AB, Brussel, 30 maart 2011
Hét gehypete event van woensdagavond was ongetwijfeld de passage
van Justin Bieber in het Sportpaleis, maar wie liever echte muziek
hoort en een volwassen dosis testosteron op het podium ziet, zakte
toch af naar de Brusselse AB voor de muzikale pletwals van The
Twilight Singers. Lichtjes vreemde keuze om het Belgische
Deadsets de zaal te laten voorverwarmen, maar de
beginnende groep deed dat alleraardigst met hun frisse shoegaze –
zowaar een contradictio in terminis. Vooral ‘Van Halen’ had een
baslijn die nog lang in de tippen van onze voeten bleef rondspoken
en zeker niet zou misstaan in de Afrekening.
Voor het zwaardere werk moesten we wachten op Greg
Dulli en zijn Twilight Singers. En
wachten deden we: zoals het een echte rockdiva betaamt, kwam de
voormalige frontman van de Afghan Whigs zo’n twintig minuten te
laat het podium op. Met hem een bijwijlen geniale begeleidingsband
en twee ventilatoren – ja, dat leest u goed. Misschien wou de man
zijn haren laten wapperen in de kunstmatige wind of ons
eenvoudigweg met een verkoudheid opzadelen? In dat laatste slaagde
hij alvast ruimschoots, want naast die niet zo alledaagse
blaasinstrumenten zorgde ook de muziek zelf meermaals voor
kippenvel.
Opener ‘Last Night in Town’ was al meteen een schot in de roos: het
eerste nummer van ‘Dynamite Steps’ klonk
net als op plaat strak en dreigend. Toen wij onlangs die
laatste nieuwe van The Twilight Singers beschreven als het muzikale
equivalent van een mistig moeras, zaten we er trouwens niet zo ver
naast. Het hele concert draaide de rookmachine op volle toeren, al
volstonden de viool en de bloedgeile baslijnen zoals op ‘Bonnie
Brae’ ook op zich ruimschoots om voor een mysterieus sfeertje te
zorgen. Zelfs de stadionrock van ‘The Beginning of the End’, die
ons op plaat hoegenaamd niet wist te bekoren, bleef in de AB
opvallend overeind.
Hetzelfde kan helaas niet gezegd worden van frontman Dulli zelf. Op
‘Forty Dollars’ – nochtans initieel in strakke samenzang met de
gitarist – verdronk zijn kenmerkende stemgeluid in de zee van viool
en gitaar en halverwege het nummer verdween de gentleman zelfs even
van het podium. Geen sterallures wel, de arme man bleek doodziek en
excuseerde zich honderduit dat hij het wat rustiger aan zou moeten
doen. Gelukkig zorgde ‘She Was Stolen’ voor een rustpunt in de set
en slaagden de pianodeunen van ‘Don’t Call’ erin Dulli en met hem
het voltallige publiek nog even voort te stuwen. Ironisch genoeg
installeerde hij zich daarna op een krukje voor een cover van
Martina Topley-Birds ‘Too Tough to Die’ – niet bepaald
rock-‘n-roll, al klonk de snedige gitaarlijn wel toepasselijk als
scheurende autowielen. “When they come down, you have to leave
town.”
Dulli zag eruit alsof hij elk moment zou kunnen instorten – ondanks
de ventilatoren stond het zweet hem op het voorhoofd – en dus werd
er duchtig in de set gesnoeid. Gelukkig moest ouder materiaal als
‘Teenage Wristband’ daarbij niet het onderspit delven: de
overduidelijke publiekslieveling vanop ‘Blackberry Belle‘
zorgde met zijn funky baslijn en de gitarist die zich voor een
keertje mocht uitleven op zang voor een eerste echt overdonderend
applaus. Op het rustigere ‘Candy Cane Crawl’ bleek Dulli ondanks
zijn erbarmelijke toestand nog opvallend goed bij stem te zijn en
tijdens ‘Never Seen No Devil’ liet hij zich zelfs even van zijn
gevoelige kant zien. Kippenvel verzekerd.
“We should’ve cut this one from the playlist. I’m not really in the
partymood” merkte Dulli schamper op voor hij ‘Martin Eden’ inzette,
wat misschien verklaart waarom hij het daarna bij één bisnummer
hield. ‘The Killer’ stond gelukkig als een huis – wat zeggen we,
een hele woonwijk – maar toch kunnen we ons niet van het gevoel
ontdoen dat hier meer in zat. Greg Dulli en de AB bleken andermaal
geen optimale combinatie – bij zijn vorige bezoek aan Brussel met
The Gutter
Twins werd Dulli met dehydratatieverschijnselen van het podium
gevoerd – dus wij hopen vurig op een herkansing op een
festivalpodium deze zomer. Als dat even kan, Chokri?
