We moeten er geen doekjes omwinden. Na de vorige editie vonden we ons eerder behoedzaam op weg gaan naar Kraakpand 6.3. Vooraf zagen we geen verschillen met vorige keer, dus ook geen verrassingen. Bij aankomst was er niet veel volk, maar tegen negen uur liep de zaal vol, en was het nog moeilijk een stoeltje te vinden. De sfeer zat er goed in en Sir Soerire, dj van dienst, gooide een mooie mix de zaal in. Zo goed zelfs, dat we alleen al op basis daarvan wisten wie we de volgende keer zouden meevragen. Want ja, ongeacht wat de avond zou brengen, wanneer Kraakpand langskomt, zijn we er zeer graag bij!
Het concertgedeelte startte zoals we dat gewoon zijn. De verschillende artiesten wandelden in karavaan het podium op en namen hun plaatsten in. Alleen kregen we zoals de vorige keer ook hier weer geen samenspel. De laatste keer dat we dit konden meemaken dateert van Kraakpand 6.1 en blijft misschien wel voor eeuwig en een dag in ons geheugen gegrift. Aan de samensteller zouden wij dan ook graag in alle nederigheid vragen dit begin opnieuw een vaste waarde te maken. Bon, nadat elke artiest zijn zitje of staanplaats gevonden had, was het de beurt aan de presentator om het podium op te wandelen. En we zijn er bijna zeker van dat elk die een beetje op de hoogte was, benieuwd was of Helmut Lotti zou worden vervangen. We hoeven namelijk niet te doen alsof onze neus bloedt, want wie vorige Kraakpandrecensie er op naslaat, zal merken dat we (en ondertussen hadden we via de niet zo ondoorgrondelijke wegen van het internet gemerkt dat we niet alleen stonden in die mening) het niet zo op het presentatorschap van zijne Helmut begrepen hadden. We zijn dan ook niet te beroerd om mee te delen dat we het spijtig vonden dat Lotti opnieuw de honeurs waarnam. Dat Helmut slechts matig applaus kreeg, zullen we bij deze voor ons houden…
Black Cassette
Het Antwerpse Black Cassette onder leiding van Sjoerd Bruil mocht de avond openen. Ze deden het met het zeer aanstekelijke en funky ‘7 Measures’. En ze zouden de avond op diezelfde manier blijven spelen. Opwindende en tot bewegen nopende funk en glamrock, alles overgoten met het heldere stemgeluid van Bruil. Net zoals ze de avond openden, mogen ze ook het allerlaatste nummer voor hun rekening nemen. ‘Funny’ wordt ingezet met groot lawaai, maar het nummer ontpopt zich tot een aan T-Rex schatplichtig onder-de-drie-minuten-blijvende-popsong. Klasseheren als je’t ons vraagt.
Monogold
Het Gentse Monogold nam ons mee naar desolate landschappen en in het ijle opgetrokken gordijnen. Aan de zangkwaliteiten van Hein De Wolf, nu en dan bijgestaan door Boy Rabaey, zal het niet gelegen hebben, want die waren subliem, maar muzikaal leek alles eerder een saaie en langdradige hoogmis. ‘We’ll Find Our Home’ was ronduit flauw en leek vooral een moment van zelfbevredigend gejammer. Nee, Monogold zal ongetwijfeld de ideale soundtrack voor menig bevreemdende film kunnen maken, maar live en deze opzet vielen ze vooral uit de toon en sfeer.
Cape Coast Radio
Transits Nick Berkvens heeft met Cape Coast Radio Afrika naar Vlaanderen gehaald. Vanaf opener ‘Daniel-San’ was het meteen duidelijk: dit wordt opwindende en opzwepende muziek. Meerstemmig en duidelijk zelf genietend had Cape Coast Radio de zaal meteen in de ban. ‘Walking In Savannah’ is gezellig voortkabbelende meezingmuziek en we zien Cape Coast Radio dan ook zo spelen op de Gentse Feesten waar het publiek uit z’n dak kan gaan en niet, zoals hier, stil op de stoeltjes moet zitten. ‘The Fishes And The Foxes’ zou iets van XTC kunnen zijn, en zo brengen de mannen het ook, vol gek plezier en met een kunnen dat ruimte laat om gek te doen.
Eefje De Visser
In 2009 won de Nederlandse Eefje De Visser De Grote Prijs Van Nederland als singer-songwriter en haar zegetocht was begonnen. Vorig jaar verscheen dan ‘De Koek’ en opnieuw werd ze bejubeld. ‘Afdwaalt’ zette meteen de toon. Een begeleidingsband die De Visser ruggensteunde zoals het hoort en Eefje die razendsnel zong. Haar Nederlands is niet steeds herkenbaar als Nederlands maar dat drukt alvast de pret niet. Tijdens ‘Trein’ zet de geluidstechnicus een echo op haar stem en zelfs daar raakt ze mee weg. Het nummer is opwindend en af! Ze eindigt met ‘De Stad’ en heeft met dit nummer haar gedeelte van Kraakpand in schoonheid afgerond. We zien haar graag terug op een ander podium en voor een soloset!
Myrddin
Myrddin De Cauter is, mede door zijn familiale geschiedenis, al lang een begrip in muzikaal Vlaanderen. Hij bespeelt meerdere instrumenten maar die avond was hij alleen met zijn gitaar gekomen. Zijn flamenco wist de zaal tot stilte te manen en de virtuositeit waarmee hij Spanje uit z’n gitaar haalde , was van zo’n niveau dat monden openvielen. Meer dan zijn spel had hij dan ook niet nodig. Het werd een klassieke zet maar dan wel één die alles uit de kast haalde. Het applaus na elk nummer loog er dan ook niet om.
Opnieuw heeft Kraakpand de verwachtingen ingelost. Eefje De Visser leek ons de ster van de avond, zeker te oordelen aan de stormloop op haar cd’s achteraf. Nee, je hoort ons over het muzikale gedeelte van de avond niet klagen.
Deze keer mochten de deuren naar het foyer openblijven, waardoor dat stukje losse sfeer terug van weggeweest was. En het leek ons niet dat dat storend werkte voor de tv-opname. Wat echter wel weer vervelend was, was het geklungel van de heer Lotti. Tot drie keer toe Eefje De Visser moeten afkondigen omdat hij het er niet goed uitkreeg, werkt op zo’n moment alleen maar sfeerbrekend. Naast ons hoorden we trouwens bij het voor de tweede keer aankondigen van het laatste nummer (en het daarbijhorend afkondigen van de vijf acts) een niet mis te verstaan ‘G**verdomme!’. Helmut slaagt er ook niet in om een degelijk en kort interview aan te gaan met de artiesten, iets wat Blanchart wel kon. Het grapje dat hij met Boy Rabaey maakte over het onverstaanbaar West-Vlaams was trouwens zo belegen dat er alleen gelach opsteeg vanachter de mixtafel. Ware het niet dat de muziek van hoog niveau was, er was geen show om uit te zenden als we het met Lotti moesten doen. Nee, als Kraakpand (of Acht for that matter) terug naar enig niveau wil als het op presentatie aankomt, dan zullen ze toch een meer capabel persoon moeten inhuren.
