Medina is de zoveelste nieuwe creatie van Jean Dufaux. Toch waagt deze veelschrijver zich dit keer op glad ijs. Het resultaat is zowel vallen als opstaan.
In de stad Medina wonen de mensen veilig afgeschermd van de aanvallen van de Draxen. We bevinden ons in een niet nader bepaalde toekomst, waar Medina het laatste bolwerk van de menselijke beschaving is. Een oprukkende ziekte zorgt daarbij voor nog extra spanning. Het geheime wapen in de nietsontziende strijd tussen mens en Drax blijkt een jonge mensenvrouw te zijn. Zij draagt de vrucht van een Drax en zal dan ook voor het eerst een wezen voortbrengen dat de vijanden met elkaar verbindt.
Het scenario van dit eerste deel van Medina is zeer rechtlijnig. Jean Dufaux laat zijn traditionele gezwollen dialogen en hoogdravende neuzelarij achterwege. In plaats daarvan kiest hij in Medina resoluut voor de actie en de adrenaline. De voorbeelden die hij in het voorwoord aanhaalt, zijn dan ook weinig verrassend: klassieke SF-films uit de jaren ‘80 en ‘90 — Alien, Robocop en Starship Troopers. Met die nieuwe aanpak wil hij aansluiten bij de filmische stijl van zijn compagnon Yacine Elghorri.
Elghorri is een Franse tekenaar die sinds de jaren ‘90 in de USA woont en werkt voor tekenfilmstudio’s. Zo werkte hij onder meer mee aan Titan AE en Futurama. Ook werd hij al ingeschakeld bij de afdeling special effects voor films als Replicant en The Order. Beide films dragen het twijfelachtige kwaliteitslabel van Jean-Claude Van Damme. Op stripvlak heeft hij zijn sporen in de SF verdiend met kortverhalen voor het tijdschrift Heavy Metal. In recente jaren is Elghorri overgeschakeld op volwaardige stripalbums. Medina is het eerste werk dat vertaald wordt in het Nederlands.
Met zijn expliciete en ruwe tekeningen die aansluiten bij Enki Bilal of Katsuhiro Otomo, bleven wij alleszins op onze honger. Zijn werk behoudt het karakter van schetsen, maar zonder de dynamiek daarvan. Dikwijls lijken de kleuren het gebrek aan diepgang te moeten compenseren. Het lijkt alsof Elghorri veel te snel moest werken: de basis is wel degelijk aanwezig, maar de pagina’s blijven al te vaak grof en onafgewerkt.
Met dit experiment slaagt Jean Dufaux met andere woorden niet volledig in zijn opzet. Het is alleszins een verfrissende ervaring om een bondig en intens scenario van zijn hand te lezen. Zijn hoogdravende toon en inwisselbare dialogen blijven hier grotendeels achterwege. Anderzijds had hij naar onze mening zijn tekenpartner beter kunnen kiezen. Medina wordt een trilogie, maar wat ons betreft is dit alvast een valse start.
