Victor Hugo blijft inspireren. Met Notre Dame heeft Robin Recht zich aan diens Notre-Dame de Paris gewaagd. In drie delen maakt hij er een eigentijdse en gestroomlijnde versie van.
De figuren van de zigeunerin Esmeralda en de bultenaar Quasimodo zitten in het collectieve geheugen van elke Europeaan opgeslagen. Sinds Victor Hugo in 1831 zijn roman Notre-Dame de Paris publiceerde, zijn er zowat voortdurend bewerkingen van zijn werk verschenen. Tegelijk blijven Hugo’s romans nog steeds graag gelezen door literatuurliefhebbers. De recente heruitgave van een ander boek van zijn hand, De Graaf van Monte Christo, kreeg lovende kritieken en verkocht niet onaardig, ondanks de ruim 1000 pagina’s die deze kloeke band telt. Victor Hugo blijft springlevend. Na de bekende animatiefilm van Disney uit 1996, keert scenarist Robin Recht nu terug naar de oorspronkelijke romanpersonages. Hij slankt het verhaal wat af en legt zijn focus op Esmeralda en haar invloed op de mannen in haar omgeving.
In dit eerste deel leren we de verteller van dit verhaal, Pierre Grignoire, kennen. Als mislukt toneelauteur bepaalt hij de toon van het verhaal, wat Notre Dame een frisse en relativerende kijk geeft op de gebeurtenissen. De verleidingen van Esmeralda staan in schril contrast tot de afschrikwekkende versie van de bultenaar Quasimodo. Recht slaagt er enerzijds in om respect te tonen voor de oorspronkelijke verhaalstof, en anderzijds ook zijn eigen scenario vol vaart een moderne toets te geven. Na zijn tekenwerk voor de nieuwe cyclus Julius van de succesreeks Het Derde Testament, op scenario van Xavier Dorison en Alex Alice, maakt hij hier zijn debuut als scenarist. Zijn op stapel staande projecten tonen dat hij in de toekomst meer en meer beide paden wil combineren. Een tweede deel van Julius staat daarbij ook in de startblokken.
Voor Notre Dame nam Recht Jean Bastide onder de arm. Deze jonge Fransman maakt hiermee zijn solodebuut, na het alom bejubelde De Oorlog van de Sambers, dat hij samen met Victor Mézil tekende voor Bernard Yslaire. Zijn eigen tekenstijl is losser dan we hem al kenden. Alles is wat expressiever en ruwer, maar tegelijk ook dynamischer, dan bij het wat statische De Oorlog van de Sambers. De invloed van manga en Disney lijkt hier dichterbij. Ook Juanjo Guarnido kwam hier en daar om de hoek kijken. Het Narrenfeest is alleszins een geslaagd debuut als solotekenaar. Bastide toont zich enorm ambitieus en maakt van het album een visueel feest voor elke striplezer.
Met een stevig scenario en superieur tekenwerk is het dan ook logisch dat Notre Dame een geslaagd eerste deel is van een trilogie die alleszins in Frankrijk al de vroegrijpe status van klassieker gekregen heeft. Het valt nu af te wachten hoe de ontvangst in vertaling zal zijn. Glenat maakt zoals gewoonlijk bijzonder weinig ruchtbaarheid rond deze nieuwe reeks, maar we durven hopen dat de kwaliteiten voldoende groot zijn om voldoende lezers te overtuigen.
