“Florence + The Machine verkoopt over drie jaar de AB in een zucht uit”, voorspelden we bij de release van haar debuut Lungs in 2009. En zo is ondertussen geschied.
“Ze wordt de live-acht van 2012” voorspelden we bij de release van opvolger Ceremonials. En zo zal geschieden, bewees ze tijdens niets minder dan een demonstratie in Eindhoven. Maar zelfs zij ontkomt niet aan het adagium less is more.
Ook met een schoenlepel zal u zich niet meer in de AB kunnen wringen volgende maand wanneer Florence + The Machine er haar gewijde tempel van zal maken. En op Werchter mag ze op zondag in de vooravond een openluchtmis houden op de main stage. De kapel van de Effenaar bleek ondertussen al een pak te klein: het zaaltje kreunde onder de epische dramatiek die vooral de songs van Ceremonials botvieren. Bovendien wist Welch met zichzelf soms geen blijf op het kleine podium. Overwhelming op z’n best, maar dat het minstens even efficiënt is met een beetje minder bewees ze eind 2009 in de Botanique (ondenkbaar dat ze daar ooit nog in belandt).
Of tijdens haar lichtjes legendarische eerste concert op Belgische bodem in de Club op Pukkelpop dat jaar. Daar zat de grootste kracht nét in die juiste zanglijn tijdens een opstuwende opbouw of in die ene uitbarsting op het juiste moment. Tegenwoordig gutst de lava van het podium waar de Etna een “hands down” over mompelt, waarna ze vervolgens een boer latend terug indommelt. Van subtiliteit was er al weinig te merken op Ceremonials, live gaat het zowaar nog een stap verder. Maar als het werkt, wat is ze dan toch onontkoombaar.
Zo is het alles verzwelgende openingskwartet “Only If For A Night” – “What The Water Gave Me” – “Cosmic Love” – “You’ve Got The Love” een triomf van verschroeide aarde waarbij drums en percussie bubbels in uw bloed donderen. Welch grossiert in een soort euforie waar tijdens het schemerdonker van deze tijden simpelweg behoefte aan is. Songs als uitdrijvingen, de strafste Dafalgan voor de ziel die van piekeringen een bestrijdbare kater maken.
Tijdens het ronduit bezwerende “Only If For A Night” valt meteen op aan wat een power deze waarlijk uitstekend musicerende band gewonnen heeft, mede dankzij dat ene keyboard extra en de zwarte achtergrondzangeres die de soul die uit Ceremonials sijpelt meer in de verf zet. Ironisch genoeg mept Welch zelf bijna niet meer op een drum die op haar vorige tournee nog onafscheidelijk was. Desondanks is haar stem de enige dam die niet bezwijkt onder de orkaankracht. Haar klep wordt bovendien zo ver naar voren gemixt dat het laatste greintje subtiliteit vermorzeld wordt. Ronduit indrukwekkend in de beste nummers, maar tegelijk zwemend naar een trucje in de zwakkere songs.
Zoals in “All This And Heaven Too”, of “Leave my Body” dat zelfs akoestisch wat “overdone” aanvoelt. Songs die op Ceremonials als wrakhout mee in een onwaarschijnlijk straffe maalstroom meegezogen worden, maar op zichzelf te mager aandoen. In schril contrast daarbij staan de oudere songs, die live nog serieus gegroeid zijn tegenover een paar jaar geleden. Door “Cosmic Love” en zelfs “Rabbit Heart” woelt nu een donkere onderstroom: meer opkomende donder en bliksem dan ontladend onweer en net daardoor zo moorddadig efficiënt. Ook de ijzige opbouw van “You’ve Got The Love” doet het nummer beter werken dan voorheen.
Bovendien bewijst Florence met haar pletwalsende Machine dat de meeste nummers het ook zonder power kunnen redden: het machtige “Heartlines” blijft akoestisch overeind en grijpt u bij het nekvel. “Never Let Me Go” doet op plaat wat te eighties Knuffelrock aan, maar is gestript een welgekomen schoudermassage. Als ze de juiste bressen slaat in haar bombastische geluid in plaats van het nog meer op te blazen op de volgende plaat, wordt ze veruit een van de grootste namen van dit decennium. Niet meer of minder.
Maar zulke bedenkingen worden als zaagsel uit uw hoofd geblazen wanneer “Shake It Out” (wat een onwaarschijnlijke muzikale catharsis) een triomftocht inzet die in weinig z’n gelijke kent: “Dog Days Are Over” en Rabbit Heart” zijn uitgegroeid tot twee hoofdstukken in het Handboek voor een memorabel concert. En in bisnummer “No Light No Light” komt al het beste van Florence + The Machine zo tot ontploffing dat het stof een dag later nog niet volledig is neergedaald. En dan nog te bedenken dat coïtale kleppers als sleutelnummer “Between Two Lungs” en “Howl” onder haar altaar bleven.
Dat belooft dus in Werchter later dit jaar. Laat u niks wijsmaken: dit Florence + The Machine is de enige headliner zondagavond en zal Snow Patrol en Red Hot Chili Peppers degraderen tot de sigaret na de seks. Nu nog de bombast weer beter doseren en de komende jaren zal die sigaret er zelfs niet meer aan te pas komen.
Florence + The Machine speelt op 31 maart in een reeds lang uitverkochte AB. En op zondag 1 juli op Rock Werchter op de Main Stage.
