Naar de Wablief gaan voor een Belgische of veeleer Vlaamse act terwijl er op hetzelfde moment ook internationale klassebands aantreden, is altijd een beetje een dubbeltje op zijn kant. Maar de laatste keer dat wij School Is Cool nog eens aan het werk zagen, dateert al van de finale van Rock Rally, waarin deze heren en dame glansrijk alle concurrentie omver maaiden met hun frisse en vernieuwende sound. Checken welke evolutie de band ondertussen heeft doorgemaakt is dus een gokje waard.
Al voor het winnen van de finale van Humo’s Rock Rally werd School Is Cool gestrikt door Keremos, dat ook onderdak biedt aan Absynthe Minded, Team William en ondertussen ook aan Maya’s Moving Castle, die andere finalisten. Een verdomd slimme zet van dat Keremos, zo blijkt achteraf. Een bank vooruit en een kus van de juf voor wie een festival kan opnoemen waar deze groep, die zowaar wordt doodgeknuffeld door het publiek, niét speelt.
School Is Cool klinkt steeds weer net dat beetje anders en toch weer even nieuw als het kapsel van gekortwiekte frontman Johannes Genard. Denk maar aan het unieke geluid dat de groep voortbrengt: superdynamisch en ontzettend vrolijk, of om het met hun eigen woorden te zeggen: it’s hip, it’s fast, it’s fast, it’s new. Typerend is dat kleine maar o zo gave drumstel van drummer Mathias Dillen en het glockenspiel dat bij bijna elk bandlid gestationeerd staat. Schitterend ook hoe dat onstuimig enthousiasme van Andrew Van Ostade aan de floortom maar voort blijft duren, die qua capriolen op het podium overigens erg gewaagd is aan die van de toetsenist van Team William.
Het was dan ook drummen aan de ingang van de Wablief op donderdagavond om een glimp op te vangen van die weirdo’s van School Is Cool. Nog steeds buiten en in inmiddels claustrofobische omstandigheden, horen we het sterke “Junkyard Kids” al passeren. Eindelijk binnen en net op tijd voor het al even sterke “In Want Of Something” en het nummer “dat we misschien wel kennen”: “New Kids In Town”, een tsunami van een song dat weken de Afrekening mocht aanvoeren, heeft het effect van een door een Calippo veroorzaakte brain freeze bij dertig graden, vergezeld door de nu al traditionele confettibommen.
De 25 jaar oude Talking Heads cover van “Road To Nowhere”, nog een restant uit de Rock Rally, passeert de revue en wordt opgedragen aan het jarige Pukkelpop. En het moet gezegd zijnde, School Is Cool is inderdaad — zoals de jury van de Rock Rally het al eens zei — het meest aanstekelijk in een goed afgesloten ruimte. U begrijpt dat de Wablief daar wel geschikt voor is.
Het blijft moeilijk uitleggen wat School Is Cool met een mens doet. Bij elke live confrontatie lijkt het collectief ons met zijn bijna pijnlijke eerlijkheid te overvallen met uitzinnige euforie en pure vreugde. Daardoor gaat fijntjes dansen naadloos over in uitgelaten springen en het schaamteloos placeren van schandalig wilde danspassen. Zelden zo’n olijke bende als die van School Is Cool gezien, die na elk heftig applaus toch telkens opnieuw even van de kaart zijn van zoveel dankbaarheid. Het siert de groep; en niet onterecht werd er dan ook afgesloten met woorden van lof over het publiek dat niet alleen het hoogstspringende, maar ook het langst applaudisserende was. Merci!
