Feeëriek. Engelachtig. Bloedmooi. Het is maar een willekeurige greep uit de (typische) adjectieven die je kan plakken op het concert van Heather Nova in het Leuvense Depot. Daar waar haar elektrische concerten de laatste jaren leden aan een chronische metaalmoeheid, blies ze met deze akoestische set zelf een frisse wind doorheen haar oeuvre. Een optreden om in te kaderen, baf.
Dat begon al vanaf de allereerste song: Nova — denk aan een stem als een dozijn sirenes, verpakt in een dame die om door een ringetje te halen is — begon moederziel alleen op akoestische gitaar met het verkillend mooie “Island” uit doorbraakplaat Oyster (1994). Al brak haar stem toch een fractie van een seconde bij de allerhoogste noten; niet moeilijk als je bedenkt dat de fraaie zangeres al sinds jaar en dag haar sopranenstem in de stratosfeer van de notenladder gooit. Maar passons, de rest van de avond bleek la Nova zo toonvast als het anker van een vrachtschip. Bovendien liet ze zich vanaf de tweede song vergezellen door een multi-inzetbare medemuzikant die vooral op cello en contrabas het mooie weer maakte. Het werd steeds beter.
Bijvoorbeeld bij ”Walk This World” en later die avond, het nagelbijtend mooie “Doubled Up”, beiden alweer uit Oyster, waar we ons — mede door de pracht van het akoestische instrumentarium — verloren waanden in een sprookje met een superieure soundtrack. Maar Nova graaide in het Depot niet enkel uit haar succesrijkste album; toen ze in het laatste deel van de set het sublieme “Fool For You” uit Storm (2003), met haar medemuzikant op een staande slidegitaar, de hemel inzong, danste ons hart niets minder dan de Huclebuck. Bovendien bleek Nova niet te beroerd om ook haar eigen voorprogramma, de ietwat aparte violist Taylor Rankin, mee het podium op te vragen. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd, inderdaad.
Herhaaldelijk loste de deerne uit Bermuda, naast songs uit haar voorlopig laatste ‘officiële’ album The Yasmine Flower (2008), een speldenprik nieuw werk dat geen spectaculaire stijlbreuk op haar nog te verschijnen volgende plaat voorspelde: Heather Nova grossiert nu eenmaal in dromerige pop met een suikerlaagje, like it or not. Vooral in de eindsprint van haar set overtrof la Nova zichzelf: “Doubled Up”, “Spirit In You” (uit het minder gekende Glow Stars uit 1993), een wel zeer grondig hertimmerde versie van haar o zo mooie “Aquamarine” en vooral “Like Lovers Do” — met stip de beste song uit het ietwat tegenvallende South (2001) — maakten dit concert tot een muzikale ontdekkingsreis met een zijdezachte landing. Zijdezacht, inderdaad, want Nova’s traditioneel als de beesten rockende slotsong “Sugar” kreeg hier een cello-arrangement aangemeten die de song, op de keper beschouwd, paste als een nieuwe jas die je dagen na elkaar wil dragen.
In de bisronde greep Nova — alweer — naar Oyster voor een adequate versie van “Heal”. Helemaal spannend werd het natuurlijk toen de zangeres een cover aankondigde en wij onze vingers gekruist hielden voor Bruce Springsteens “I’m On Fire”, een song die ze in de jaren negentig live soms naar haar hand (en vooral haar stem) zette, maar neen. Al bleek haar versie van Neil Youngs “Like A Hurricane” ook ten zeerste de moeite. Tegen dan hadden wij echter al lang onze conclusie klaar: daar waar Nova in een elektrische setting de laatste jaren wel erg hard op automatische piloot speelde, zag je, als een scheermesje op een naakte huid, hoe ze hier weer zichtbaar plezier in haar spel had; een vonk die duidelijk oversloeg op de (uitverkochte) zaal. En als u ons nu wilt excuseren: wij trekken ons terug met de sprookjes van de gebroeders Grimm en het verzamelde oeuvre van onze favoriete deerne uit Bermuda.
