Vader en zoon Huppen slaan opnieuw de handen in elkaar voor een bloederige one-shot. Ditmaal wordt trashy thriller afgeleverd die flirt met het pulpgenre, maar door zijn meeslependheid overeind weet te blijven.
Het idee achter Een nacht met volle maan is even simpel als veelbelovend: vijf overmoedige jonge snaken besluiten een ouwe rijke stinker wat lichter te maken. Om dat te doen, wachten ze braafjes tot de man, samen met zijn echtgenote, de deur uit is, zodat ze vrij spel hebben bij het leeghalen van de brandkast.
Daar begint de ellende echter. Wat de jonge techneut van het gezelschap, net als de rest overigens, niet had voorzien, is dat de brandkast van het aloude mechanische type is. Wachten op de thuiskomst van de ouwe, dan maar. Waarop de karakters meer en meer met elkaar in botsing komen: ook in de misdaad blijken collega’s niet altijd de meest hartelijke medemensen te zijn. Meer zelfs: als een van hen psychopathische trekjes heeft, is het helemaal feest.
Zonder de clou weg te geven: ook de ouwe blijkt, wanneer hij van een gezapig avondje in de cinema thuiskomt, niet meteen de doorsnee bejaarde die een beetje glazig voor zich uit starend de wereld in rotvaart voorbij ziet trekken. Meer zelfs, de terugkeer van de ouwe — aanvankelijk het slachtoffer, zou je denken — betekent de start van enkele bloedstollende pagina’s.
Een nacht met volle maan is daarmee een onvervalste, in bloedvergieten gedrenkte horrorstrip die meer gemeen heeft met films als Scream of Halloween dan met pakweg de Bernard Prince-strips. Waarmee Hermann en Yves H. de bloederige lijn van hun eerste samenwerkingen, ondertussen ook alweer meer dan tien jaar geleden, tot het uiterste doortrekken.
Een uitschieter in hun beider oeuvre is Een nacht met volle maan niet geworden. Daarvoor is het verhaal net iets te dun en wordt te veel met oppervlakkige karakters gewerkt. Bovendien verbaast Hermann enigszins met de tekenstijl die hij hier hanteert. Die sluit namelijk meer aan bij het ruwere tekenwerk zoals hij het afleverde in de jaren zeventig. Die aanpak past uiteraard bij het verhaal, maar anderzijds is het jammer dat een tekenaar die in de loop der jaren zo’n verfijnde stijl ontwikkeld heeft, die niet ten volle benut.
Voor fans van een vleug van alle subtiliteit ontdane, meedogenloze slachtpartijen — ”oh, daar gaat de jongedame, dat was sneller dan verwacht” — valt Een nacht met volle maan zeer te pruimen. Voor het diepzinnige verhaal of de tekenpracht hoef je het ditmaal echter niet te doen. Dit album is wat het is: een lading pulp die heerlijk entertainend werkt. Niks meer, maar zeker ook niets minder.