Na All Of A Sudden I Miss Everyone en de daaropvolgende uitputtende tour kampten ze met een serieuze burn-out, maar het beeldschone Take Care, Take Care, Take Care bewees dat het vuur van Explosions In The Sky nog niet opgebrand is. Ook in de AB blaakten de Texanen opnieuw van de energie.
2011 is een goed jaar voor de postrockverslaafden. Godspeed You! Black Emperor en Mogwai klonken live even verschroeiend en betoverend als vroeger, en ook Mono komt nog eens naar België. Ondanks de creatieve stilstand blijft het genre big in Belgium; een steeds breder worden publiek bezwijkt voor de emotionele verleiding ervan. Het plezier is nu ook terug bij Explosions In The Sky, getuige hun enthousiaste verschijning in een bloedhete, volgestampte AB. Terwijl de temperatuur verder de hoogte inschiet, wordt een onopvallende en makke start op luidruchtig gejoel onthaald.
Krijgen we een heruitgave van Explosions’ uitzinnige passages in 2007? Ja en neen. Het onstuimige publiek onthaalt als vanouds het langzaam openbloeiend “Last Known Surroundings” op herkenningsapplaus, al blijkt uit de vroegtijdige oorgasmes dat niet alles even goed ingestudeerd is. Neen, we zijn geen concertfascisten of muziekautisten, want de orgastische gekte die de zinderende crescendo in “The Birth And Death Of The Day” opwekt, bezorgt ons eveneens kippenvel. Bij zo’n bombastisch nummer, Explosions’ postrockanthem bij uitstek, is zo veel hysterie niet meer dan normaal. Ook in het magische “Catastrophe And The Cure”, het eerste kippenvelmoment van de avond, zorgen de gitaarmelodieën en roffelende drums voor uitzinnige Oasis-toestanden. De vraag is echter: behoeft een fantastisch mooi “The Only Moment We Were Alone” daarom ook handgeklap en gefluit?
Echt routineus komt Explosions gelukkig niet over. Naar verluidt kijkt de ganse Explosions-familie vanuit Texas mee: de band heeft er dus zin in. Maar van in het begin houden de even onstuimige gitaristen — de een typisch molenwiekend (Munaf Rayani), de anderen wild headbangend — ons paradoxaal genoeg met beide voeten op de grond. Wanneer het trio teruggrijpt naar de duistere, verzengende postrock van Those Who Tell The Truth Shall Die (luister nog eens naar “Greet Death”) missen ze hun verlammend effect niet. Het is alsof een straaljager onze haarcellen tijdelijk verdoofd en het trommelvlies aan flarden blaast.
Het klinkt allemaal impressive, maar de overrompelende gitaren overtreffen te overhaast het ochtendglorengevoel in “Your Hand In Mine” en “The Only Moment We Were Alone”. Er heerst opluchting wanneer het slepende, fabuleuze einde van “The Only Moment We Were Alone” alsnog een glimlach op het gezicht tovert. Mooi hoe bepaalde songpassages de zaal volledig inpakken en eventjes in een (relatief) rustige trance brengen.
Het is vooral uitkijken geblazen naar de gekozen nummers uit Take Care, Take Care, Take Care. We krijgen er amper drie te horen en dé albumfavoriet, het nerveuze “Trembling Hands”, moeten we missen. Niettemin klinken “Postcard From 1952” en “Let Me Back In” behoorlijk overtuigend, zeker wanneer de mooie, rijke melodieën als steentjes tegen een dikke muur van distortion worden opgestapeld. Moeilijk gaat dus ook. De voltallige AB zweeft weg naar andere oorden.
Explosions gaf een bloedmooi concert, maar was de langverwachte terugkeer van de postrockhelden legendarisch? Dat niet. Helaas, we hoorden veel te weinig vernieuwing in een vooral explosieve set. Wil Explosions opnieuw imponeren, dan moet het misschien tien jaar van het toneel verdwijnen. Verwacht dus op Pukkelpop geen al te grote verrassingen, tenzij de band plots een stuk subtieler voor de dag komt.
