Handelsbeurs, Gent, 8 oktober 2011
Op
het gevaar af volledig mis te zijn, durven we stellen dat er
waarschijnlijk geen enkele muziekliefhebber rondloopt die ‘Later…
with Jools Holland’ niet kent. Een publiek, een aantal artiesten en
een gastheer die alles aan elkaar praat, het is een formule die al
jaar en dag op BBC het mooie muziekweer maakt. Om de beurt laten de
artiesten hun kunnen zien, en maken zo promotie voor de veelal net
gereleasete cd. Voor het publiek is het een uitstekende gelegenheid
om naast de artiest die reeds gekend is ook wat nieuwer geweld te
leren kennen. Jools Holland is de gastheer bij uitstek die
uitgebreid z’n tijd neemt om nieuw talent voor te stellen en
oudgedienden te onderwerpen aan een interview. Menig artiest vindt
het dan ook een eer om te mogen aantreden in de
‘Later…’-parade.
Vijf jaar terug ontstond in de Handelsbeurs het idee een zelfde
formule te ontwikkelen. En zo geschiedde… In het begin wisselden
de artiesten elkaar op het podium af, maar al snel werd beslist om
hen in een halve cirkel op te stellen. Het publiek kon nu het
optredende talent als het ware aanraken, wat de huiselijke en
gemoedelijke sfeer alleen ten goede kwam. Tafeltjes en stoelen
werden er bij gesleurd en we kregen een clubgevoel om u tegen te
zeggen. We zijn ondertussen een aantal jaar verder en er is nog
geen sleet op de formule te bespeuren. Integendeel zelfs, Kraakpand
wordt boeiender en populairder en daar zal de Handelsbeurs niet
rouwig om zijn…
Kraakpand 6.1 kondigde zich weer als een veelbelovende editie aan.
Spaanse pop, Amerikaanse roots, Nederlandse punkrock, Spaanse
folkrock en Engelse circuspop, een mens zou voor veel minder z’n
deur uitkomen. En zo bleek ook bij het binnenkomen van de zaal
menig mens gedacht te hebben: een stampvolle concertzaal zat en
stond de vijf acts op te wachten. Vaste Kraakpand-dj Sir Sourire
hield er de sfeer stemmig in met veel loungemuziek en een
opwindende Yma Sumac. En dan doofden de lichten en zagen we de
silhouetten van de artiesten in een processie naar hun eigen
plaatsje wandelen. Wat volgde is bij elke Kraakpand een moment van
opwinding; haast plotsklaps startten alle artiesten hetzelfde
nummer onder leiding van gastheer Dirk Blanchart. Zoals steeds
bleek ook deze intro een startschot dat kan tellen als geen ander.
Halverwege het nummer stelde Blanchart de muzikanten voor om
uiteindelijk het eerste solonummer aan te kondigen.
The Phantom Four & The Arguido
Het Nederlandse kwintet mocht de spits afbijten. Aangekondigd als
één van de beste surfbands van bij onze Noorderburen speelden deze
vreemde combinatie mannen zich meteen in het zweet. The Arguido
bleek even later tijdens het eerste interview van de avond één van
de vele pseudoniemen van de frontman van het ter ziele gegane Urban
Dance Squad. En lag het aan de klank die helaas nu en dan niet zo
denderend werd gemixt, of lag het aan de zanger zelf, feit bleef
dat The Arguido vaak als een muppet klonk. Zijn puberaal springerig
gedans zou ook doorheen de avond ondergetekende niet op andere
gedachten brengen. The Phantom Four waren overduidelijk de vreemde
eend in de bijt, maar ze zouden het niet aan hun hart laten komen.
De opmerkingen over de zanger hierboven indachtig waren ze
eigenlijk het best tijdens de instrumentale stukken. Opeens klonk
de punkrock veel etnischer dan verwacht en zaten ze alsnog op hun
plaats voor een publiek dat (en dat zou later op de avond duidelijk
worden) toch een iets andere muzieksmaak had.
DePedro
Dit Spaanse trio onder leiding van Calexico-gitarist Jairo Zavala
bracht in 2009 hun titelloze debuutplaat uit. Ze kregen er op Radio
1 de nodige aandacht mee en stonden al op het Handelsbeurspodium
als gasten van Amparo Sánchez. Ze voelden zich duidelijk geen
wildvreemden meer voor het Belgische publiek en met die attitude
stonden ze ook voor de welwillende bende in de Handelsbeurs. Ze
brachten afwisselend rock, pop, folk en fado-aandoende melodieën,
soms allemaal in één nummer. Zavala nam moeiteloos het publiek met
zich mee en liet hen gedwee zijn echo spelen, en het publiek wist
van geen ophouden, terwijl Zavala zichzelf vocaal verloor. Tijdens
het mooie door Sánchez en Zavala geschreven ‘Don’t Leave Me Now’
zagen we de zanger echter helemaal loos gaan (én overeind blijven)
en vergaten we even dat er nog andere bands in de zaal stonden.
Blanchart sloeg tijdens het interview de bal een beetje mis door te
informeren naar wat Jairo van de Indignados die op dat eigenste
moment in Brussel arriveerden vond. Ietwat onwennig volgde een
klassiek missverkiezingsantwoord over het belang van een goeie
economie om te besluiten met een ‘I’m just a musician’. Het was
niet het enige mindere moment van Blanchart.
Gabby Young & Other Animals
Wie Paloma Faith kent, zal even gedacht hebben dat haar zus
Kraakpand kwam bezoeken, want de Engelse Gabby Young bleek een even
vrolijke en innemende verschijning. Ze noemt de muziek die ze
brengt met haar van bezetting wisselende begeleidingsband Other
Animals circusswing en een betere omschrijving kunnen we zelf niet
bedenken. De concertzaal baadde in een vaudevillesfeer zodra de
schijnwerpers op Gabby Young werden gericht. Maar te lang stilstaan
bij het schilderachtige imago van de zangeres zou oneer aandoen aan
de grotere blikvanger die ze rijk is. De geschoolde operazangeres
beschikt namelijk over een stem waarvan je alleen maar kan houden.
Ze wist trouwens doorheen de avond voldoende te koketteren met die
stem om naar het einde toe al op voorhand op applaus onthaald te
worden. Ze haalde uit, ze hield het heel stil, ze vervormde haar
stem om een specifieke sfeer op te roepen, alles zonder ook maar
enigszins geforceerd of onnozel te klinken. Indrukwekkend was
‘Honey’, een nieuw nummer waarin Young afwisselend klonk als Ute
Lemper, Katell Keinig en Mariza! Gabby Young wist het publiek
eveneens in te palmen tijdens het korte interview waarin ze meldde
dat ze het zelf wel behoorlijk vervelend vindt als ze merkt dat
wanneer ze een nummer geschreven heeft alweer vaststelt dat het een
nieuw genre is. En ze bleef lachen en sierlijk bewegen en kleurrijk
schitteren. Van alle artiesten die die avond de revue passeerden
zal Gabby Young ongetwijfeld iedereen het langst op het netvlies
blijven staan én in de oren blijven plakken.
Gregory Page
Eigenlijk wou hij astronaut worden, maar z’n voorliefde voor
kostuums en oude muziek heeft daar anders over beslist. Dat was
toch hetgeen Gregory Page ons die avond wilde doen geloven. En
geloven deden we graag. De in London geboren crooner timmert al 20
jaar aan de spreekwoordelijke weg en het is ons een raadsel waarom
de man zo weinig aandacht krijgt. Zijn grote voorbeelden zijn Billy
Holiday en Al Bowlly en zo klonk de man ook. Hij bracht een
heerlijke mix van jazz en jaren ’20 folklore, en zette dat heel
duidelijk in de verf toen hij een oude microfoon ging gebruiken
waardoor z’n stem die typische galm kreeg. Mooi werd het helemaal
tijdens ‘Right Or Wrong’ waarin Page de americana-toer opging. En
tijdens ‘Three Words To Say’ klonk Page ook echt als Billie
Holiday, in zoverre natuurlijk een blanke man dat kan. Gregory Page
had geen moeite het publiek voor zich te wennen, niet in het minst
door zijn uitgebreide bindteksten, iets wat hij zowat als enige
deed, waardoor hij op die manier het publiek direct aansprak.
Russian Red
De 26-jarige Madrileense Lourdes Hernández is niet alleen in
thuisland Spanje een vedette, ook in Azië wordt ze op handen
gedragen. De tijd was dus rijp om haar ook daarbuiten de nodige
podia te geven, en die krijgt ze middels een mini-tour in
West-Europa. Muzikaal gezien brengt Russian Red het luisterliedje à
la Feist en de vroege Laura Marling, maar Hernández heeft wel het
geluk over een klok van een stem te beschikken. En net met die stem
onderscheidt ze zich toch van eerder genoemde zangeressen.
Vergelijkingen met bijvoorbeeld een Anna Calvi zijn niet geheel uit
de lucht gegrepen en al snel wordt duidelijk dat Lourdes minder
onschuldig is dan ze oogt. In de Handelsbeurs leek het er echter op
dat Russian Red niet echt op dreef wou komen. Was ze, zoals ze zelf
enigszins opperde, onder de indruk van het talent waarmee ze het
podium deelde, of had ze gewoon een minder moment? Naar het einde
van de avond toe leek ze losser te komen en kwam die stem vanuit
haar tenen naar boven, maar het had in principe niet zo lang mogen
duren. Het publiek wist haar echter wel te waarderen, en vergaf
haar haar schuchtere optreden.
Kraakpand 6.1. was een meer dan geslaagde aflevering uit de serie
die Kraakpand overduidelijk is geworden. Een aflevering die deze
keer door het overaanbod aan performances werd onderbroken voor een
pauze. Een aflevering die twee en een half uur duurde en aanvoelde
als twintig minuten. Een aflevering die ondanks de
spreekwoordelijke uitzondering geen enkel zwak moment kende. Een
aflevering die uitmondde in een gezellig gebeuren achteraf waarbij
de artiesten (exclusief The Phantom Four) uitgebreid de tijd namen
om het publiek te woord te staan, cd’s te signeren en met gelijk
wie wou op de foto te gaan. Kraakpand is een geweldige formule die
hopelijk vele edities mag kennen.
Kraakpand 6.2 gaat door op 10 februari 2012. Kraakpand 6.3 gaat
door op 28 april 2012. De acts worden later dit jaar via de website
van de Handelsbeurs (of hun nieuwsbrief) bekend gemaakt.
