuwe “scène geplaatst. Lang duurde het echter niet vooraleer het unieke geluid van band en plaat tot iedereen doordrong.
Dat de verwachtingen hooggespannen waren voor opvolger Odd Blood is de waarheid geen geweld aandoen, dat die verwachtingen aanvankelijk niet ingelost werden al evenmin. Een radicale koerswijziging kon het album weliswaar niet genoemd worden, maar door de nadruk meer op electro en pop te leggen (sommige leden spraken van hun “Rihanna-album”) vroeg de plaat tijd om zichzelf te openbaren. Het niveau van All Hour Cymbals werd niet gehaald, maar songs als “Ambling Alp”, “Red Madder” en “O.N.E.” fungeerden als uitstekende ambassadeurs voor de rest van de plaat.
Onder het motto “l’histoire se répète” doorbreekt Fragant World opnieuw het verwachtingspatroon met een nieuwe koerswijziging die zich niet zomaar laat kennen. Wie ogen en oren openhield, heeft de plaat ongetwijfeld al enkele malen beluisterd. Om vroegtijdige lekken tegen te gaan, plaatste de groep immers alle songs — inclusief clip – online, zij het steevast verborgen zodat de fans zelf op speurtocht konden gaan. Uiteraard zal de plaat niet voor dit fait divers onthouden worden, maar het toont wel opnieuw aan dat Yeasayer niet binnen de lijntjes wenst te kleuren en treffend gebruik maakt van het wereldwijde web.
De futuristische funk van ”Devil And The Deed” was een eerste maal te horen in een show van Conan O’ Brien (mei 2011), en maakte samen met “Demon Road” en “Henrietta” (tevens de tweede single) al enige tijd deel uit van de liveoptredens. De verwijzingen naar Grimes, The xx of Purity Ring die in recensies van de nieuwe plaat opduiken, zijn niet geheel onterecht, Yeasayer zelf omschrijft de nieuwe plaat immers als “a demented R&B record or like an Aaliyah album if you played it backwards and slowed it down.” Maar ook EDM (Electronic Dance Music) heeft zijn stempel op de plaat gedrukt, zoals frontman Chris Keating in een interview met Rolling Stone bevestigt.
Dat leidt tot knappe constructies, zoals onder andere de single “Henrietta” bewijst. De door R&B geïnspireerde zangpartij die gekoppeld wordt aan EDM-invloeden en rockpartijen mag gerust toonaangevend heten voor het gros van het album. Zo scharen “Blue Paper” (waar de geest van Michael Jackson in rondwaart) en “Demon Road” (eighties electro meets ambient) zich complexloos achter de toonaard van het album. “No Bones” toont zich meer van zijn (experimentele) electrokant en zou moeiteloos kunnen doorgaan voor een gedurfde remix. Liefhebbers van de oude Yeasayer kunnen hun hart dan weer ophalen bij “Glass Of The Microscope”, dat met een heel eigen geluid op de proppen komt zonder de band met de andere nummers door te snijden.
Het al vermelde “Devil And The Deed” laat net zo goed flarden van de vorige platen horen, al past het nummer evengoed perfect binnen het nieuwe gelui.,Deze bedenking maakt ook opgeld voor “Fingers Never Bleed”, het door een jarentachtigmangel gehaalde “Damaged Goods” en het knappe, slepende “Longevity. “Folk Hero Shtick” dribbelt daarentegen tezelfdertijd op verschillende benen, en laat zich nog het moeilijkste van allemaal ringeloren. De grootste verrassing blijft echter “Reagan’s Skeleton”, aangezien het–zoals menig recensent reeds opmerkte –opvallend dicht naast The Beloveds “Sweet Harmony” gelegen heeft en daar nog mee weg geraakt ook.
Yeasayer blijft een vreemde band: na het alom op lof onthaalde debuut gooide de band met Odd Blood het roer om, waarbij de aanvankelijk sceptische bedenkingen snel ingeruild werden voor een algemene hoerastemming en bijhorend (commercieel) succes. Liever dan terug te blikken of te herhalen, opteert de band opnieuw voor een andere invulling die net zo goed zijn tijd vergt om onder de huid te kruipen. Instant klassiekers zoals op de vorige platen zijn hier overigens niet terug te vinden, al is de plaat in zijn geheel wel consequenter en evenwichtiger van niveau. Fagrant World legt de duimen voor het debuut, dat is waar, maar het staat wel moeiteloos naast Odd Blood en bewijst bovenal dat Yeasayer nog steeds relevant is.
