Het is steeds weer wennen aan al dat kabaal tijdens Les Nuits. De
aanwezigheid van de tent in de eigenlijke tuinen zorgt voor
alomtegenwoordige geluidshinder eens je de gangen van de Botanique
betreedt. Gelukkig verstomde het geluid (bijna) volledig eens de
juiste zaal bereikt was, in mijn geval ‘Le Grand Salon’, wat in het
Nederlands dan maar gelabeld werd als ‘Museum’. Iets minder
poëtisch, al kan dat een extra reden zijn om de taal van Brel te
leren.
Le Grand Salon is op zich al een ervaring, en doet de modale
bezoeker ongetwijfeld stiekem giechelen bij de gedachte dat hij of
zij slechts een tiental euro’s betaalde voor het recht om in deze
indrukwekkende zaal te mogen zitten, terwijl die arme stakkers in
Le Chapiteau zich blauw betaald hadden om in een beperkte
akoestische omgeving te staan zweten. Verschil is natuurlijk wel
dat zij met hun halve liters gerstennat mochten zwaaien, maar dat
is eigenlijk alwéér uitgespaard geld. De zaal zelf bezit meerdere
verdiepingen, een omringd podium (lees: intieme sfeer) en een
gebrek aan plastic bekers op de vloer. En net in deze
gedistingeerde omgeving moest Akron/Family een optreden
brengen.
Eerst was er echter het iets beter gekozen voorprogramma
Stranded Horse, vroeger Thee Stranded Horse. Maar
ja, het woord ’thee’ is dan ook zo hip geworden dat Yann Tambour er
blijkbaar zo snel mogelijk komaf mee wou maken. Stranded Horse is
zo’n act die enorm frustreert en boeit tegelijk. Het heerschap
heeft uiteraard talent, zowel vocaal als instrumentaal, en brengt
bovendien een ongewoon snaarinstrument mee naar zijn optredens – de
kora – waar hij aardig mee overweg kan. Het geeft zijn shows een
extra dimensie, een reden om te blijven luisteren. Helaas is
Tambour ook zo iemand die graag in het Engels zingt daar waar hem
dat helemaal niet ligt. Ik wil nog wel geloven dat hij de
geschreven taal degelijk beheerst, maar zijn accent maakt het
onmogelijk om daar echt zeker van te zijn. Heeft het dan eigenlijk
zin? Het mag toch een eerlijke en terechte vraag heten. Vooral als
je dan één song in het Frans krijgt, komt het verschil wel erg
duidelijk boven drijven. Het is een ziekte die vele artiesten
buiten het Engelse taalgebied kwelt, en het is dubbel zo jammer als
je ziet welk talent er achter dit skelet van een act schuil
gaat.
Een nieuwe plaat, een nieuwe passage op Les Nuits;
Akron/Family speelde tijdens een relatief lichte
Europese tournee twee shows in België, en Le Grand Salon mocht als
eerste ondervinden wat de levensloop van ‘Shinju TNT’ live om zijn
lijf heeft. Nadat het publiek aangemoedigd werd om op de aanwezige
stoelen te gaan staan (hetgeen de organisatie vast fantastisch
vond), ging de band op zijn dooie gemakje van start met wat ze
altijd doen: het publiek in het ongewisse laten. Eerst mocht het
publiek massaal de keel openen en een droge schreeuw de wereld
insturen, waarna er een slordige vijf minuten gefoefeld werd op
hoogst psychedelische wijze. Nummers waren er natuurlijk ook, met
onder andere ‘So It Goes’ en ‘The River’ als vroege uitschieters.
Meteen kwam echter ook het grote probleem van deze set de kop
opsteken: het geluid. Hoewel er tijdens het optreden werd
gecompenseerd, bleven de bassen net iets te prominent om de leuke
gitaarlijnen in nummers als ‘The River’ duidelijk in de verf te
zetten.
Tijdens het nummer ‘Island’ leerden Seth Olinsky en Miles Seaton
het verzamelde publiek een dansje. “Now for the second step, you
look around for anyone who isn’t doing the first step, and you
punch them in the face”. Mopje, flauw mopje. Even later bracht de
band de zaal helemaal in vervoering met ‘Another Sky’. Helaas leek
het drietal zich enigszins op hun ongemak te voelen in de wat
ongewone structuur, want tot een echte explosie kwam het nooit.
Blijkbaar hadden de jongens beslist om eerder het kalme materiaal
tot zijn recht te laten komen, aangezien de locatie zich daar het
best toe zou lenen. Verrassing in deze lijn was het oudere ‘No
Space in This Realm’ uit ‘Meek Warrior’. Mooi was het zeker, maar
het knaagde toch een beetje dat kanjers als ‘Blessing Force’,
‘Raising the Sparks’, ‘Ed Is a Portal’ of ‘Everyone Is Guilty’
langs de zijlijn moesten toekijken. Tenzij er natuurlijk nog een
obscure tweede bisstonde was (u kent het excuus wel, iets met
openbaar vervoer).
Ik durf vermoeden dat het gros van de toeschouwers andermaal
gecharmeerd werd door het bonte gezelschap uit New York en Oregon.
De al dan niet harmonieuze samenzang en de humoristische inborst
die de set typeerde was op zijn minst aandoenlijk. Met ‘Love and
Space’ was er nog een laatste moment van intiem samenzijn, wat
alweer even geleden was. De slotsom moet zijn dat Akron/Family geen
echte topprestatie neerzette, maar nooit zijn zeer eigen stijl liet
varen. Dat er weer enkelen de zaal verlieten nog voor het optreden
tien minuten oud was, zal dan wel tekenend geweest zijn.
