Met een nieuwe auteurstandem krijgt deze klassieke reeks een nieuwe boost. Terug naar de oorspronkelijke locaties en personages. Kortom, terug naar de bron.
Aquablue ontstond aan het begin van de jaren ’90 en in vertaling verschenen de eerste delen bij het legendarische Oranje/Blitz. Die uitgeverij bracht immers strips op de markt die resoluut voor een moderne en flitsende aanpak gingen. Ze schuimde de Franse markt af op zoek naar uitgeverijen die geen afdeling in ons taalgebied hadden. Zo kwamen ze ook bij Delcourt terecht, waar Aquablue een van de kassuccessen was. In de eerste delen was het scenario van Thierry Cailleteau immers duidelijk van focus en toon. Albums één tot vier werden bovendien getekend door Olivier Vatine. Voor hem betekenden die albums meteen zijn grote doorbraak. Met een naadloze samenwerking van ambachtelijk tekenwerk en computergestuurde effecten genereerde hij een tekenstijl die sindsdien door tal van tekenaars geïmiteerd werd. Vanaf deel vijf namen verschillende van die imitatoren het van Vatine over en verloor Cailleteau zich in avonturen met ruimtereizen waarbij de planeet Aquablue nauwelijks nog in beeld kwam. Zo evolueerde de reeks naar een product dat op geen enkele manier nog boven de middenmoot kon uitstijgen.
Met het twaalfde deel Terug naar de bron grijpt de nieuwe scenarist Régis Hautière (populair van luchtvaartstrips als De Laatste Vlucht en Boven De Wolken) resoluut terug naar de elementen die de strip oorspronkelijk zijn populariteit bezorgden. Hoofdpersonage Nao keert terug naar de blauwe planeet en zijn vrouw Mi-Nuee. Hij probeert de plaatselijke bevolking ervan te overtuigen een wetenschappelijk team van de aarde toe te laten om onderzoek uit te voeren op Aquablue. Op die manier wil men de banden tussen de mensen en de bewoners van Aquablue aantonen. Het valt te verwachten dat dit onderzoek niet alleen maar positieve effecten zal hebben voor Aquablue. De ongeloofwaardige naïviteit die Nao tentoonspreidt in zijn blinde geloof in de wetenschappers, is zowat de enige smet op het scenario van dit album.
Hautière krijgt in zijn aanpak gezelschap van tekenaar Reno. Deze blinkt uit in het verwerken van digitale effecten in zijn tekenwerk, zonder dat het te gelikt overkomt. Dat talent zagen we ook bij zijn voorganger Olivier Vatine. Toch is Reno’s werk geen kopie van dat van Vatine. Zijn landschappen van Aquablue zijn indrukwekkend en hij blinkt ook uit in de enorme zeedieren die de wateren van de blauwe planeet bevolken.
Terug naar de bron is dan ook een geslaagde terugkeer van Aquablue aan de kop van het peloton van de sciencefictionstrips. Het zal nu nog afwachten zijn hoe Hautière het vervolg aanpakt en welke richting hij het verhaal laat evolueren. In het Frans wordt deel 13 overigens aangekondigd voor dit najaar. Wellicht zal Daedalus snel nadien al de vertaling publiceren. Gezien de hernieuwde buzz rond de reeks, zou dat ons zeker niet verbazen.
