Fout, fouter, foutst. De frontman van Hoquets leek op een kabouter in een marcelleke, en CocoRosie deed het andermaal met uitgelopen schmink waardoor de twee eerder op vogelverschrikkers leken. Maar het meest nutteloze object prijkte op de borst van de bandleden van Metronomy: een lichtgevende bol, die hen deed uitschijnen als futuristische — nog meer futuristisch dan — teletubbies. De Britten zouden trouwens de absolute top van de electropop zijn. Overdreven? Helemaal niet.
Een omgekeerde wereld: vrolijke popdeuntjes die de regen uit zijn kot lokt. Het goot namelijk tijdens Metronomy, maar daar trok u zich niets van aan. U klom op de palen die de Club Circuit Marquee rechthouden en zwaaide naar de menigte die schuilde voor de storm. Maar u danste vooral voor één keer synchroon met de persoon naast u de ziel uit uw lijf. Voor één keer had u zelfs geen drugs nodig, de losbandige bas wurmde zich zodanig door de tent dat iedereen in trance raakte.
Net als Suede’s Brett Anderson heeft Joseph Mount, frontman van Metronomy, niet veel te vertellen. Buiten een vriendelijke “thank you” en een verwijzing naar de modderige weide, opteert de band voor een hitparade. Een bescheiden hitjesmachine in dit geval. Ook Metronomy heeft net als Klaxons en een resem andere Britse bands een teleurstellende plaat achter de rug. The Last Riviera is vergelijkbaar met een Tourrit in de Franse Alpen. Hoogtes en laagtes, met “The Look” als uitschieter zoals de Galibier dat voor wielertoeristen is. Het werkt wel, die domme synths met hoekige tonen die een kleuter evengoed kan inspelen.
Metronomy bewijst het ook anders te kunnen. “You Could Easily Have Me” is een losbandige rocksong, terwijl “Radio Ladio” iedereen op de knieën krijgt met een funky baslijn en kleurrijke riff. Oscar Cash windt het volk nog eens op door een geile solo uit zijn saxofoon te jagen, en Gbenga Adelekan schuifelt het over de planken alsof hij en zijn basgitaar in een sensuele tango verwikkeld zijn geraakt. Intussen knallen de geniale popsongs van Nights Out, Metronomy’s tweede plaat, uit de versterkers. Meteen schakelt het publiek enkele tanden bij, en schreeuwt het luidruchtig “A Thing For Me” mee.
Het blijkt voldoende om vijf straffe nummers van The English Riviera te vermengen met de oudere singles. De samenzang zit goed en Anna Prior houdt de band in toon met haar pompende drums, dus waarom zouden we klagen? Elk nummer werkt zo aanstekelijk dat het stilaan tijd is om Metronomy nog eens te boeken in een Belgische zaal. Eén van de komende maanden het feestje van het jaar in de Botanique? Wij stemmen voor.
