Eeuwen geleden was het dat Fountains Of Wayne nog eens op een Belgisch podium stond. Dat het ondertussen een beetje te laat is voor een echt spetterende show, bewees de groep maandagavond. Ook de nieuwe plaat Sky Full Of Holes is immers geen uitweg uit de modder der middelmatigheid van de laatste jaren en was mee verantwoordelijk voor een wisselvallige show, waar het vroege werk de meubelen moest redden.
Het was altijd een beetje een apart bandje, Fountains Of Wayne. Zette zich halfweg de jaren negentig op de radio met puike indiesingles als “Radiation Vibe” en “Sink To The Bottom” maar leek vooral toch een grap van een paar levenslange studenten die voor eeuwig tiener zouden blijven. Songs handelden over schuchterheid tegenover het meisje van je keuze, frustratie dat ze samen is met de stoerste gast van de klas, verliefdheid op de moeder van je lief, en ga zo maar door.
Die ongein ging echter voorbij aan het feit dat Chris Collingwood en Adam Schlesinger erg puike songschrijvers waren die pop als geen ander in de vingers hadden en haast moeiteloos van genre kunnen wisselen, of het nu countryrock is of Oasis light. De groep leek echter samen met de alternatieve rock van de jaren negentig te zijn verdwenen, maar dook aan de andere kant van het zwarte gat genaamd nu-metal opnieuw op, en scoorde met “Stacy’s Mom” zijn grootste hit. Album Welcome Interstate Managers (2003) zou het laatste echt sterke wapenfeit van Fountains Of Wayne worden. Daarna werden de platen almaar flauwer. En live kregen we de groep hier helemaal niet meer te zien.
Jammer was dat, want met drie albums vol knallers en een paar platen met occasionele parels onder de arm, kon het niet anders dan dat een Fountains Of Wayneconcert een feestje zou worden. Maar dat blijkt al een moeilijker verhaal, zo vinden we maandag halfweg uit, als er ook een nieuw album te promoten valt. We hebben op dat moment wel al een sterk openingskwartier gehad met onder andere “Mexican Wine” maar dat klonk zo onverantwoord luid dat we bijna gillend de zaal willen verlaten.
Met oordopjes in valt de set uiteindelijk wel te verteren maar nieuwe nummers als “Richie And Ruben” of “Cemetery Guns” missen de flair van weleer. Neen, geef ons dan maar het massaal meegekweelde liefdesliedje/kantoorfrikklaaglied “Julie” of het erg neuriebare “Hackensack”, een ode van een dorpsjongen aan het jeugdvriendinnetje dat ontsnapte en het maakte in Hollywood. “If you ever get back to Hackensack/I’ll be here for you”. Het is op zulke momenten dat Fountains Of Wayne zijn magie vindt, maar het gebeurt oh zo zelden.
Wat leek te beginnen als een uiterst strak concert vol knallers verzandt immers langzamerhand in een rommeltje. “Fire Island” — nochtans een knappend haardvuur van een song — krijgt meer dan zijn portie valse noten te verwerken en met “Radiation Vibe” verliest de groep zich in een richtingloze jam waarin flarden Tears For Fears en AC/DC worden verwerkt.
Aan de bissen dus om de balans toch positief te doen uitslaan? Mmm neen, toch niet. “Stacy’s Mom” in een pianoversie brengen zal ongetwijfeld een leuk idee lijken om de voetbalfans te jennen, die klaar staan om mee te brullen, maar haalt tegelijk het plezier ook uit het nummer. Wat een splinterbom van euforie moest worden, wordt een beleefde koorzang. Charmant, maar tegelijk ook een domper. “Sink To The Bottom” is daarna niet echt genoeg om de collectieve ontgoocheling te doen verdwijnen.
Gemengde gevoelens dus. In zijn beste momenten was dit wat het hele optreden had moeten zijn: een feest van herkenning, melodie en samenzang, op zijn slechtst zagen we een groep veertigers wiens hoogtepunt al lang voorbij is, en dat ook beseft. Beetje jammer.
