Mocht vorige week ergens in Brussel de laatste hype Tyler, The Creator zijn variant van horrorcore (door zij die het niet weten beschouwd als baanbrekend) nog voorstellen dan richt deze avond in de AB zich tot de iets positiever ingestelde hiphopliefhebber. Eentje voor wie het niet allemaal moord, doodslag en parental issues hoeft te zijn.
De Nederlandse Kraantje Pappie heeft officieel nog geen album uit (voorzien voor september 2011) maar dankzij zijn mixtape en het wereldwijde net heeft hij toch al voldoende bekendheid verworven om vandaag in de AB aan te treden (bekijk zeker “Galtar Riddim” op Youtube en begrijp waarom). En hoewel de club nauwelijks voor de helft gevuld is, gooit Kraantje P zich onmiddellijk in de set. De strakke beats en vlijmscherpe raps laten opnieuw horen hoezeer “Nederhop” gegroeid is sinds Osdorp Posse alweer twintig jaar geleden bewees dat ook “de moerstaal” zich voor hiphop leende.
Zoals het bij een goede hiphopshow hoort, vergeet Kraantje P samen met zijn twee kompanen (een extra mc en dj) evenmin het showelement en de interactie met het publiek waarbij hij in tegenstelling tot veel van zijn Amerikaanse collega’s zich niet beperkt tot enkele zinloze slogans maar humor en (zelf)spot voorop zet. Wanneer hij de Nintendo Guitar Hero bovenhaalt om zijn kunnen als “gitarist” te bewijzen, heeft hij het aanwezige publiek dan ook al lang in de zak zitten. Kraantje Pappie is een naam om te onthouden.
Met de opkomst van vaderlandse trots Speed Dial 7 is de Club alweer wat aangedikt. De nieuwe incarnatie van voormalig Cavemen Speak en Zucchini Drive-lid Tom “Siaz” De Geeter zoekt het iets minder ver dan zijn oudere bands. Live zorgt het voor een opgepompte set waarbij de rauwe rasp van De Geeter niet altijd even goed tot zijn recht komt. Maar wat hij verliest aan zuiverheid maakt hij ruimschoots goed met passie en gedrevenheid. De Geeter rent en springt over het podium terwijl hij zijn teksten uitspuwt en onder meer flarden van Gravediggaz (de ware horrorcore) er tussen gooit. Het wordt tijd dat De Geeter het succes en de erkenning (binnen de bredere kring) krijgt waar hij al zo lang recht op heeft.
Wanneer Das Racist het podium betreedt, is de Club al flink gevuld geraakt, wat enigszins vreemd mag heten, gezien de slechte livereputatie van de band. Met een op het eerste gezicht dronken en apestonede dj/producer, heeft het er zelfs alle schijn van dat alle op het net circulerende videoclips en geruchten over stomdronken gebrachte, belabberde prestaties ook waarheid zullen worden, maar Das Racist (nochtans flink in de wind) neemt meteen alle twijfels weg met een sterke versie van “Who’s That? Brooown!”.
Opvallend is wel dat in het bijzonder Himanshu “Heems” Suri live niet de flow weet te bewaren van de albums en meermaals moet steunen op bijdrages van Ashok “Dap” Kondabolu (de derde man voor liveshows).Toch weet hij net als Victor “Kool A.D.” Vazquez voldoende zijn mannetje te staan om nummers als “Rainbows In The Dark”, “You Oughta Know”, “Rappin 2 U”, “Ek Shaneesh”, “Amazing” en “All Than Everything” nog enigszins aanvaardbaar te brengen. Want ook al staan voor Das Racist loepzuivere uitvoeringen van de nummers duidelijk niet hoog op de agenda, hij bakt het nergens zo bruin als bepaalde andere hiphopgroepen.
Het mag allemaal wat meer overstuurd klinken dan bedoeld en de flows vloeien zeker niet zoals het hoort, maar ook hier geldt dat de groep zich boven alles wil amuseren en niets, vooral zichzelf niet, ernstig wenst te nemen. Het nogal abrupte einde na een kleine drie kwartier is dan ook toepasselijk te noemen. Na een set lang geroepen te hebben dat de show gedaan is, verdwijnt de groep al even plots als hij opgedoken was, nog voor het publiek door heeft dat het ditmaal geen grap is.
Het is hoogst twijfelachtig dat deze avond eenzelfde legendarische status zal krijgen als Tyler, The Creators doortocht in Brussel. Maar waar het laatste vooral vormgegeven zal worden door een gevoel van “ik was er toen al bij”, meer dan door zijn objectieve merites, zal eenieder deze avond in de AB vooral herinneren als het type avond waar het bij hiphop om dient te draaien: een schaamteloos feestje opzetten waarbij er al eens een glas van tafel gestoten mag worden en men een steek mag laten vallen zonder meteen in te zitten met zijn “cool”factor.
