Zweverige, kinderlijk eerlijke en surrealistische teksten, simpele maar mooie melodieën, een sfeertje van dartele speelsheid en een natuurlijke bizarheidsfactor: wie anders dan Devendra Banhart? En wie anders is meer geschikt om die laatste, hete dag Dour af te sluiten met zijn zuiderse potpourri? Juist ja.
De immer vrolijke Devendra Banhart is de uitgelezen persoon om met zijn blijmoedige freakfolk voor een van de laatste echte feelgoodmomenten op Dour 2010 te zorgen. Dat doet hij voor de gelegenheid met een look die volgens sommige teamleden als "Seventies Pornstar" zou moeten omschreven worden, maar dat maakt gelukkig niet uit, net als het feit dat het vorig jaar verschenen What Will We Be niet het niveau haalde van de klassieke dubbelslag Rejoicing In The Hands en Niño Rojo of dat van een uitmuntend Cripple Crow.
Het blijft iets vreemds, wat Banhart met zijn muziek bij een publiek teweeg kan brengen. Onbeschrijflijk hoe hij er vaak nog beter dan pakweg Bob Marley in slaagt om instant good feelings los te weken met liederen die alles tot het simpelste van uw kindertijd en het zonnigste van uw schoonste zomerdagen herleiden. Het is niet iedereen gegund, maar Banhart kan het met een erg op glamrockleest (we denken meer dan één keer aan T. Rex) geschoeide set.
Banhart put niet erg veel uit die laatste plaat, maar houdt op de setlist gelukkig plaats voor het wél sterke "Baby". Samen met zijn uitstekende band — knus samengepakt op een paar vierkante meter) weten tijdens het vooropgestelde uur een behoorlijk feestje te creëren met de fantastische Taylor Daynecover "Tell It To My Heart" en "Carmensita". Het prachtige "Seahorse" is dan weer een mooi ingetogen moment: "I’m done with ever wanting anyting/Well I can die satisfied/No desires do I hide/Not today, not today, not for the next one thousand lives/I want to be a little seahorse."
Conclusie? Banhart kan de vreugde waar hij zelf vaak geen blijf mee weet perfect overdragen op het publiek met zijn exotische en chilly set én iedereen heeft met dit optreden zijn hippiehart nog eens flink kunnen ophalen. Wij verlaten de Marquee dus met een gelukzalig gevoel, vergezeld door een jolige "joepie" en een "hoezee". Prachtige Dourafsluiter.
