Wie de voorbije weken de website van Handelsbeurs in het oog hield,
had al opgemerkt dat deze editie van Kraakpand zich zou
onderscheiden van de vorige editie door het feit dat Dirk Blanchart
als presentator niet meer aanwezig zou zijn. Hij zou worden
vervangen, maar door wie bleef tot op het moment de suprême een
goed bewaard geheim. Wat eveneens opviel, was dat de Handelsbeurs
een mail de wereld inzond met de mededeling dat deze editie van
Kraakpand bijna uitverkocht was en wie er bij wou zijn zich moest
haasten. ‘Trucken van de foor’ plachten ze hier nog al eens te
zeggen, en onze verbazing was dan ook groot toen we iets na achten
de zaal binnenstapten en die niet eens halfvol aantroffen… We
werden om half negen ingelicht. Voor het eerst in zijn zesjarige
geschiedenis zou Kraakpand worden opgenomen om later op digitale
tv-zender Acht uitgezonden te worden. En zo gaat Kraakpand zijn
grote voorbeeld “Later…with Jools Holland” toch nog
achterna…
Nog voor alles begon, rezen er al enkele vragen. Waarom moesten we
vijfenveertig minuten wachten vooraleer de show aanving? Werd Dirk
Blanchart vervangen omdat hij geen bekende tv-kop heeft? En wie zou
de bekende tv-kop worden? En was het echt nodig om middenin de zaal
een cameraman neer te poten? De vragen en de spanning hingen in de
zaal als een zwaar rookgordijn…
Om 21u00 doofden alsnog de zaallichten en stapten de artiesten in
colonne naar hun respectievelijke plaatsen. En dan richtte de
schijnwerper zich op die presentator die het geheel aan elkaar
mocht praten. Niemand minder dan rasechte Gentenaar Helmut Lotti
was de uitverkorene van dienst, zijn vuurdoop als presentator zou
hij ons later op de avond toevertrouwen. Met die kennis kunnen we
’s mans stuntelige en houterige presentatie nog wel vergeven en
hopen dat het volgende keer beter wordt. Want presentatie was er
nauwelijks, tijd voor interviews al evenmin en men zou zowaar nog
heimwee krijgen naar toen Blanchart in slecht Engels en zichtbaar
aangeschoten de saus was die de ingrediënten verbond tot een
heerlijke maaltijd…
Maar bon, Kraakpand is in eerste instantie een muzikale tapastafel.
Gekend en ongekend talent legt z’n kunnen bloot en het publiek
geniet van de afwisseling die dit soort shows biedt.
Kill It Kid
Het viertal uit Bath mocht met ‘Pray On Me’ uit hun laatste cd
‘Feet Fall Heavy’ de aftrap geven. En wat voor aftrap! Zanger Chris
Turpin vloog er meteen in. Zijn stem, Janis Joplin meets Chris
Robinson, droeg het nummer terwijl de band de nodige back-up
garandeerde. Het geheel was zoals ze zelf omschrijven duidelijk
blues/grunge/americana geïnspireerd, maar klonk vooral origineel.
Wanneer ze hun tweede nummer brachten en zangeres Stephanie Ward
een prominentere rol kreeg, viel op hoe sterk en knap de band op
elkaar is ingespeeld. Ward heeft trouwens genoeg sexappeal en
zwoelheid in haar stem om menig aspirerend zangeresje naar huis te
spelen. Ze zetten nog een paar keer de Handelsbeurs in lichterlaaie
en mochten de avond ook afsluiten. Als we moeten oordelen wie de
avond maakte, dan waren dat zeker de mannen (en vrouw) van Kill It
Kid!
Maxon Blewitt
Zita Swoons gitarist Bjorn Eriksson mocht met zijn ‘Maxon Blewitt’
de avond verderzetten. Lotti introduceerde hen iets misplaatst als
‘nostalgische maar creepy wankers’, wat door het publiek ofwel niet
werd begrepen, ofwel niet echt werd geapprecieerd. De zaal ging
echter moeiteloos mee met de frisse pop van ‘Fuzzy Logic’, maar had
het lastig om de aandacht erbij te houden tijdens ‘So Easy’. De mix
zat ons inziens ook niet echt op z’n plaats. Je hoorde het
potentieel maar om een of andere reden kwam het niet voorbij de
mixtafel. Eriksson wist echter wel te overtuigen en dat
weerspiegelde in de aandacht die hem (en z’n verkoopstandje)
achteraf te beurt viel.
Anton Walgrave
Met Walgrave haalde Kraakpand één van ’s lands beste
singer-songwriters in huis, en die reputatie maakte hij volledig
waar. Als enige die avond stond hij alleen op het podium maar aan
het volume was dat zeker niet te merken. Walgrave stond zo stevig
z’n mannetje dat wie z’n ogen sloot, geloofde dat hij een volledige
band meehad. De radiohit ‘All You Have To Do’ bracht hij dan weer
melodieus en ingetogen, met plaats voor breekbaarheid zonder melig
te worden. Met het verhaaltje over hoe hij met de tondeuse was
uitgeschoten en zo z’n krullen had afgeschoren, toonde hij zelfs
een licht komisch kantje. Feit was dat visueel gezien Walgrave de
beste lichtshow op z’n palmares mag zetten, en aangezien er tv
aanwezig was, is ook dat geen gegeven om over het hoofd te
zien.
The Real Tuesday Weld
Zoals het de laatste Kraakpandedities steeds vergaan is, moet er
een showgroepje zijn en deze keer was deze rol weggelegd voor het
Britse The Real Tuesday Weld. De groep onder leiding van Stephen
Coates brengt cabaretesque muziek waarvoor je valt of niet, een
tussenweg is er niet. Live is de groep normaal gezien een spektakel
waarbij films worden geprojecteerd en waarbij de muziek steeds een
begeleiding van een visueel iets is. Spijtig dat ze tijdens
Kraakpand niet eens de moeite namen om zelfs maar een kleine
projectie op poten te zetten. In plaats van dat kregen we Coates en
zangeres/violiste Geri McEwan die show wilden geven maar dat kwam
vooral stuntelig over. ‘Me And Mr. Wolf’ en ‘(I Always Kill) The
Things I love’ beloofden nochtans spannende momenten, maar ook hier
kwamen ze niet tot bij het publiek. Toen Coates voor ‘I Love The
Rain’ een paraplu bovenhaalde werd het zelfs een beetje té
theatraal, maar niets kon zo’n plaatsvervangende schaamte opwekken
als Lotti die tijdens dat nummer de nood voelde haast onhoorbaar
maar zeer opzichtig te tapdansen… Hier zaten mooie kansen klaar,
maar het werd een ietwat makke voorstelling.
Was deze editie van Kraakpand een tegenvaller? Geenszins, maar
kanttekeningen zijn zeker gepast. Was het zo verstandig om er tv
bij te halen? En deed Helmut Lotti Dirk Blanchart vergeten of kwam
er een verlangen naar deze laatste terug naar boven? Is een strak
georkestreerd schema ten koste van een ongedwongen en sympathieke
sfeer zoveel beter? Een ongedwongen sfeer die onder andere tot
stand kwam door het binnen en buiten lopen van de concertzaal, iets
wat nu absoluut niet mocht. En als men, want laten we er geen
doekjes om winden, Jools Holland achterna wil, waarom was de zaal
dan zo donker als de nacht, terwijl bij Jools de hele studio in het
licht baadt, en net dat de hele opname zo charmant feestelijk
maakt. Vragen die we niet willen beantwoorden en graag de volgende
editie afwachten, want als het op muziek ontdekken aankomt is dit
nog steeds de formule bij uitstek. Wij zijn er alvast heel graag
opnieuw bij voor de volgende Kraakpand op zaterdag 28 april
2012.
