Tweemaal haar nieuwe album: eenmaal elektrisch, eenmaal akoestisch. Dat was het plan voor An Pierlé’s passage met White Velvet op Les Nuits Botanique. Het tekende voor twee avonden met elk een eigen karakter, en songs die in elk jasje overeind bleven staan.
In Vlaanderen opereert ze in een wat comfortabele luwte, als een gevestigde waarde met haar eigen publiek. Waar men Frans spreekt is waar An Pierlé echt nog op groei inzet, en waar dat tot een devoot publiek heeft geleid. De groep speelt dan ook graag op Les Nuits Botanique. In het verleden gebeurde dat al in samenwerking met het Mons Orchestra, dit jaar werd er gekozen om het afgelopen najaar verschenen Hinterland in twee gedaantes te presenteren.
Zaterdagavond gebeurde dat elektrisch, en kleurde een eenvoudige rockbezetting — Pierlé’s partner Koen Gisen op gitaar, Klaas Delvaux op bas en Peter De Bosschere op drums — de songs klassiek in. Dat levert mooie momenten op als een bezield “How Does It Feel?”, waar Gisen mooie accenten aan toevoegt, of een aardig “Broke My Bones”, dat volledig op gitaar drijft.
Nu eens niet de balans tussen intieme pianosongs en band moet bewaard worden, kiest White Velvet ook regelmatig voluit voor een stevig rockgeluid. “Medusa” krijgt een uitgebreide instrumentale coda, en “Wakey Wakey” — met Pierlé op een extra trommeltje — is bijna een en al percussie en omineuze donderslagen. Nog sterker is oudje “Helium Sunset”, het perfecte huwelijk tussen de dramatiek van chanson en de theatraliteit van donkere avant-garde op zijn Diamanda Galas.
Vanzelfsprekend kan in deze context ook “(Il est 5 heures) Paris s’éveille” niet ontbreken. De band laat het nummer ontploffen tot volbloed discosong, en verwerkt er speels een flard “I Feel Love” in, om helemaal zeker te zijn.
Niets van dat alles een dag later, wanneer hetzelfde kwartet een akoestisch jasje — gitaar, cello, cajon en natuurlijk piano — aantrekt. In het knusse Grand Salon wordt voor een lossere aanpak gekozen, waarbij een foutje al eens mag, en de groep een nummer al eens laat ontaarden in een uitgesponnen jamsessie. Vooral “Hide & Seek” profiteert van die aanpak, maar ook “Wakey Wakey” krijgen we hier in een lange, bezwerende en dreigende versie.
Maar natuurlijk wordt in deze setting ook op intimiteit gemikt. “As Sudden Tears Fall” is ook na al die jaren nog steeds een nummer als een warme deken, en “Fort Jerome” wordt in deze versie mooie akoestische pop. “Sorry” laat nog eens de Pierlé horen die we in 1999 leerden kennen met Mud Stories. Zaterdagavond beloofde ze overigens dat de volgende tournee opnieuw zo solo wordt als in die dagen. Zondag liet ze nogmaals horen waarom dat iets is om naar uit te kijken.
Een nieuw nummer doet mooie dingen met dynamiek en theatraliteit, en ook “Everything Is New Again” golft af en aan tussen hard en zacht, met een toefje samenzang met Gisen als kers op de taart. In “Little By Little”, sowieso de uitschieter op Hinterland laat de band zich even helemaal gaan; het nummer krijgt een woest einde waaraan Pierlé met een welgehamerd slotakkoord komaf mee maakt.
Net als zaterdag krijgen we ook vanavond Pierlé voor het eerst op gitaar. “Het doel is om dit nummer tegen het eind van de tour te kunnen spelen”, grapt ze wanneer ze “Mean Red” inzet. Ze brengt het er goed van af. Uitsmijter is opnieuw de Supertrampcover “Breakfast in America”; charmant maar weinig opzienbarend.
Vraag blijft natuurlijk wat de waarde was van deze ontdubbeling. En daar dient twijfelend op geantwoord. Natuurlijk is het boeiend om dezelfde songs in twee gedaanten te horen, maar om meer dan een kleurverschil ging het meestal niet. Songs wijzigden niet van karakter, opzienbarend andere kijken op een nummer hoorden we ook niet. Wat we wel kregen: twee mooie concerten, waarvan een in een verschrikkelijk sfeervol kader. Kiezen welke Pierlé u het meest bevalt — de elektrische of de akoestische — volstond dus.
